Notice that you notice and what you notice, and don't react!
Zelfkennis is de basis van alle kennis, wisten de oude Grieken al, maar hoe kom je er achter hoe je zelf in elkaar zit. Vreemd genoeg lijkt het er vaak op, alsof anderen dat makkelijker in je zien dan je zelf, ook al doen we dat graag af als projectie van hun kant. Dus hoe kun je je zelf kennen en begrijpen, met name het onbewuste en automatische deel, je blinde vlekken, je verborgen en soms onderdrukte beschadigingen en hoe kun misschien hier en daar wat veranderen? Daarvoor is nodig, dat je je open stelt voor de boodschappen, die op vrijwel ieder moment vanuit het onder- en onbewuste naar boven komen, als fysieke gevoelens, emoties en gedachten. Daarbij moet je wel beseffen, dat die boodschappen nogal eens vervormd raken en je gedachten niet altijd "de waarheid" weergeven. Dat wat je intuītief oppikt krijgt als het ware een kleur, voordat het aan de oppervlakte komt en je ervan bewust wordt.
Je bewust zijn van wat je doet en wie je bent begint met aandacht. Aandacht heeft twee kanten, aan de ene kant is er het denken in termen van intentie, van doelbewust vorm en richting geven aan je gedachten, woorden en handelingen. Films als The Secret en heel veel zelfhulp boeken wijzen daarop, terwijl onderzoekers als Lynn McTaggart onderzoek deden naar het effect van gericht denken, zeg maar bidden en visualiseren. De grondgedachte is dat we door bewust te geloven in iets we die boodschap doorgeven aan het onder- of onbewuste in onszelf en daar de realisatie van die wens of gedachte plaatsvindt. Er is echter nog een andere kant aan aandacht, namelijk dat er ook vanuit het onderbewuste boodschappen naar boven komen, en die worden meestal genegeerd of in ieder geval niet herkend. Die boodschappen manifesteren zich vaak als projecties, we zien iets in een situatie of persoon, wat resoneert met iets in ons binnenste. In die zin is aandacht geven aan de aandacht een heel nuttige manier om meer te leren over dat onbewuste, want in de herkenning van wat je opvalt aan iemand of iets zou je jezelf kunnen zien. Die methode, van terugkoppeling van je waarneming zien we in The Work van Byron Katie, maar ook in de stop-aanpak van Gurdieff en bij veel meditatie-technieken. Het gaat er om, waar te nemen waar je aandacht zich op richt, niet (direct) te reageren, maar even aandacht te geven aan de mogelijke resonantie, aan waar die aandacht vandaan komt. Notice that you notice and what you notice, and don't react!
Dat betekent niet dat je nooit actie mag nemen of "ageren", maar probeer te voorkomen dat je dat doet als reactie op je eigen projectie, die dus op z'n beste een deel-werkelijkheid is. Het oefenen van "aandacht voor aandacht" kan op veel manieren, wat telt is de bereidheid om te accepteren dat er stukken in jezelf zijn, waar je "normaal" aan voorbij gaat, maar die met wat aandacht belangrijke boodschappen kunnen inhouden.
febr 2011 LS