Columns voor de Echo Amsterdam van Luc Sala
Commentaar
naar mailto:sala@dealerinfo.nl
de meest recente columns staan
hier http://www.lucsala.nl/echotot5.htm
en ook op de website van de Echo, overigens soms in een iets redactioneel
ingekorte versie (vanwege plaatsgebrek of zo). Website Luc Sala
www.net.info.nl. weblog op www.dealerinfo.nl
vanaf
oktober 2003
De Echo heeft vanaf deze week een nieuwe columnist, die iedere week zijn korte mening zal geven over wat de samenleving bezighoudt en hem opvalt. Luc Sala is voor velen een bekende Amsterdammer, zeker zijn gezichgt zult u wel herkennen. Hij was jarenlang heel herkenbaar aanwezig op de lokale televisie, een aantal jaren zelfs met een eigen kanaal Kleurnet. Iemand met een heel duidelijke mening, vaak uitdagend en zeker in de ogen van de gevestigde orde een lastige knaap. Een doordouwer, die op allerlei fronten actief is. Zijn basis is de journalistiek, maar hij is ook uitgever, media-ondernemer en is actief in de computerbranche. mailto:sala@dealerinfo.nl
De werkelijkheid van alledag is vaak bedrieglijk, we zien wat ons wordt voorgehouden en geloven de waarheid van het moment. Wie af en toe echt in de achteruitkijkspiegel kijkt ziet echter wat anders. In Amsterdam hoef je daarvoor niet eens vroeg op te staan, want de leugens van het verleden staren je her en der aan. De werkloze Ceres-terminal vraagt nog een stevige wandeling, maar ook meer in het Centrum zijn er pijnpunten. Gebouwen als het groene zinkende schip NewMetropolis - nu maar naamloos Nemo genoemd - moesten trotse monumenten worden van de besluitvaardigheid van deze of gene wethouder. Na eenmalige stichtingskosten zichzelf bedruipend, zo verdedigde Peer het technologiemuseum, maar de werkelijkheid bleek anders, Nemo blijft conceptueel en financieel een zinkend schip.
Te vaak vergeten Amsterdam te snel wat eigenlijk de basis was voor het beleid en gaat op in blinde uitvoering. Zo was het parkeerbeleid ooit bedoeld om de schaarse parkeer-ruimte beter te verdelen, de stad leefbaarder te maken en het milieu te beschermen. Ondertussen zijn we na jaren autootje pesten nu zover, dat parkeerbeheer een melkkoe is geworden en de beloftes van het verkeers-inrichtingsplan (VIP) holle kreten. Want hoezo parkeerrecht voor bewoners en hoeveel schade heeft Amsterdam als toeristenbestemming ondertussen opgelopen door het klemmen en slepen van voornamelijk auto’s van bezoekers? En wie rekent de politici eens even duidelijk voor, dat anno 2003 rondrijden feitelijk goedkoper is geworden dan parkeren! Je kunt gauw een uurtje benzine bekostigen van wat je bespaart aan geld in de parkeerautomaat of garage. Dat daarmee feitelijk meer blik op straat komt en men dus regelrecht tegen de oorspronkelijk doelstellingen ingaat zie je alleen in de achteruitkijkspiegel!
Is de stad er voor de mensen of zijn de mensen er ten dienste van de stad. In Amsterdam is dat onderscheid soms moeilijk, zeker in de ogen van het ambtelijk apparaat. Daar zijn middelen vrijgemaakt en doelen gesteld en wee de burger die daar aan twijfelt of zich niet onderwerpt aan het algemeen belang. Hij mag zich beklagen bij commissies of de ombudsvrouw, maar serieus nemen we die klachten natuurlijk niet, er zijn termijnen en procedures gesteld die je gauw de moed ontnemen. Probeer maar eens te gelijk te krijgen van Stadstoezicht over een misschien toch niet foutgeparkeerde auto. Wie beseft dat het merendeel van die gevallen toch buitenlanders of buitenstadse bezoekers betreft begrijpt dat die in zo’n procedure nauwelijks kans maken, als ze er al achter komen hoe ze dat moeten aanpakken.
Procedures zijn al snel heilig en men vergeet snel waarom iets ook weer was ingesteld, achteruitkijken doen de ambtenaren en politici niet graag. Dus hebben we nu bijvoorbeeld een soort dictatoriaal vuilnisregime. Je bent, als je vuilnis vroeg in de dag wordt opgehaald, formeel verplicht dat tussen 6 en 8 uur ‘s morgens buiten te plaatsen. Tenminste in die buurten, waar geen containers of verzamelplekken zijn. Dat lijkt een heel logisch verzoek, de stad moet schoon blijven en afval op straat is onhygienisch, gevaarlijk en als er dan ook nog allerlei types in gaan snuffelen moet daar paal en perk aan gesteld worden. Tenminste, zo denkt het apparaat en de reinigingspolitie is er tegenwoordig als de kippen bij om dat beleid te handhaven.
Maar mijn buurvrouw van 82 kan haar vuilniszak niet meer zelf tillen en haar neefje doet dat altijd ‘s avonds even, hoe moet dat nu. Ikzelf werk tot laat en kom ook maar zelden voor 8 uur op straat, en hoe die stewardess om de hoek dit oplost is me ook een raadsel. Nu is er in de praktijk een soort gedoogbeleid en mag je de zooi al op de avond tevoren neerzetten, maar eigenlijk vindt de reinigingspolitie dat toch te ver gaan. Regels zijn er om nageleefd te worden, en of de burger die dat tenslotte allemaal betaalt daar nog iets over te zeggen heeft, is zeer de vraag. Beleid is beleid, maar noemden we vroeger het ophalen van vuilnis geen ‘dienstverlening’ door een gemeentelijke ‘dienst’. Anno nu laat het keurslijf van regels en verplichtingen de burger nog maar weinig ruimte voor een ‘wederdienst’ buiten het betalen van steeds meer belasting, leges en dergelijke. Zou dat iets te maken hebben met het feit, dat steeds minder mensen de gang naar de stembus maken.
Luc Sala
Integratie is het stopwoordje van politici, deskundigen en koffiedikkijkers die menen dat ze daarmee de oplossing van veel problemen in onze samenleving bij de staart hebben. Het bevorderen van integratie, inburgering, diversiteitsbeleid, er zijn miljarden aan uitgegeven en de resultaten zijn droevig. Tenminste, als je kijkt naar de cijfertjes en statistieken die men produceert en die aangeven dat er nog steeds grote verschillen zijn in taalvaardigheid, inkomenspositie, opleidingsniveau, democratische participatie (stemmen) en wat al niet. Ik heb echter het gevoel, dat kijken naar integratie en maatregelen bedenken om die goedschiks of kwaadschiks (inburgeringscursussen in het land van herkomst voor 6000 euro) te bevorderen voorbij gaat aan het echte probleem. Dat is volgens mij de ontworteling, het gevoel dat je vervreemd bent van je basis, nergens echt meer thuishoort, het contact verliest met je omgeving. De kranten en media berichten niet over gebrek aan integratie, maar komen met verontrustende berichten over groepen jongeren die tussen twee culturen zoek zijn geraakt, over ouderen die vereenzamen in het niemandsland tussen de verzorgingsstaat en het familiegevoel. De soms krampachtige neiging om de eigen identiteit, taal en cultuur vast te houden moeten we dan niet zien als reactionair, fundamentalistisch of ‘vreemd’, maar als op zich begrijpelijke pogingen om die ontworteling tegen te gaan. Psychologische zelfbescherming, juist omdat men ziet dat er anders uitwassen komen, groepen ontspoort raken, mensen verloren gaan. In die visie is het huidige integratiebeleid symptoombestrijding, pilletjes voor de vreemdelingenkoorts, maar kijken we niet naar de diepere oorzaak van de problemen.
Dat parkeren in Amsterdam niet makkelijk is, hoef je niemand duidelijk te maken. Ook de tourist, tenzij dat iemand uit Buiten-Mongolië is, begrijpt wel dat je in een stad als Amsterdam moet betalen voor je plekje.
Dat kun je in Amsterdam nog met gewoon geld doen, de onzinnige aanpak dat je alleen kan betalen met de chipknip is gelukkig blijven hangen in Rotterdam. Maar ook in munten is het een soort moderne roverij, dat parkeertarief.
Een noodzakelijk kwaad als je een schone en autoluwe stad met nog een beetje doorstroming wil, zeggen de voorstanders; onzinnige zakkenvullerij ten koste van horeca, sociale cohesie en toeristische kwaliteit, roepen de tegenstanders. Een econoom kan nog aanvoeren dat het parkeertarief samen zou moeten hangen met de kosten en exploitatie van parkeergarages, maar in de praktijk is Amsterdam een dure parkeerstad. De toerist, die geen alternatief kent, ergert zich eraan en keert Amsterdam waarschijnlijk de rug toe, als er dan ook nog een wielklem volgt of de junks toch even wilden checken of er iets van waarde in de auto zat. Na jaren beseft ook de politiek dat je daar iets aan moet doen en is tenminste het klemregime verzacht en zijn er ook wat foldertjes die de toerist uitleggen hoe het hier werkt. Maar iedereen correct (over veilig hoeven we helemaal niet te praten) laten parkeren is niet in het belang van Stadstoezicht/parkeerbeheer. Die hebben hun auto’s en controleurs langs de weg en die moeten produktie draaien; bonnen, klemmen of sleepwerk. En dat gaat het gemakkelijkst op die plekken waar onduidelijke borden, ontbrekende strepen of een twijfelachtige uitrit iedere dag, of zelfs meermalen per dag, een gegarandeerde buit opleveren. Er zijn heel wat van die ‘valletjes’ in de stad, plekken waar je iedere dag wel ‘n wielklem ziet op weer een auto van toerist of buitenstadse onnozeling. Die risicoplekken zijn bekend, zelfs een ambtenaar kan ze gemakkelijk uit de computer van de dienst selecteren, maar doen we daar iets aan? Echt, zorgzaam en preventief parkeerbeleid zou moeten betekenen dat extra moeite gedaan wordt om foutparkeren te voorkomen, die plekken te markeren - liefst in een paar talen – en duidelijk te maken dat parkeren er echt niet mag, kortom het veelplegen te voorkomen. Met minder inkomsten uit boetes en sleepkosten, maar ongetwijfeld minder frustratie, woede en meer waardering voor Amsterdam als ‘barmhartige’ stad, toch een van de slogans in ons wapen.
Iedere burger van Amsterdam krijgt geregeld zo’n voorlichtingskrantje Amsterdam.NL in de bus. Met wetenswaardigeheden, tips, op zich een aardig stukje voorlichting en contact tussen gemeente en burgerij. Ik lees dat met genoegen, alleen valt me soms op dat men een ietsje borstklopperig aan de gang gaat. Veel ruimte voor relativering of bescheidenheid, laat staan afwijkende meningen, is er niet. Maar wie betaald mag het zeggen; dat is blijkbaar het media-beleid van de gemeente. Daarom schurken ze ook zo graag tegen AT5 aan, dat de zittende macht zo leuk als spreekbuis dient. En als beloning keer op keer hele leuke deals weet te scoren. AT5 is een commercieel bedrijf, dat door een onbegrijpelijke en mediatechnisch eigenlijk onverantwoordelijke ingreep ook nog eigendom van de gemeente is. Het wordt overigens al weer klaargestoomd voor een zelfstandig bestaan en kreeg ook ondershands zomaar een FM radio-frequentie van Salto.
AT5 is dus gewoon een aanbieder van media-ruimte, zoals ook de kranten, TVNH, maar heeft blijkbaar een bevoorrechte positie. Eigenlijk heeft de gemeente gewoon recht op gratis zendtijd bij AT5, net zoals men eigenlijk per contract 10% van de capaciteit van het UPC-kabelnet zou kunnen benutten voor gemeenschapsdiensten, maar in de rpaktijk koopt men productie- en zendtijd van AT5 tegen zeer stevige tarieven. En dat bleek dan weer, toen ik op basis van een schallend verhaal over Amsterdam.NL.TV in jawel, Amsterdam.NL las dat de stadsdelen nu ook bij AT5 ruimte krijgen. 52 keer 13 minuten, dus een uur of elf productie en wat herhalingen. Wat mag dat kosten, vroeg ik aan mevr. Papa van de afdeling voorlichting. Nou, antwoordde ze verheugd, we hebben een hele goede deal, dat kost rond de 300.000 euro en dat is veel goedkoper dan eerdere contracten met AT5. Mirjam Otten, hoofd voorlichting herhaalde dat nog een keer, het is een hele mooie deal en aanmerkelijk minder dan men voorheen betaalde.
Wat jammer nou, zelfs als ik wat reken voor de uitzendtijd zijn de produktiekosten toch dik meer dan 25.000 euro per uur. Nu was dat voor zover ik weet een paar jaar geleden 36.000 gulden of 14.000 euro, ook al een absurd bedrag voor produkties die je met de achterkant van een halve camera in elkaar ramt (en ik weet hoe dat moet na 3000 uur productie voor Kleurnet), maar dus zeker geen goede deal. Eerder een schandalig hoog bedrag voor berichtgeving die AT5 op basis van de miljoenen subsidie en haar taak als lokale omroep eigenlijk wel voor niks hoort te maken. En reken even mee, als AT5 dus 2 uur nieuwe productie per dag maakt tegen dat tarief, dan komt dat op 18 miljoen euro kosten per jaar, maar AT5 draait op een omzet ongeveer 7 miljoen euro per jaar en dat is inclusief reclame-inkomsten. Veel en veel te duur dus, die mooie deal, maar zo koopt de gemeente blijkbaar een stukje gehoorzaamheid en dekking van wat we formeel wel een soort Staats-TV of vooruit Stads-TV mogen noemen.
Luc Sala
Een paar weken geleden was ik bij toeval getuige van de laatste vlucht van de Concorde in Engeland. Tienduizenden mensen in de velden, verkeersopstooping, camera’s en hoogwaardigheidsbekleders op het vliegveld, een onverwacht emotionel moment. Ik vloog toevallig met een KLM-toestel dat op de pier ertegenover stond, dus ik kon het allemaal eens mooi bekijken. Het ceremonieel einde van de supersonische burgerluchtvaart, en men kwam en masse kijken en ook een beetje rouwen. Het was duidelijk het afscheid van een stukje Britse trots, het einde van een tijdperk waarin het Verenigd Koninkrijk meetelde in de internationale luchtvaart en dus in de wereld. Sentimenteel, zonder twijfel en ik zag ook geen Franse vlaggen, het chauvinisme ten top.
Maar zittend in die blauwe vogel van de KLM besefte ik ook, dat het niet lang meer zal duren of we gaan op Schiphol kijken naar de laatste vlucht van ‘onze’ KLM, van onze eigen nationale luchtvaartmaatschappij. Die is voor een paar miljard, bij elkaar een bedrag waar we stilletjes een paar eskaders F-16’s voor kopen, weggedaan aan Air France. Met mooie beloftes over behoud van de indentiteit, maar geloof me, de dag dat de laatste blauwe KLM-vogel de lucht in gaat, die kun je uittellen. Weggedaan voor wat centen, net als Hoogovens, de kabel, de electriciteitsvoorziening, Nederland is aan het uitverkopen! Onder het mom dat het toch allemaal Europees blijft, maar wie zit daar op te wachten, wat vooral in de uitverkoop is gegaan is onze eigenwaarde. Wat zijn we nog als Nederland, als onze grote bedrijven, dienstverleners en infrastructuur in buitenlandse handen zijn. En dat is geen oprisping van nationalisme, waar waar blijven we als we niet trots meer kunnen zijn op wat er hier gepresteerd wordt en werd?
Steeds minder kleine en authentieke winkels, het wegvloeien van bedrijvigheid, het MKB dat de strijd tegen de massa-merken en ketens opgeeft, zelfs de overheid geeft nu toe dat Amsterdam afzakt. We zijn niet alleen internationaal minder aantrekkelijk als locatie voor internationale bedrijven, de eigen Amsterdamse ondernemers geven te vaak de strijd op. Leegstand, verpaupering, te veel van hetzelfde zoals rijen belwinkels, maar wat is er tegen te doen. De gemeente heeft een HERMEZ beleidsprogramma ingesteld om de economie weer wat aan te jagen, met een aantal nuttige speerpunten. Helaas zitten we wel in een recessie en daarbij sneuvelen de kleintjes vaak eerder dan de groten, waardoor de vervlakking van het aanbod alleen maar toeneemt. Maar het valt nog mee, de Amsterdamse winkelier heeft zich gelukkig niet gek laten maken door alle verhalen over e-commerce en electronische winkelen. Die bleken zwaar overdreven, op de markt blijft je gulden een euro waard en verse broodjes kunnen niet door de brievenbus. Veel "virtuele" internetwinkels zijn ondertussen weer opgedoekt, je wilt een bankstel of een leuke nieuwe jurk toch even voelen en zien. En service of garantie bij de .com of .nl winkelier is een probleem op zich. En voordat pakje uit de VS bij je is met die extra goedkope CD blijkt dat ook de douane nog even wil afrekenen. Het klonk mooi, om de hoek een broodje halen, dat was ouderwets, de echte digitale burger bestelde via e-commerce, dus electronisch via het internet. Je computer gebruiken als bestelboekje, een email naar de kruidenier en het wordt gebracht. Nou ja, dat was een mooie e-droom en de Amsterdammer doet het voorlopig nog gewoon met de benenwagen of een fiets met twee sloten. En over stimuleringsbeleid gesproken, de omzet in fietslichtjes is drastisch gestegen
Bestuurders van Amsterdam hebben de neiging hun zaakjes achter gesloten deuren af te handelen, vooral als het gaat om zogenaamde onderhandelingen. Als er weer eens een stukje gemeente-eigendom verkocht moet worden of een deal gemaakt met Den Haag, Haarlem (de Provincie) of het bedrijfsleven, dan hult men zich in stilzwijgen of strooit verhullende praatjes rond.. Spin-doctoring, heet dat tegenwoordifg. En als het om echt grote bedragen gaat, dan hou je ook achteraf je mond, maakt een geheim contract en zorgt dat de burger er niet de vinger achter kan krijgen door bijvoorbeeld een referendum te houden. De verkoop van het kabelnet aan A2000/UPC is daar een voorbeeld van. In 1995 was het geheim en anno 2004 blijft het geheim, maar iedere keer blijkt weer hoe onbenullig en dom dat contract wel moet zijn. Reeksen wethouders hebben er mee zitten knoeien, van de Grave tot Dales hebben de burger laten boeten en betalen voor de domme verkoop van de digitale navelstreng van onze stad. Maar Belliot, als wethouder een ramp die alleen overleeft omdat de escapades van anderen in B&W wel naar buiten kwamen, maakt er helemaal een potje van. Zij wilde, tenminste dat stelde UPC voor de rechter (Parool 31-12) wel even ruilen; 2 miljoen voor AT5 en Salto, UPC een tariefsverhoging van 2,50 euro/maand. Maar kan dan niemand even rekenen, 450.000 kabelkijkers betalen dan 30 euro per jaar meer ofwel 13,5 miljoen voor UPC. Dat is geen onderhandelen, dat is weggeven, direct uit de zak van de burger. Zogenaamd om Salto te redden, waar nu de echtgenoot van een VVD-raadslid als directeur wordt benoemd!
We zitten midden in de informatiemaatschappij en dat ICT staat voor Informatie en Communicatie Technologie leer je op de basis-school. Leve de vooruitgang, die dan vooral digitaal en multimediaaal moet zijn, daar pompen we graag geld in, dat is de wonderolie die alles beter zal maken. ICT en de kenniseconomie, stopwoorden van politici die niets beters weten te verzinnen, er zijn tientallen miljarden verspild aan onzinnige projecten, die zelden ge-evalueerd worden. In Amsterdam hebben we het CIAO project, waarbij kinderen met de verkeerde soort computers zijn opgescheept, maar ook bij Cyburg en nu weer ‘glasvezel aan huis’ kijkt men vooral naar de mogelijkheden, maar nauwelijks naar wat de gebruiker er eigenlijk aan heeft. De ICT-mislukkingen stapelen zich op, maar de denkfout blijft. Die denkfout is dat data en informatie twee verschillende dingen zijn en dat meer data en gegevens heel weinig zegt over het nut ervan. Het Internet bevat steeds meer data en wordt steeds minder informatief. Informatie is wat je raakt, het zijn gegevens waar je iets mee kunt. Alleen weten we zo slecht hoe dat werkt, waarom die bepaalde gegevens de ene ontvanger wel en de andere niets zeggen. Informatica in die zin is tot nu vooral de wetenschap geweest van het traject tussen de datadrager (harde schijf) en het beeldscherm. Wat echt telt is wat van het beeldscherm echt tussen je oren belandt. Het zou aardig zijn, als bij al die nieuwe plannen voor breedband, multimedia, ICT-stimulering en het geblaat over digitale toegankelijkheid eerst eens gekeken wordt naar wie eigenlijk baat hebben bij al dat moois. Misschien moeten we dat ook eens vragen aan al die mensen die zo’n mooie ICT-opleiding kregen en nu langs de kant staan, zij weten van dromen en luchtballonnen.
Het UPC dossier gaat me zeer aan het hart. Al in 1995, toen mijn referendumpoging om de verkoop van het kabelnet tegen te houden om zogenaamd spoedeisende redenen werd getorpedeerd, ging het mis. Voor 693 miljoen gulden ging het weg. Toen wethouder de Grave maakte er mooie sier en uiteindelijk een sprong naar Den Haag mee, PvdA-leider van der Laan pruttelde wat, maar de Amsterdamse politiek trapte in de mooie praatjes, er kwam een geheim contract tot 1 juli 2005 en de burger zou er alleen maar beter van worden. De prijs zou laag blijven en A2000/UPC zou zorgen voor modernisering en beheer, dat was geen overheidstaak! Die lage prijs bleek een illusie, in 1999 liet B&W een steekje vallen, accepteerde een forse prijsverhoging in ruil voor een paar kanalen meer (o.a. CNN) en digitale decoders voor iedereen, die er nooit kwamen. UPC werd synoniem voor slechte service en beursschandalen en qua lokale media zijn we versukkeld. Nu 2005 en daarmee de vrijheid voor UPC om te vragen wat ze willen (alleen in toom gehouden door de OPTA en concurrentie van Digitenne) naderbij komt, gaat wethouder Belliot rustig verder met vage en bewust geheim gehouden deals. Ze gunde aanvankelijk UPC 13,5 miljoen per jaar extra -door de burger te betalen- inkomsten, als er maar 2 miljoen voor de spreekbuis van de macht AT5 en verwaarloosd Salto overblijft. Wordt het geen tijd om eens een eind te maken aan ‘geheime’ contracten en slimme deals, toe te geven dat het een hele domme deal was, de domkoppen van toen en nu aan te pakken en het aan Den Haag (NMA/Opta/Consumentenbond) over te laten de rommel op te ruimen.
Computers zijn leuke dingen, nuttig als je met letters en cijfers werkt, maar
ze vervreemden ons ook van de echte werkelijkheid. Je kunt met techniek veel
doen, het leven makkelijker en comfortabeler maken, maar soms merk je, dat men
daarbij de mens vergeet. De mens die niet leeft bij bits en bytes, maar bij
aandacht en liefde. Henk is nachtportier bij een verzorgingstehuis en loopt
daar al jaren s nachts door de gangen, z’n
sleutelbos kun je net horen rinkelen. Henk is trots op z’n
baan, want in zijn huis, claimt hij, worden zijn bejaarden ouder en zijn
gelukkiger dan elders. Ook al is hij goeddeels onzichtbaar, hij weet dat zn rustige gang s nachts door het
huis wordt opgemerkt, dat z’n taak veel minder met brandpreventie
en inbraak te maken heeft dan wel met vertrouwen. Hij houdt van z’n baan, maar nu wil de directrice alle
sloten elektronisch maken, met van die pasjes en geluidloze zoefdeuren.
Modern, veilig, maar volgens Henk een menselijke stap achteruit. Henk is echter
slechts nachtportier, zijn stem telt niet mee in het werkoverleg, zijn
verbondenheid met de mensen in het tehuis kun je wel voelen, maar niet
vastleggen in tabellen, paperassen en nota’s. Die electronica zal er wel komen en Henk zit binnenkort in een
glazen doos te kijken naar schermen en beelden, vooruitgang noemen we dat. De
kans, dat ie over een jaartje of zo in de WAO zakt,
stond niet in de Return on Investment-berekening
en dat die oudjes het wat eerder opgeven is niet meer dan een statistiekje in
een jaarverslag.
We hebben een fraaie stad met veel historische gebouwen, fraaie doorkijkjes en prachtige grachten. Dat moet zo blijven en terecht besteedt de gemeente veel aandacht aan het uiterlijk van onze stad. Het is alleen zo jammer dat men daarbij zulke falikante missers maakt. Met de beste bedoelingen, maar met vaak zulke nare gevolgen. Maar daar hebben we het nooit over, tenminste niet op het stadhuis. Want dan zouden de kansen van zittende machthebbers om ook zo’n leuke burgemeesterstoel in de provincie te krijgen, misschien minder worden. Amsterdamse wethouders en hun ambities zijn bekend, hun kwaliteiten daarbij van minder belang. Wie in Amsterdam een pleintje kan verpesten, krijgt in Nijmegen de vrije hand. Over de manier waarop de pleinen in onze stad alle allure verloren en in troosteloze stenigheid alleen in hartje zomer nog een beetje gezelligheid reflecteren, wil ik het niet hebben. We gaan er nog flink wat geld tegenaan gooien, is nu de boodschap, overigens wel nadat er slachtoffers vielen. Wel maak ik me nog steeds kwaad over de hardstenen stoepranden, iets van Iers graniet en dat moest omdat het zo veel mooier was. Ja, maar ook veel gevaarlijker, gladder en fors duurder. En het gaat nog duurder worden, want die dingen moeten weg, het is onzindelijk om in een stad als Amsterdam waar zo veel mensen fietsen, die uitglij-dingen te laten liggen. Dat weet men ook wel, hier en daar hebben ze er ook putjes in laten slaan zodat ze weer precies op die ouderwetse, goedkope en niet gladde betonnen stoepranden lijken. Als de gemeente hier op dezelfde manier als in de VS aangesproken kon worden op haar verantwoordleijkheid voor zo’n situatie en voor de rechter gesleept voor miljoenen schadevergoeding als iemand z’n benen breekt, dan was het al gebeurd. Eigenlijk kan dat ook, maar wie doet dat eens. En laat dan de beerput rond die stoepranden maar eens opengaan en duidelijk worden, dat ook de gemeenteraad dit probleem al langer kent, maar er niets aan wil doen. Destijds hebben die domkoppen namelijk allemaal mee mogen beslissen over het grachtenprofiel en die stoepranden en is er daarom een groot contract met de quarry in Ierland afgesloten, o jee.
november 2003
De lokale
middenstand heeft het steeds moeilijker in de binnenstad, de werkgelegenheid
neemt af en de horeca heeft al een forse klap gekregen. Daar hoor je het
gemeentebestuur zorgelijk over praten, maar naar de echte oorzaken kijkt men
niet. Amsterstad is een onvriendelijke stad aan het
worden, met lullige verkeerscontroles op zaterdag, jacht op fietslichtterrorisme
en weinig begrip voor de irritatie van de burgers. Men doet
gewichtig over geluidsoverlast, maar die politiehelicopter
op koopavonden mag daarbij niet meetellen, die komt niet van Schiphol en mag
dus niet in de statistiek. Vreselijk bedreigend voor mensen die uit
landen komen waar het geluid van helicopters oorlog,
bombardementen en geweld inhoudt. Voor dat soort hobbies
- of is het subliminale
repressie - is wel geld en hoeveel
overvallers zijn er nou mee gepakt, en tegen welke kosten?
B&W van
Amsterdam gooien honderden miljoenen over de balk zoals die Ceres
terminal en het geklungel met de metro, maar gaan wel de wegsleeptarieven
verhogen met 26%. Niet met de inflatiecorrectie van 2,6% die voor b.v.
zeehavengeld wordt toegepast, maar met het tienvoudige. De tarieven waren sinds
2002 niet meer verhoogd, nou, nou, dan is 26% toch heel redelijk nietwaar.
Zogenaamd omdat het meer kost, maar je krijgt eerder de indruk dat er misschien
minder gesleept is en daarom de kosten per sleepklus hoger uitvallen en o ja,
de bestuursdwang ofwel de incasso is moeilijker.
Misschien omdat het om zulke bedragen gaat dat een gewoon mens het niet op z’n giro heeft? Heel tactisch spreekt men van het wegslepen
van hinderlijk verkeerd geparkeerde auto’s, dit omdat Amsterdam altijd al een
wat makkelijke interpretatie hanteerde van de wettelijke wegsleepcriteria, niet
betalen werd vroeger automatisch hinderlijk, maar dat is nu wat teruggedraaid.
En duur was het altijd al, je schrok je rot als je auto werd weggesleept, een
rekening van honderden euro’s voor wat een overtreding van een paar tientjes
is. Het wordt nu 119 euro basistarief, al gauw 6 tot
En is die grap met de wegsleeptarieven een incident? Daar lijkt het
helemaal niet op als je dan weer ziet dat het evenemententarief Arena ook even
met 14,3% verhoogd wordt en het basistarief daar met 26,6%. Zou het
gemeentebestuur misschien eens kunnen bedenken, dat de attractie van Amsterdam
als winkel- werk- en toeristenstad verpest wordt door dit soort achterbakse
prijsverhogingen? Voor toeristen geldt zeker, dat die 300 plus euro niet meer
wordt uitgegeven aan horeca en vermaak in de stad en heel vaak zal die boze en
ontdane toerist helemaal nooit meer terugkomen. En praat me niet over het
milieu, er rijden in Amsterdam meer auto’s rond op zoek naar een plek dan
onderweg van A naar B en blijven rijden is al goedkoper dan parkeren!
Luc Sala
Amsterdam is een corrupte stad, dat moet ik helaas uit eigen ervaring en met enige schaamte constateren. Het is niet zozeer dat politici, ambtenaren, burgers en ondernemers nu allemaal in de kassa graaien, maar een beetje rommelen, een stukkie clientelisme, wat bijklussen en dat het hemd nader dan de rok is, dat mag allemaal. In de zes jaar dat ik intensief lokale televisie maakte (Myster, Kleurnet, Salto) ben ik wat dat betreft veel wijzer geworden. Waar je ook keek, als je even wat dieper prikte kwam er gerotzooi, vriendjespolitiek of regelrechte fraude naar boven. Daar heb ik wel wat aan proberen te doen, maar steeds merkte je dat ‘het systeem’, de zittende macht, de jongens van de status quo niet bereid waren hun eigen soort af te vallen. Natuurlijk, we kennen prachtige instituten als klachtencommissies, ombudsvrouwen en zelfs een officieel Bureau Integriteit. Maar doen die meer dan de ellende snel weer toedekken en echt nare zaakjes kundig verdonkeremanen? Ik hoop het, maar mijn ervaring is anders, ik heb daar in de loop der jaren stapels dossiers over verzameld. Zo weet bijvoorbeeld dat Bureau Integriteit de klachten over het gerommel bij Salto en AT5, onder meer over de ontijdige benoeming van een directeur, leuk te pareren. Dat zijn geen gemeenteorganen en dus hoeven ze niets te doen. Maar toen ik de fraude over de zo broodnodige televisiestudio op het stadhuis destijds aankaartte, deed men erg z’n best om alle AT5 medewerkers door te lichten, terwijl de oorzaak op het stadhuis lag, en er dus niets gevonden werd. (die studio is overigens nooit meer echt gebruikt, maar een bureau weggegooid geld kennen we niet in Amsterdam, dat zou te veel wethouders kosten). Nu AT5 wel volledig van de gemeente is en er duidelijk voldoende aanleiding is om eens te graven in de duistere verhoudingen daar, is het Bureau Integriteit plotseling niet thuis. Zou dat er iets mee te maken hebben dat men dat bureau liet opzetten door de Officier van Justitie, die destijds de klachten over het politieoptreden tijdens de Eurotop zo leuk in de doofpot wist te krijgen.
Op drukke dagen zoals voor de feestdagen en op de koopzondagen struikel je tegenwoordig in de stad over de samplers. Bedrijven, maar ook non-profit organisaties, die je wat in de hand willen drukken. Als je dat aanpakt laten je ze soms lopen om bijvoorbeeld dat zakje chips of menthol-snoepjes rustig te verorberen of in je zak te steken, danwel een eindje verder in een papierbak te stoppen, die al helemaal uitpuilt , niet al te onbeleefd wilt zijn sta je dan een paar minuten te luisteren naar een verkooppraatje, werk je mee aan een enquête of krijg je een abonnement aangesmeerd. Ik woon in het centrum en probeer niet eens meer beleefd te zijn, het kost allemaal tijd en nee, ik wil geen gratis Parool , van chips word ik dik en voor goede doelen ben ik allergisch geworden. Nee dus, en kan dat niet wat minder? Sommige organisaties hebben keurig een vergunning, andere doen aan wildsampling, maar ze klitten te vaak samen bij bijvoorbeeld de Munt, waar de busjes met dozen uitdeelgoed dan makkelijk bij kunnen komen. Maar voor mij hoeft het niet, het is vervuilend en iets te commercieel, ook die goede doelen clubs gaat het om je centen. En laat er dan wel ruimte blijven voor de echte pamflettisten, de lieden die hun gram of grieven, hun idealen of revolutie via een papiertje willen verspreiden. Voor hen geldt en moet blijven gelden, dat vrijheid van meningsuiting een groot en onvervreemdbaar recht is en dat zeker in Amsterdam daar geen vergunningen of beperkingen voor mogen gelden. Chips, snoepjes en kranten van gisteren vallen daar echter niet onder, dus weg met die aanslag op de straatrust.
Roken mag niet meer, er zijn en komen wetten en regels die roken in de openbare ruimte gaan verbieden. De insteek is nu dat ieder recht heeft op een rookvrije werkplek en voor het gemak moeten alle werkplekken dan maar rookvrij zijn, in restaurants, café’s, in de tram, op het station. Er is veel over te doen, er wordt getwijfeld aan de onderzoeken, de invoering is onderwerp van onderhandelingen, maar het uitgangspunt is wel duidelijk; roken en rook is slecht voor je gezondheid. Nu rook ik niet, maar de hele discussie lijkt me wat overtrokken. Ik vind eigenlijk dat iedereen in hoge mate vrij moet zijn om al dan niet iets tot zich te nemen, maar het draait er natuurlijk om dat anderen daar geen last of schade van mogen ondervinden. (Mee)roken kan je gezondheid schaden, alcohol (en drugs) in het verkeer zijn een belangrijke oorzaak van ongevallen, daar zou de overheid dus iets aan moeten doen. In de VS gaat men daar al veel verder mee, roken in het openbaar is daar not done en ik moet toegeven, dat het wel werkt. De jeugd rookt daar veel minder, roken op het werk gebeurt niet meer; het afschrikbeleid kan dus effectief zijn. Maar hoever moet je gaan, ook roken in coffeeshops verbieden (tenzij de eigenaar zelf bedient) gaat mij wat te ver. En wat is de volgende stap, gaan we zweterige types ook de toegang tot het café beletten en wanneer komt winderigheid in politie-verordening? Gaan we het beleven dat Rob Oudkerk niet alleen misbaar maakt vanwege een boete voor een falend achterlichtje op z’n dienstfiets, maar de gemeentesoep de schuld gaat geven van een ontsnappende scheet in de raadszaal?
Kosten en baten, de politiek wil tegenwoordig graag duidelijkheid en de burger mag meerekenen. Dat wil zeggen, we krijgen bijvoorbeeld de kosten van een referendum breed uitgemeten, democratie mag wat kosten. Maar de echte kosten, de missers, de projecten die staan te rotten zoals de Ceres terminal, wijken die niet te slijten zijn zoals IJburg, daar hoor je weinig over. De gemeente wil graag z’n helden in het zonnetje zetten en dat is ook prima, maar de knoeiers die bergen geld hebben verpest met zinloze egotrips houdt men de hand boven het hoofd opdat ze maar mooi weg komen met een vette baan achter de verantwoordelijkheidshorizon.
Sommige dingen doen je meer pijn, zoals het geld dat besteed wordt aan die politiehelikopter boven de stad op koopavonden. Die maken verrekt veel herrie, maar vallen niet onder de regeling Schiphol, dus klachten erover kun je niet kwijt. Maar veel erger is dat zo’n bromvlieg boven je hoofd onrust in je hoofd veroorzaakt. Vooral bij mensen, die uit landen komen waar helikopters wat minder onschuldiger waren, waar het geluid van een wentelwiek een aanval, terrorisme, schietpartijen of bombardementen kon inhouden. Voor hen is een helikopter een teken van onderdrukking, van gevaar, een oorzaak van stress en gevoelens van onveiligheid. Natuurlijk, de politie wil juist iets anders bereiken, men wil de ‘brave’ burger juist het gevoel geven dat er op hen gepast wordt, die helikopters zijn preventief. Men kan sneller reageren, bij roofovervallen effectiever de daders volgen, het klinkt allemaal mooi en zorgzaam. Maar mag ik dan eens vragen hoeveel dat nou kost, al die uren in de lucht, dat moet toch wel een miljoen of wat per jaar zijn? En hoeveel roofovervallers er met die helicopter gepakt zijn, hoeveel minder overvallen er dan geweest zijn, kortom hoeveel heeft dat nou opgebracht? En misschien kan dan een deskundoloog ook eens uitrekenen, hoeveel de extra stress, de kinderen die niet kunnen slapen en de ongelukken omdat iemand omhoog keek en ergens tegenop rijdt, allemaal kost.
Het alternatieve genezen staat, met de affaire Millecam, weer even in het verdomhoekje, want er is een slachtoffer gevallen. Dat is heel erg, dom, betreurenswaardig, maar de reguliere geneeskunde maakt ook nogal wat fouten. Als je in een ziekenhuis doodgaat komt er toch maar zelden een onderzoek van de omvang zoals we die nu zien, de witte jassen zijn heilig. Maar het klinkt nu lekker stoer; weg met het bijgeloof, de faith-healers, de vage therapieën, het werkt toch niet. Nu weet ik uit ervaring dat ook de ‘echte’ dokter er niet altijd uitkomt. Ik ben ook wel eens in een rolstoel het AMC uitgereden omdat de artsen eigenlijk uitgedokterd waren en me met het labeltje Sarcoïdosis en Prednison pilletjes naar huis stuurden. Slecht eten, slecht leven, slechte lucht, te veel stress en electrosmog, vrijwel iedereen is medisch gezien uit balans en dat leidt tot klachten, aantasting van ons immuunsysteem en erger. Het is juist de niet-reguliere geneeskunde die hier oog voor heeft en vaak kan helpen, in mijn geval met succes.
Juist in Amsterdam, waar zoveel mensen ervaring hebben met andere geneeskundige tradities, omdat ze daar in hun cultuur mee werken, is deze hetze onverstandig. Amsterdammers uit Suriname, China, India of Marokko gaan echt nog heel veel naar hun eigen genezers, al zullen ze dat niet gauw aan de grote klok hangen. En van mij mogen ze, ik zie echt wel in dat Ayurveda, acupunctuur, Chinese kruidentherapie of zelfs Winti waarde heeft. Iedere dokter met wat levenservaring weet dat een belangrijk deel van de genezing tussen de oren zit; waar je in gelooft, werkt! Niet altijd, anders zouden we allemaal het eeuwige leven hebben, maar wel heel vaak. En om heel eerlijk te zijn, ik geloof dat de allerbeste medicijn liefde is, maar daar krijg je geen receptje en geen ziekenfondsvergoeding voor.
Innovatie en kennismanagement, twee van die woorden die uit de mond van politici en consultants klinken als dubbelgebakken wonderolie met ’n eigenbelang luchtje. Je kunt er leuk mee schermen, maar het snijdt geen hout omdat het geen inhoud heeft. Bij gebrek aan echte vernieuwing of zelfs maar enig besef waar het in de economie echt om draait hebben we nu zelfs een innovatie-platform met Balkenende zelf als grote roerganger. Wat topmensen uit het bedrijfsleven, een website en wat vergaderen, gaan we daar Nederland weer mee op de kaart zetten? Natuurlijk, er was een tijd dat vernieuwing uit het NatLab van Philips kwam, dat de industrie en het grote bedrijfsleven een banenmotor was, maar dat is al weer een tijdje geleden. Wat men innovatie noemt is achter de wereldmarkt aanhollen, meer ICT en meer glasvezel, allemaal een PC en DVD, ook op de WC, worden we daar echt beter van? Het is heel vaak weer sneller, zogenaamd beter, maar men kijkt vooral naar de vorm, de inhoud is niet zo belangrijk. Snel en sneller internet, maar wat krijgen we binnen, rommel, porno, spam en virussen. Nederland moet meegaan in de ontwikkeling, maar loopt eigenlijk alleen maar achter de muziek aan, zelf leuke muziek maken telt niet mee. Terwijl dat nu juist de grap is. Laat die innovatieboys eens kijken naar waar we sterk in zijn. In Amsterdam is dat sex, hoeren, porno en drugs. Benoem snel een ervaringsdeskundige op dat gebied tot innovatie-trekker, Rob is de man die onze rukkodroom-industrie wereldwijd op de kaart kan zetten.
De afgelopen maanden is er nu al drie keer in de binnenstad een ruitje ingetikt van m’n auto. M’n autoradio eruit, maar wat moeten ze nou met zo’n ding van 69 euro? De schrik, de schade, de ellende, weer zo’n ruit erin, kunnen ze nou niks aan die junks doen, waar verkopen ze in godsnaam al die autoradio’s of gaan die per container naar Nigeria of Wit-Rusland? Ook m’n fiets is niet veilig. Bij mij voor de deur op het Singel, vlak bij de Munt, heeft ons stadsbestuur gemeend half-authentieke semi-antieke sfeerverlichting aan te moeten brengen, zodat het boeventuig vrij spel en fietsen heeft en de dames terecht een andere route kiezen. Het is er niet pluis in de nacht, al is er een heus politiebureau waar je echter tevergeefs aanbelt, maar dat wel altijd een partij busjes levensgevaarlijk voor de deur laat staan. Maar goed, de politie doet z’n best en je kunt tegenwoordig telefonisch en zelfs bij de glas-boer aan de balie aangifte doen van je ingetikte autoruit en leeggehaalde auto. Toch laat ik dat maar, van de verzekering hoeft het niet meer en wat voor nu heeft het, je gaat in de computer en als je het precieze serie en modelnummer niet weet kunnen ze ook weinig. Maar daarmee komt de omvang van het probleem ook niet boven water en kan Kuiper rustig roepen dat het allemaal wel meevalt. Waarom is er geen meldtelefoon met zo’n leuk automaatmenu, waar je zonder al die details of handtekeningen gewoon kunt melden dat ze je auto (of fiets of jezelf) op die en die plek te pakken hebben gehad?
Ik herinner me nog goed de plechtige beloftes van het stadsbestuur dat Amsterdam geen razzia’s zou houden, dat in onze stad nooit meer op mensen gejaagd zou worden. Ik zie de ingetogen gezichten op 4 mei, bij de Auschwitz-herdenking en de Dokwerker en zou zo graag geloven, dat ze het menen. Maar dan lees ik dat de politie het afgelopen jaar bij 61 preventieve controles maar liefst 28.277 personen heeft gecontroleerd. Daarbij zijn welgeteld 6 vuurwapens (en ook nog 8 nepwapens) aangetroffen. Op iedere 5000 fouilleringen één pistool! In 32 gevallen werd een gebied afgesloten, waarbinnen iedereen werd gefouilleerd, dat klinkt mij al behoorlijk razzia-achtig in de oren. Natuurlijk er werden ook nog 443 steekwapens gevonden, maar daaronder vallen ook messen die je elders wel mag dragen; er geldt een speciale regeling voor de risicogebieden in Amsterdam, bij wijze van spreken een puntig nagelschaartje mag al niet. Ik vindt dat angstige cijfers, de politie doet haar best, maar is dit de juiste manier. Dat zeg ik vooral, omdat juist de Amsterdammers met een andere achtergrond, slechte ervaringen in het buitenland, met misschien niet de juiste papieren, dit soort controles als zeer bedreigend ervaren. Het zit erin dat op een iedereen werd gefouilleerd en dan spreek ik toch maar van razzia-achtige toestanden. Er zijn ook slechte dag iemand in paniek raakt en een agent of omstander te lijf gaat of erger. Nu zijn ze in Amsterdam bij de politie best terughoudend en vraagt men alleen bij wapenbezit om identificatie, maar volgens de regels mogen ze nu van iedereen een paspoort eisen. Dat gebeurt dus niet, maar dat kan de burger dus niet ruiken, als je uit Iran of Sebreniza komt, neem je niet direct aan dat de politie of iemand in uniform je beste vriend is. Maar het allerergste is natuurlijk, dat je op deze manier op voorhand schuldig bent, pas als blijkt dat je geen pistool of mes in je zak hebt, ben je weer vrij burger; tot de volgende controlepost dan.
Een paar weken rondreizen in India doet je weer beseffen, dat we het hier nog niet zo slecht hebben, maar confronteert je ook met fundamentele denkfouten in onze cultuur. Je wordt voortdurend geconfronteerd met de geweldsspiraal , armoede, milieuverontreiniging en het tekortschieten van de techniek. Het sprookje van de ICT, de wonderolie voor de economie, blijkt tot rijkdom voor enkelen te leiden maar vooral tot frustratie voor hen die niet profiteren. Tijdens de laatste verkiezingen zijn de cyber-politici die in India de ICT tot de god der vooruitgang wilden verheffen dan ook genadeloos afgestraft. Het volk wil wegen, water en scholen, geen nieuwe kaste van bevoorrechtte ICT-brahmanen. De milieuverontreiniging, die vooral door het toegenomen verkeer hele steden zoals Delhi bijna onleefbaar maakt, los je niet op door zuiniger motoren en strengere eisen. Daarvoor moet iets gedaan worden aan de gedachte, dat vrijheid gelijk staat aan mobiliteit. Je denkt vrij te zijn als je kunt reizen, niet meer bij je ouders hoeft te wonen, in een andere stad studeert, je eigen scooter of auto hebt. Met als gevolg dat de ene helft van India (en in de VS is dat eigenlijk niet anders) wel continu op weg is naar de andere helft, naar het werk of naar school. Uiteengerukte gezinnen, overvolle treinen en bussen, stinkende steden en vooral gemis aan rust zijn het gevolg. De ambitie om heilig, karig en zuiver te leven en de Goden te dienen is vervangen door onze Westerse afgoderij van het materiële, het snelle en het gewelddadige.
Een bezoek aan Dharamsala, de plek in Noord-India waar de meeste Tibetaanse vluchtelingen zich in een soort enclave gevestigd hebben, is in veel opzichten ontnuchterend. Natuurlijk, hun leiders als de Dalai-Lama en de Karmapa wonen daar, daar komen hordes toeristen op af en je struikelt over de honderden hotels en internet-cafés. Maar kijk je wat verder, dan blijken die toeristen merendeels Israelische jongeren te zijn, die zich daar na hun diensttijd goedkoop komen uitleven, zich aan de hash en de drank en de wilde feesten overgeven. Er zijn wel wat westerse spiri-zoekers, je kunt er Tibetaans leren en aan boeddhisme doen, maar de Tibetaanse gemeenschap zelf is beangstigend fedoaal. Monniken en quasi-monnikken die de handel, ook in drugs en in de tempels gejatte schoenen van Westerlingen goed in de poten houden, met duidelijk minachting voor de arme vluchtelingen uit de onderklasse. Integratie in de Indiase samenleving is minimaal, als ons Nederlandse inburgeringsbeleid daar zou gelden, was er al lang geen Tibetaanse bevrijdingsbeweging meer over. Er is vrijheid van godsdienst, zeker, maar ook armoede, sterk verontreinigd drinkwater, geen werk of tegen minimale loontjes (12 euro per maand voor werken in een hotel) en geen toekomst. Dan is het omhooghouden van een ideaal als een vrij Tibet wel wat wrang. Dan besef je ook, dat in een uitzichtloze situatie indoctrinatie en polarisatie niet moeilijk is. Het Amsterdams gemeentebestuur zou er eens een kijkje moeten gaan nemen!
Internet in den vreemde: het is weer vakantietijd aan het worden en dus zwermen de Nederlanders weer uit over de wereld. Naar warme oorden, liefst naar de zon, maar hoe exotischer hoe beter, dus kom je ze tegen in Swaziland, Nepal en in Patagonië. Daar gaan we naar toe om te ontspannen, ook al zitten we al jaren in de Bijstand, vakantie heb je nodig en het is dit jaar extra goedkoop, dus waarom niet? Het is toch een soort van ontwikkelingshulp, die arme landen moeten het hebben van de toerist die er komt genieten van zon, zee en zand. Maar wat me tegenwoordig zo opvalt, is dat toeristen tegenwoordig meer tijd doorbrengen achter het scherm in een of ander Internet-café of cyberhut dan lekker wandelend of zwemmend of desnoods uitbuikend op het strand. In toeristenoorden zie je haast net zo veel Internet-café’s als kroegen of restaurants, waar men dan urenlang via veelal trage bakkies emails zit te sturen en te lezen over hoe leuk het wel is in Marbella, Dharamsala of Cancun. Of zou dat komen omdat je zo leuk contact kunt maken met het meisje naast je, dat ook al bezig is haar digitale vakantiekiekjes naar huis te sturen en daarmee alle kilobytes van de verbinding opeist. Wat dat betreft is er niets nieuws, we maakten altijd verre reizen om te doen wat we thuis niet durven, contact maken met vreemden.
Monopolies zijn vreemde dingen, het loopt snel uit de hand als je de zogenaamde vrije markt z’n gang laat gaan. In Amsterdam merken we dat met UPC, waarmee wethouder Belliot ook in de ogen van de raad een buitengewoon domme deal maakte waar men helaas geen harde consequenties aan verbond. De prijzen gaan omhoog, bij gebrek aan echte concurrentie en de burger betaalt. Maar ook op Schiphol kan iedereen direct merken, dat daar echte concurrentie ook is uitgeschakeld. Het eten en drinken is er absurd duur, de luchthavenbelasting en extra security-toeslagen zijn langzamerhand duurder dan je ticket en geld wisselen doe je er alleen als je echt niet anders kan. Wat dat betreft krijgt het motto ‘Ambitie’van de ABN-Amro op Schiphol wel een pijnlijk kantje. Je moet maar durven, is het devies en de ABN durft. Wie vanuit een land als India op Schiphol even wat roepies naar dollars wil omwisselen betaalt (via een slimme tussenstap over de euro) maar liefst 17,3% aan commissie en koersverlies. Ja, en als u denkt dat die roepies wel erg onstabiel zijn, voor de stap van Australische dollars naar Amerikaanse rekent men 13,2%, van Zuidafrikaanse rands naar dollars 19,1%. Inderdaad, de ABN-Amro durft, en omdat Schiphol onder leiding van zakkenvul-ervaringsdeskundige Cerfontaine geen andere geldwisselaars toelaat, komen ze er nog mee weg ook. Maar dat Schiphol, en daarmee Amsterdam dat ook nog aandeelhouder is van Schiphol, een rotnaam krijgt en door de beteuterde Indiër die z’n geld natelt snel in de categorie schurkensteden wordt geplaatst, is duidelijk. Kan het gemeentebestuur niet iets doen aan dit soort praktijken?
De roofridders van de commercie weten van prijzen, dat merken we iedere keer. De trein, de post, het openbaar vervoer, elektra, ooit nutsbedrijven met een matige service, trage organisatie maar heel betrouwbaar en solide, zijn nu hip en marktconform. Dus duurder, met minder service, je krijgt geen slapende ambtenaar meer aan de lijn, maar een meerkeuzemenustem die je per minuut betaalt. En slim zijn, neem de TGP-Post die op haar postzegelboekjes wel leuk vermeld wat het priority-tarief voor post naar het buitenland is, maar het standaard-tarief gemakshalve vergeet. Scheelt toch weer een paar centjes en dus procentjes, ik noem dat sluwe marketing.
De gemeente Amsterdam weet er ook raad mee, ze komen nu met een A+ tarief voor parkeren van 4euro20. Dat is weer een euro ofwel 31 procent hoger. Natuurlijk, dat is alleen voor speciale gevallen, maar wethouder van der Horst heeft het principe van de kaperbrieven goed begrepen. Stadsdelen mogen dat hogere tarief naar keuze invoeren en krijgen dan een fors deel van de meeropbrengst. Nou, reken maar dat armlastige stadsdelen zoals het Centrum flink veel A+ lokaties gaan vinden. Dat de burger en vooral de middenstander die tarieven ondertussen als een soort roofridderij en afpersing beschouwt is niet aan de orde, want we noemen dat nieuwe beleid de Menukaart Parkeerregeling. Zou van der Horst eindelijk begrepen hebben dat het goedkoper is te blijven rondrijden en uit de muur te eten dan parkeren en naar een restaurant te gaan?
Lekker commercieel doen, dat wil het stadsdeel Amsterdam-Centrum graag, want men heeft geld nodig en dus worden de tarieven nog eens lekker opgeschroefd, de burger betaalt wel. Maar soms gaat dat mis, zo vraagt men voor het ophalen van bedrijfsafval voor kleinere bedrijven 42,95 euro per maand. Lekker prijsje ook, trouwens, net de Hema. Maar nu zijn er kapers op de kust, want als je erg weinig afval hebt zijn er particuliere inzamelbedrijven die het voor minder doen. Dat heet concurrentie en zou tot lagere prijzen moeten leiden. Maar dat zit het stadsdeel weer niet lekker en dus sturen ze de ondernemers een brief, waarin ze die concurrentie op een eigenlijk onbehoorlijke manier onderuit halen. Want, stelt de commerciële afdeling van het stadsdeel, we gaan de heffing en de verordening veranderen, en dan wordt het weer wat goedkoper voor de kleine aanbieder. En ze waarschuwen dan ook even dat het afsluiten van een contract met een particuliere inzamelbedrijf dan misschien duurder uitpakt. Mooie boel is dat, dan komt er concurrentie en dan gaat de gemeente de regels even veranderen en dus feitelijk die concurrentie achteraf onmogelijk maken, en dat ook nog even de schijn van belangenbehartiging van de burger meegeven. Dat is onbehoorlijk bestuur, vanuit een machtspositie wel eerst verwachtingen wekken, maar dan later de meetlat verleggen.
Waarom loopt het altijd uit de hand in onze mooie stad. Als een of ander reclame-genie bedenkt dat je steigers kunt gebruiken als mega-buitenreclamedrager is dat op zich een leuk idee. En ach, zo’n enkel object, het had wel wat. Het was ook leuk, de pui van een te restaureren pand als facsimilé ervoor, wat een vondst! Maar toen kreeg de reclamebranche én het stadsdeel Centrum in de gaten dat er grof geld aan kon worden verdiend, en hing de stad binnen de kortste keren vol met van die lappen. Wat als creatief accent opzienbarend en interessant was, werd snel een plaag, een virus dat zich snel verspreidde. Waar je maar kijkt hangen nu supergrote doeken en het begint de burger te irriteren. Zelfs de deelraad Centrum, toch niet de wakkerste club en uit geldnood altijd bereid nog wat extra uit de burgers en ondernemers te persen, komt in opstand. Dit was niet de bedoeling, men gaf een vinger en het bestuur van het stadsdeel nam de hele hand. Nu gaat men beschaamd de welstandscommissie, die over het uiterlijk van panden gaat, inschakelen, maar eerst werd die club gewoon genegeerd. Laten we hopen, dat er nu een beleid komt, dat creatieve experimenten en leuke vondsten niet onmogelijk maakt, maar het steigerdoek-fenomeen toch aan banden legt. Amsterdam is ook zonder die enorme reclame-schaamlappen het aanzien waard!
Microsoft zou zich, met een feitelijk monopolie op de desktops van de corporate wereld en de thuisgebruikers, geen zorgen hoeven te maken over alternatieven zoals Linux en Unix. Maar blijkbaar doen Bill Gates c.s. dat wel, een groot deel van het marketing geld van Microsoft gaat op aan campagnes om deze concurrentie te stoppen. Met wel grappige thema’s, zoals dat Linux niet erg veilig zou zijn, een gotspe als er iedere drie weken weer een mega-lek in Windows-software boven water moet worden gehaald.
Verder reizen topmensen van het bedrijf af en aan om afvalligen bij de les te houden. Die afvalligen zijn voornamelijk overheden, die onder druk van politieke bewegingen als de Groenen neigen naar het serieus nemen van vrije, zogenaamde “Open Source” software. Een aantal landen in Azië, maar ook steeds meer overheden in Europa spreken uit, dat ze willen overstappen. Dat is geen eenvoudige zaak, meestal duurt zoiets jaren, maar men is er serieus mee bezig. En wanneer een stad als München in mei 2003 beslist om over te stappen (voor 14.000 PC’s), dan is dat een teken aan de wand, Steve Ballmer ging daar dan ook met een flinke korting nog wat aan proberen te doen. Daar lukte dat niet, dus nu ook Parijs overweegt om over te stappen op Linux gaat Microsoft ver door de knieën. Want als de lokale overheid, met 15.000 PC’s overstapt, dan gaan de ambtenaren thuis ook wel over, en dan gaat het misschien snel.
Volgens het blad “Libération”, dat de hand wist te leggen op geheime offertes, zou Microsoft in een brief aan Philippe Schil, de directeur ICT van de Mairie van Parijs, meer dan 60% korting willen geven op wat men nu in Parijs aan licenties betaalt. En dat al in januari, toen de studie van Unilog naar de mogelijkheden van conversie eigenlijk nog moest beginnen, Microsoft voelde duidelijk nattigheid. In mei schijnt men volgens Libération zelfs de korting nog hoger te hebben gemaakt, men spreekt over 80% korting op de huidige licenties.
Op zich is dat een duidelijk signaal, wie nu Microsoft heeft draaien kan door een leuk contract met een consultancy-firm zoals Unilog mogelijk ook dergelijke kortingen bedingen. Ook de bedragen waar het om gaat zijn wel interessant, het gaat om 13,27 miljoen Euro voor drie jaar licenties voor 15.000 PC’s, hetgeen dan omlaag is gebracht naar 5,65 miljoen Euro. Een hoop geld, ongeveer 900 euro in drie jaar aan licentiekosten, bijna net zoveel als het vervangen van het helemaal vervangen van hardware-park zou kosten (inclusief OS en Office) en zeker meer dan men op de hardware afschrijft in die periode. Was Microsoft nu werkelijk haar monopolie op een dergelijke manier te gelde aan het maken of maakt iemand een rekenfoutje, zoals het nu overkomt kan men beter gelijk maar door Dell of HP een partij bakkies met software-bundel laten neerzetten. Het valt me wel vaker op, dat bij overheden de investering per werkplek doet vermoeden, dat er gigantische overhead in hardware en software wordt doorberekend. Want het hele Parijse overheids-ICT systeem wordt in drie jaar vernieuwd voor een bedrag van 160 miljoen, al omvat dat ook de arrondissementen en dus meer werkplekken.
De Nederlandse overheid en overheden praten graag over marktwerking, allerlei diensten zijn al - vaak met weinig succes - geprivatiseerd, maar hoe zit het met de software die men gebruikt. Wordt het, gezien de bovenstaande forse korting, geen tijd voor ‘Open Software” in grote steden als Amsterdam, ofwel een overstap op de ‘vrije’ Linux software in plaats van Microsoft Windows en Microsoft applicatie software zoals Word?
In Amerika wordt nu door
FaithfulAmerica.org geld ingezameld om op de Arabische televisie excuses te
maken voor de martelingen in de gevangenissen in Irak. De eerste uitzendingen
hebben zeer positieve reacties losgemaakt in de Arabische wereld. Het
initiatief komt uit de religieuze hoek, Amerikanen die zich schamen voor wat
daar gebeurde en besloten om samen een gebaar te maken. Op zich natuurlijk
prima, maar misschien ook iets voor Amsterdam. Waarom geen actie om namens de
burgers, desnoods op zo’n foeilelijke reclamelap tegen een gevel, excuses te
maken aan de toeristen voor de parkeertarieven en de te dure taxi’s. Als de
politiek niet helder en eerlijk is, moet het maar op een andere manier! En
misschien moet de havensector ook maar eens een spotje op AT5 uitzenden, waar
men zich verontschuldigt voor die onzinnige containerterminal. Hoewel, als alle
missers en fouten van Amsterdam op die manier aan de kaak gesteld zouden
worden, hebben we wel een extra TV-kanaal nodig.
“We moeten aan het glas” is de eigenwijze en door een belanghebbende consultancy-lobby ondersteunde boodschap die wethouder Mark van der Horst al een tijdje uitdraagt. B&W staan er nu ook achter en waarschijnlijk zal ook de raad wel instemmen met dit project om supersnel Internet bij iedereen te brengen via een glasvezelverbinding. Er komt een openbare aanbesteding en tegen 210 moet het klaar zijn. Maar het gaat wel 800 miljoen kosten en per maand zou iedere Amsterdammer er 50 euro voor gaan betalen. Jammer nou, dat de nationale overheid, de banken en de meeste investeerders het niet zien zitten, alleen KPN wil wel meedoen om concurrent UPC de pas af te snijden. UPC kan namelijk met de bestaande kabel (ook al goeddeels glasvezel) hetzelfde bieden zonder grote investeringen. En wat we gaan doen met dat netwerk weet niemand, maar het is toch ICT en dus hip en vooruitstrevend, vooruit met de egotrip dus maar. Dat we in Amsterdam ondertussen miljarden hebben uitgegeven aan onzinnige projecten als gemeentelijke automatisering en CIAO, maar de digitale navelstreng in ‘95 verkochten aan A2000/UPC, wordt snel vergeten. Het lijkt erop, dat de Amsterdamse politiek dit project vooral ziet als een wraakactie om UPC dwars te zitten, maar wie draagt de schuld van de verkoop en wie verkocht onlangs het terugkooprecht van de kabel en een 10% gebruiksrecht voor een fooi? En wat als minder dan 53% van de Amsterdammers die 50 euro kan betalen en van een WAO- of Bijstandsuitkering lijkt me dat toch vrij stevig? Het lijkt erop dat er weer eens een wethouder ondernemertje wil spelen, maar dat soort monumenten hebben we al genoeg, de Ceres terminal, Nemo, Arena. Misschien is het weer eens tijd voor een referendum?
Het pakhuis de Zwijger aan de Oostelijke Handelskade wordt verbouwd tot media-paleis. Dat gaat 11 miljoen euro kosten, en onder meer de Waag Society, IDFA, Cultuurfabriek en Salto zullen er een plek vinden. Het lijkt leuk, passend in de cultuurconcentratie daar, maar ik heb er m’n twijfels over. Er wordt nu overal geld vandaan getoverd, maar het is in wezen een onrendabele operatie, die geld blijft kosten.
De gemeente beoogt ‘creative industries’ te stimuleren, een Nederlands woord kunnen ze er niet voor vinden. Maar al die gesubsidieerde clubs die er nu in komen, zijn helemaal geen industries of ondernemers, het zijn opleidingen en clubjes en instanties die het helemaal van de subsidie moeten hebben met soms een historie die te denken geeft. De Waag bijvoorbeeld had ooit een culturele bestemming, maar werd beneden leuk een restaurant met superterras. Het geheel doet me denken aan de falikante misser, die het Design Instituut werd, nu weten deels dezelfde mensen met een soortgelijke opzet weer flink overheidsgeld binnen te spelen. En is Amsterdam met al die al jaren vetgemeste clubjes ondertussen een nieuwe mediastad geworden? Helaas niet, er wordt vooral vergaderd, geleuterd en gecongresseerd, maar alle invloed op de echte culturele levensader, de kabel, werd weggegeven voor een fooi en de buitenlandse creatieven vluchten weg.
Ik denk, dat de naam ‘de Zwijger uiterst treffend is, men wil vooral geen ophef over hoe nu weer wat ‘vriendjes’ een leuke plek krijgen, dus doet men dit in de zomer, waarschijnlijk hopend dat het niemand opvalt hoe hier weer wat geregeld wordt.Column actueel als het nog regent!
Augustus was de natste maand, en dat is misschien wel leuk voor de statistiek, maar zeker niet voor de burger. Weinig zon, veel regen, een druilerige stemming en treistheid alom. Gelukkig was het tijdens de Uitmarkt even droog, maar verder plenst het maar door. De toeristen bleven weg, de horeca en de strandtenten draaiden slecht, wie nog wat gespaard heeft gaat toch maar naar de zon, de Amsterdamse economie had dus ook een slechte zomer. En hoe komt het? Vorig jaar superheet, nu supernat. Ligt het aan de het milieu en de global warming, doen de Amerikanen geheime experimenten met het weer, smelt er te veel weg bij Antarctica of is er echt iets mis met warme golfstroom. Ik weet het niet, mijn inschatting als amateur-meteoroog is dat dit de straf der goden is omdat het Marnixbad gesloopt werd, of zou het door de Olympische Spelen komen?
Het meest frappante signaal dat ik opving was dat ik deze zomer door allerlei scharrelaars in het centrum geen gejatte fietsen, maar ‘gevonden’ paraplu’s aangeboden kreeg. Het dievengilde speelt handig in op de omstandigheden!
Zonder vrijheid geen blijheid, een boodschap die Amsterdam aan slijtage onderhevig is. De bijna spreekwoordelijke gastvrijheid van onze stad, die altijd openstond voor het andere, het alternatieve, en niet voor niets het magisch centrum van de wereld werd genoemd, wordt stapje voor stapje aangetast. We worden zogenaamd veiliger, we fouilleren onze gasten, maar criminele afrekeningen en executies zijn aan de orde van de dag. Er is meer politie op straat, we zien meer uniformen, maar fietsendieven zijn nog steeds vogelvrij, men jaagt vooral op halsmisdrijven als zonder licht of bel rijden. Parkeerbeheer beboet en sleept vooral buitenlanders en buitenstadse gasten, parkeren is nu al duurder dan maar blijven rondrijden, maar ons stadsbestuur en haar stadsdeelbobo’s gaan dapper voort. Nu heeft men weer bedacht, dat alleen straatartiesten uit de Europese Unie hier mogen optreden. Die Amerikaanse liedjeszanger, die Peruaanse Andesfluiters, Afrikaanse drummers en Mongoolse boventoonzangers mogen niet meer meedoen, we moeten het tenslotte beheersbaar houden! Amsterdam moet toch een nette stad worden, alles moet goed geregeld worden, over blijheid staat er niets in de program-accoorden, helaas.
Het nieuwe motto van Amsterdam is I Amsterdam, een buiging naar onze Engelstalige bezoekers, maar ook een niet zo originele variant op I Love New York met het hartje. Volgens het gemeentebestuur weer goed voor jaren werving, maar was het niet beter geweest iets meer naar het Oosten te buigen, moeten we het niet meer hebben van Russische, Poolse, Roemeense of Turkse toeristen de komende jaren? En onze Duitse en Belgische buren, die tellen blijkbaar ook niet zo erg mee, of neemt men aan dat het coffeeshop-wezen wel voldoende bekend is. Ik begrijp dat een sterretje tussen I Am en dam ook problemen zou geven, moet dat er dan een met 5 of 6 punten zijn en het woord dam op zich kan weer uitgesproken worden als verdoemd, damned. Maar goed, zo’n motto is een compromis en er is over nagedacht, begrijp ik, wat zou dat gekost hebben of is dit weer een vondst van ’n wethouder? In ieder geval is er, en zo gaat het altijd, weer te weinig geld om zo’n motto nou eens lekker groot in de wereld te zetten. Amsterdam hangt vol met uitzichtvervuilende schaamlappen met reclame op gevels, waarom dat geld niet gebruiken om de NewYorkers eens te trakteren op een reuzenformaat poster met Amsterdam promotie. Mar het zal wel blijven bij wat posters en prullaria, misschien is het een suggestie om het motto op de parkeerkaartjes te drukken en vooral op de parkeerbonnen, dan hebben de toeristen een leuke herinnering aan onze stad.
Amsterdam is gebouwd op palen en met al dat gedoe rond de Noord-Zuid lijn worden we daar nog eens flink aan herinnerd. We krijgen uitleg over eerste en tweede zandlaag en hoe diep men wel moet funderen om al die grote gebouwen echt stevig neer te zetten. En o hemel, hoeveel oudere huizen, die met hun houten palen op de eerste zandlaag staan, toch een nieuwe fundering nodig bleken te hebben. Een dure grap, waar de eigenaren van die huizen voor moeten opdraaien, het is tenslotte hun fundering die is gaan rotten of wegzakt. Maar waarom is die fundering dan gaan rotten, een vraag waarop je in al die door de overheid betaalde pamfletten, folders en krantjes geen duidelijk antwoord krijgt. Is het de tand des tijds, die blijft knagen of heeft het iets van doen met de waterstand of misschien ook wel met het feit, dat voor die grote nieuwe gebouwen er toch honderden, soms duizenden gaatjes door die eerste en zelfs door de tweede zandlaag worden geprikt. Is de prijs van al die hoogbouw en dat gepruts in de bodem voor NZ-lijn en parkeergarages niet, dat de waterstand moeilijker beheersbaar wordt, de bestaande funderingen extra snel gaan rotten en de burger de rekening mag betalen? Die grote grachtenpanden staan er al honderden jaren, waarom dan nu plotseling zo’n toename in rotte funderingen? Iedereen begrijpt dat als de waterstand gaat fluctueren, de palen gaan rotten, maar bij wie kun je daarover terecht, waar zijn de statistieken over variaties in het waterpeil en wie is echt verantwoordelijk te stellen? Gemeente, provincie of het waterschap, niemand wil die (be-)rekening en het zal de palen in ons drassig landje ook een zorg zijn.
Amsterdam zal en moet z’n eigen breedbandnet. Dat men dat indertijd in principe al had in de vorm van het kabelnet, maar zo nodig moest verkopen, is men blijkbaar vergeten. De argumenten van toen, dat zoiets eigenlijk geen overheidstaak was en A2000/UPC het veel beter kon, zijn half vergeten nu men weer voor 700 miljoen euro (ongeveer het dubbele van wat het kabelnet in 1995 opbracht en waarvan onder meer de megamisser IJburg is betaald) wil gaan investeren. Samen met het bedrijfsleven, heet het nu, maar de grootste club in de kongsi is wel KPN, dat haar monopolie op ADSL breedband blijkbaar wil beschermen. Dat de rijksoverheid het niet ziet zitten, er juridisch nog allerlei haken en ogen aan zitten en het UPC netwerk technisch nu al breedband kan bieden vergeet men liever, het is weer zo’n egoprojectje van een ambitieuze wethouder zonder veel realiteitsgehalte. Een Groningse rechter verbood een soortgelijk project in Appingedam, ook Amsterdam loopt mogelijk tegen een Europees verbod op, daar ziet men dit als staatssteun in een markt waar open concurrentie zou moeten zijn. Dat breedband met overheidsbemoeienis onzin is en men feitelijk de markt manipuleert, blijkt onder meer uit het recente besluit van Wanadoo om een eigen breedbandnet (voor Internet en IP-telefonie) aan te gaan leggen, internetprovider Tiscali is daar al mee bezig. Dat zijn duidelijk pogingen om onder het monopolie van KPN uit te komen en wat doet Amsterdam? Steun en geld geven aan wat de vrije markt beter zou kunnen, achterkamersgewijs samenwerken met een van de meest monopolistische organisaties (KPN) en mag ik dan vragen of het bureau integriteit hier eens dringend naar wil kijken. Dat vroeg ik ook (en tevergeefs) toen in 1999 de raadsleden als enige wisten van de gewijzigde deal met UPC en de koers van dat aandeel toen omhoog sprong, maar alleen de SP wilde toen verklaren dat geen van haar raadsleden UPC aandelen bezat. Media in Amsterdam, nog steeds een rottend dossier.
De gemeente Amsterdam geeft in 2005 ruim 5 miljard euro uit, dat is per huisgezin ruim 10.000 euro en dat is een hoop geld. Het meeste komt van het rijk, maar de lokale leges, lokale belastingen, het havenbedrijf, het GVB, de waterleiding, grondopbrengsten, parkeergelden tellen ook flink mee en de vage post overige inkomsten, waaronder rente, is met 800 miljoen euro verbazend groot. Het zijn zware tijden, dus klaagt B&W modieus steen en been, wijst op forse tegenvallers, wordt er op van alles bezuinigd en gaat de hondenbelasting mooi 25% omhoog. Minder geld voor cultuur en kunst, het Distelveer verdwijnt en de Opstapper-bus wordt opgeheven. Men haalt de stofkam door de subsidies, maar over de bakken geld die naar qua kosten onduidelijke projecten als de Noord-Zuid lijn, de Ceres terminal, Ciao onderwijscomputers, Nemo, de nu al qua exploitatie wankele Muziektempel aan het IJ en andere prestigeprojecten zijn gegaan, geen woord. De kunst moet inleveren, maar Vrieshuis Amerika wordt voor 11 miljoen tot media-centrum voor wat duistere zakkenvulclubjes opgestoten. Er is wel ‘zaai’-geld om de burger op te zadelen met een 700 miljoen kostend glasnet, AT5 krijgt toch weer 1,8 miljoen PR-smeergeld, maar voor onderhoud cultuurgebouwen is geen geld. Zoals altijd krijg ik bij het lezen van de stukken het gevoel, dat Amsterdam bestuurd wordt door goedwillende padvinders, die zich druk maken over hun insignes en hobbies, maar dat het beleid in wezen in achterkamertjes door ambtenaren, ’n kliek mannetjesmakers en ‘n groezelige lobby wordt bepaald.
Computers zijn leuke dingen, nuttig als je met letters en cijfers werkt, maar ze vervreemden ons ook van de echte werkelijkheid. Je kunt met techniek veel doen, het leven makkelijker en comfortabeler maken, maar soms merk je, dat men daarbij de mens vergeet. De mens die niet leeft bij bits en bytes, maar bij aandacht en liefde. Henk is nachtportier bij een verzorgingstehuis en loopt daar al jaren ’s nachts door de gangen, z’n sleutelbos kun je net horen rinkelen. Henk is trots op z’n baan, want in zijn huis, claimt hij, worden ‘zijn’ bejaarden ouder en zijn gelukkiger dan elders. Ook al is hij goeddeels onzichtbaar, hij weet dat z’n rustige gang ’s nachts door het huis wordt opgemerkt, dat z’n taak veel minder met brandpreventie en inbraak te maken heeft dan wel met vertrouwen. Hij houdt van z’n baan, maar nu wil de directrice alle sloten elektronisch maken, met van die pasjes en geluidloze zoefdeuren. Modern, veilig, maar volgens Henk een menselijke stap achteruit. Henk is echter slechts nachtportier, zijn stem telt niet mee in het werkoverleg, zijn verbondenheid met de mensen in het tehuis kun je wel voelen, maar niet vastleggen in tabellen, paperassen en nota’s. Daarom sta ik achter Henk en alle Henken, ik ben Henk en hoop dat m’n columns nog lang blijven rinkelen.
Iemand van de gemeentereiniging kwam laatst eens inventariseren hoeveel bedrijfsafval mijn kantoor nu eigenlijk produceert en of ik tevreden was over de gemeentereiniging. Prima, hou de zaak in de gaten, en ik mocht ook wat klachten spuien. Die heb ik niet zo veel, ze doen hun best, de straat is redelijk schoon en de reinigingspolitie is vrij actief in het centrum. Natuurlijk is er wel wat, zoals dat er te weinig voorlichting is over de mogelijkheid is om je bedrijfsafval door derden, dus niet de gemeentereiniging, te laten afvoeren. En dat vuilniszakken worden opengerukt was ze bekend, maar dat beperken door het aanbiedingsvenster, de tijd dat je de zakken buiten mag zetten, nog meer te bekorten paste niet in de service-gedachte. Inzien, dat het snuffelen in vuilnis – naast de verarming en thuisloosheid en de afbraak van de verzorgingsstaat - iets te maken heeft met de armetierige straatverlichting en de duistere hoekjes, dat gaat iets te ver. Want dan kom je uiteindelijk weer bij de raadsleden en wethouders, die destijds die leuke en karakteristieke, maar qua licht onvoldoende straatlantaarns uitkozen. Omdat het zo leuk stond, ze waren er destijds opgetogen over, eindelijk eens iets wat ze dachten te begrijpen. Dezelfde raadsleden die zo destijds geporteerd waren van het luxe-gevoel van hardstenen stoepen, dat nu de stoeprand in de hele binnenstad bij wat regen een gevaarlijke glijbaan is voor voetgangers en fietsers. Er komen nu weer nieuwe straatlantaarns, mogen ze vooral verlichten!
Verder op www.lucsala.nl/echotot2.htm
de
meest recente staan hier http://www.lucsala.nl/echotot5.htm