Toch nog een beetje nazomerzon, nog even genieten. Afgelopen week was de IBC in de RAI. Dat is een grote internationale beurs over omroep, een van de toppers op expositiegebied. Dat bracht weer veel bezoek in de stad, de hotels en terrassen zaten vol, de stad deed weer even goede zaken en toonde zich van z’n beste kant. Zonnig, vrolijk en ik zou bijna zeggen gastvrij. Maar dat laatste valt me toch moeilijk als in het vrijwel ieder gesprek dat ik had met de deelnemers aan die beurs het gebrek aan service en de prijzen in Amsterdam aan de orde kwamen. 50 Euro voor een taxi vanaf Schiphol, men sprak er schande van en stapte dan verder maar liever op de tram, het GVB laat wat dat betreft wel zien dat er ook betaalbaar vervoer is. Maar in de horeca en bij de hotels, in de taxi’s en van de kant van parkeerdienst, toezichthouders en politie, men voelt zich behandelt als “toeristen”, die als gasten. Onvriendelijk personeel, onwerkelijke prijzen in de RAI zelf en in de stad, geen glimlach maar een snauw als je wat vraagt. Op de terrassen woekerprijzen en als zo’n buitenlandse bezoeker dan (terecht) een bonnetje verwacht kan ie ’n voddig papiertje krijgen met een handgeschreven bedrag erop. Men klaagt daarover en de IBC organisatie is, na eerdere dreigementen en concessies over o.m. hotelprijzen, dan ook flink wezen shoppen in Duitsland en Spanje als alternatieve locatie voor deze grote beurs. Amsterdam heeft (nog) geluk, de economie raakt ook de IBC en dus komt men in 2006 en 2007 weer terug, maar je kon duidelijk voelen dat het niet van harte gaat.
Na de auto (Groen-Links wil parkeren nog dubbel zo duur maken) heeft de gemeente Amsterdam al een tijdje de fiets op de korrel. Fietsen in de betaalde stalling, niet op straat en zeker niet vast aan een gemeentelijk straatobject. Of men dat nu doet om het GVB weer winstgevend te maken, de export van gestolen of door de AFAC (vaak illegaal) losgeknipte fietsen te bevorderen, of om het ‘aangezicht van de stad’ te verbeteren is de vraag. In ieder geval wordt het parkeren van je fiets steeds moeilijker, men plaats wel her en der nietjes, maar veel te weinig en kijk maar eens in de buurt van de Munt hoe dat (niet) werkt. Natuurlijk, er is te weinig plek en overal fietsen neerzetten kan ook niet, maar alleen repressie heeft weinig zin. Vooral als het doel daarvan is om de fietsers te dwingen om dan maar betaald te stallen. Want daarmee raakt men weer een stukje Amsterdamse vrijheid. Hun fiets, dat is voor velen (duurbetaalde) vrijheid en het risico van jatten is al erg genoeg, moet de overheid daar nog een schepje bovenop doen? Zo’n club als de AFAC, die zogenaamd alleen oude wrakken losknipt, is een doorvoerdepot naar de fietsenhandel geworden, men knipt nu, zegt de fietsenhandel zelf, vooral leuke en hele fietsen weg en verkoopt die voor 65 euro door. Dat lijkt wel verdacht veel op kaperij, met de wet in de hand, en het verziekt de handel. Kan het gemeentebestuur niet ‘ns op zoek naar meer (gratis) plekken voor fietsen en dat mag wel wat creatiever, is er bij die NZ-lijn ondergronds niet wat te regelen?
Sail was fantastisch, tenminste
voor wie zich te voet of vooral te water in de chaos wilde bewegen en genieten
van het gedoe, de drukte, de nautische overdaad, de eindelijk wat zonniger
dagen en het gezamenlijk plezier om al die overdaad. Want overdadig was het wel een beetje, al die cruiseschepen,
klippers, driemasters vol met volgegeten en volgedronken
relaties, al die bootjes waar vooral druk verteerd en weggespoeld werd. Op
het water was het zeker een feest en wie niet de gelukkige gast was van iemand
kon toch even de pont nemen en vanaf het water de sfeer proeven. Het GVB maakte
voor mij Sail, dat was vriendelijke service en
behendig stuurmanschap waar de Sail organisatie zelf
toch vooral arrogant, weggestopt achter plastic muren en hautain overkwam.
Vooral in de berichtgeving, want hoe je op krap
Volgend jaar (gemeenteraads en
deelraad-)-verkiezingen, en de messen worden al geslepen. De ego’s steken de
kop op, het pluche lonkt, de politiek wordt weer wakker, want het gaat om hun
baantjes. Men probeert elkaar onderuit te halen, een beproefde tactiek in het
Amsterdamse, de eigen verdiensten op te poetsen, de fouten te verdoezelen of
een ander in de schoenen te schuiven. Een paar wethouders zijn
aan het eind van de rit. Stadig kan na 3 termijnen moeilijk nog een keer opgaan, hij stelt ook dat ie niet meer wil. De hem toch te verwijten fundamentele
onbalans van zo’n 2 miljoen m2 leegstaande kantoren
(100-150.000 arbeidsplekken!!) en nog steeds een tekort aan woningen zal ook de
kiezer niet ontgaan, dus zal de PvdA wel een of andere smoes moeten bedenken om
het beleid om te gooien. Belliot ligt ook niet lekker
meer, miljardendeals met UPC, rommelig cultuurbeleid
(de subsidieslijmers zoals de Waag peuteren wel wat
los, buurtcultuur telt niet meer), en cliëntelisme.
Dat is een Surinaamse traditie, vriendjespolitiek, boedel-nepotisme,
in Zuid-Oost weten ze dat er verkiezingen komen als
de wethouders weer beloftes gaan doen. En er is zwart genoeg in het college,
dus welke gemeente zoekt nog een burgemeester? Of het CDA nog mee mag doen,
ligt een beetje aan Jan-Peter (it’s
the economy, dummy), dus misschien raakt May haar dienstauto, die haar ’s morgens zo keurig ophaalt,
wel kwijt. Misschien moet de SP, die vanwege haar duidelijke stellingname rond Europa ongetwijfeld fors gaat groeien,
maar een wethouder gaan leveren. Marijnissen, die zou
hier, á
Het aantal kranten in Nederland neemt zienderogen af, combinaties en fusies doen de nieuwsvoorziening opdrogen. In Amsterdam is collega HAH-blad Stadsblad in de problemen en dat is eigenlijk slecht nieuws. Een “echte” krant is voor veel mensen niet meer te betalen, vaak zijn de HAH-bladen de enige manier waarop men bijvoorbeeld iets oppikt over de lokale politiek, plannen van de gemeente en wat er in de buurt/wijk gebeurt. Maar het kan niet meer uit, de advertentieopbrengsten lopen terug of verschuiven naar andere media, dus wat wil je. Wat mij dan opvalt is dat er wel steeds meer voorlichters komen, iedere dienst, ieder stadsdeel, iedere organisatie heeft ze in dienst, op het stadhuis lopen er tientallen rond. Al lang niet meer als dienstverlening aan de pers, want het is natuurlijk absurd dat er veel en veel meer voorlichters zijn dan journalisten. Nee, voorlichters zijn afgegleden tot afhouders, spin-dokters, mensen die de media manipuleren, hun bazen uit de wind moeten houden, in de meeste gevallen niet meer dan verdedigers van de achterkamertjes-deals, als verdedigingslinie om de rotzooi onder het tapijt te houden. En als het niet lukt om de media stil te houden, dan komt er wel een eigen blaadje of koopt men gewoon het lokale TV station. Dat zich daardoor blijkbaar zo machtig voelt, dat men (o ja, per vergissing) de politieke partijen grof geld kon vragen voor deelname aan verkiezingsprogramma’s en debatten, waar de gemeente toch al voor betaalt.
Ze vallen nu wel erg geregeld in m’n bus, de open sollicitaties en brieven van mensen die ‘verplicht’ moeten solliciteren. Ik heb helemaal geen vacature, maar op dit adres zaten wat stichtingen en bedrijfjes en dan kom je in allerlei bestanden en komt er ook dit soort fanmail. Er zitten leuke brieven bij en de meeste zijn vrij goed, je kunt merken dat men er qua sollicitatievaardigheid enorm op vooruit is gegaan. Iedere week minstens één brief schrijven, dan krijg je routine. Helaas heb ik geen werk, weet ik ook geen werk en vrees ik dat er erg weinig werk is, de reïntegratie miljarden zijn weggegooid geld, we zitten in een halve recessie, minstens 2 miljoen meter kantoor staat er leeg in de regio (150.000 arbeidsplaatsen!). Bedrijven zijn terecht angstig om mensen aan te nemen en dan zeker geen laatstekansers die door allerlei zakkenvullende organisaties nog wat zijn bijgetraind en opgepoetst en braaf hun briefjes sturen, bij gebrek aan vacatures soms maar in het wilde weg, want je moet!! De frustratie, trauma’s en ontgoocheling als gevolg van dat hele dwangtraject om mensen aan het werk te krijgen doen vaak meer schade dan de overheden willen toegeven, al was het maar omdat die mensen hun vertrouwen in een redelijke overheid verliezen. De enige, die er wel bij vaart is de Post (TGP/TNT); ie hebben nu wel een mooie postzegel voor Amsterdam gemaakt, maar een speciale WW-zegel voor onzinnige “verplichte” sollicitatiebrieven zou mij heel wat tijd besparen.
Aug 2005
Londen, Egypte, wat volgt? Angst, woede, ongerustheid, zelfmoordacties, de terreurspiraal groeit. Vanmorgen kwam ik, na een verregend Ruigoord Landjuweel, op kantoor. Daar stonden een paar andere mensen ook hun natte jassen uit te trekken en wat bleek, ze waren gaan lopen vanaf het station, de metro leek hun niet meer veilig. Dan is plotseling, net als na de moord op van Gogh, die terreur weer heel dichtbij. Dan is het geen nieuws meer in de krant, zijn het geen enge beelden meer op de buis, maar is het tastbaar, onontkoombaar. Wie gaat waar naartoe op vakantie, is Sail wel veilig, blijven de toeristen nu ook hier weg, wat gaan we hier aan doen. Nog meer controles, nog meer schijnveiligheid, nog meer repressie en angstdenken tegenover terreur? Er is geen eenvoudig recept voor dit soort situaties, dat leert de geschiedenis wel, en het kan nog veel erger worden! Het enige gezonde advies lijkt me dit: steek eens een hand uit, maak eens een praatje met de buren, probeer een brug te slaan. Communicatie, begrip en het gevoel dat we hier samen uit moeten komen, en begin daar NU mee. Een vriendelijk woord kan helpen om iets te doen aan die woede, dat isolement, dat gevoel (en de realiteit) tweederangs te zijn, die menselijke onmacht die zich vertaalt in onmenselijke daden.
Ik vind het angstig worden in de stad. Laatst zat ik te eten in een restaurant, toen plotseling 5 agenten naar binnen drongen, busje voor de deur, men liep zeer bruusk door naar achteren, duwde iedereen opzij, het kwam over als een razzia. Niets aan de hand, zei de inspecteur die de leiding had, routinecontrole op illegale werknemers, geen speciale aanleiding, dit doen we altijd zo. Maar dan blijkt de Amsterdamse politie toch weinig begrepen te hebben van het principe van proportionaliteit. Omdat iedereen vanaf de straat in de keuken kon kijken, het was een kleine zaak met de eigenaar en 2 werknemers, had men gewoon een enkele controleur of agent de zaak in kunnen laten wandelen. Machtvertoon, angst aanjagend, machogedrag, waar zijn de papieren!! Er bleek niets aan de hand, de (natuurlijk allochtone) eigenaar had z’n rijbewijs in de auto voor de deur liggen en ging dat even, onder begeleiding van 2 agenten, halen, verder was alles in orde. Maar hier werd dus een onschuldige a priori gestraft, want er was wel geen boete, maar er kwamen ook geen klanten meer binnen, ik nam ook maar geen toetje meer, en de hele buurt en dus potentiële klanten kregen de indruk dat het helemaal niet pluis was. Dat kost omzet, dat scheelt al direct honderden euro’s of meer en op termijn maak je zo’n zaak misschien wel kapot, dat is straf, dat is terreur, en klagen, dat durft die man niet meer. De politie noemt het handhaving, ik noem het disproportioneel en dysfunctioneel machtsmisbruik, dit jaagt ondernemers weg, toeristen weg, klanten weg, dit maakt de stad kapot.
Volgend jaar (gemeenteraads en
deelraad-)-verkiezingen, en de messen worden al geslepen. De ego’s steken de
kop op, het pluche lonkt, de politiek wordt weer wakker, want het gaat om hun
baantjes. Men probeert elkaar onderuit te halen, een beproefde tactiek in het
Amsterdamse, de eigen verdiensten op te poetsen, de fouten te verdoezelen of
een ander in de schoenen te schuiven. Een paar wethouders zijn
aan het eind van de rit. Stadig kan na 3 termijnen moeilijk nog een keer opgaan, hij stelt ook dat ie niet meer wil. De hem toch te verwijten fundamentele
onbalans van zo’n 2 miljoen m2 leegstaande kantoren
(100-150.000 arbeidsplekken!!) en nog steeds een tekort aan woningen zal ook de
kiezer niet ontgaan, dus zal de PvdA wel een of andere smoes moeten bedenken om
het beleid om te gooien. Belliot ligt ook niet lekker
meer, miljardendeals met UPC, rommelig cultuurbeleid
(de subsidieslijmers zoals de Waag peuteren wel wat
los, buurtcultuur telt niet meer), en cliëntelisme.
Dat is een Surinaamse traditie, vriendjespolitiek, boedel-nepotisme,
in Zuid-Oost weten ze dat er verkiezingen komen als
de wethouders weer beloftes gaan doen. En er is zwart genoeg in het college,
dus welke gemeente zoekt nog een burgemeester? Of het CDA nog mee mag doen,
ligt een beetje aan Jan-Peter (it’s
the economy, dummy), dus misschien raakt May haar dienstauto, die haar ’s morgens zo keurig ophaalt,
wel kwijt. Misschien moet de SP, die vanwege haar duidelijke stellingname rond Europa ongetwijfeld fors gaat groeien,
maar een wethouder gaan leveren. Marijnissen, die zou
hier, á
Er komt toch wat weer commercie in de grachten. Te water dan, het aantal exploitatievergunningen voor passagiersvaart wordt uitgebreid. Dan valt op, dat men zowaar 50 verhuurbootjes, wel zonder uitstoot (dus electrisch) gaat toelaten. Milieuvriendelijk, goed voor het toerisme, veelzijdiger gebruik van kaderuimte, klinkt goed. Maar wie herinnert zich niet de ellende rond die bootjes en de steigers ervoor een paar jaar geleden, het onbenullige beleid, de miljoenen schadevergoeding, de ophef, de kapitaalvernietiging, de betrokkenheid van een prominent PvdA (later raadslid). Het gedoe over een steiger in de Burgwal, waar (met als excuus de NZ-lijn) nu wel parmantig rondvaartboten afmeren. Lief dat het gemeentebestuur toch nadenkt over hoe ze Amsterdam aantrekkelijker kunnen maken, maar het gebrek aan historisch besef is toch wel opvallend, op z’n minst had een klein mea culpa gepast in de berichtgeving. Maar schuld bekennen, dat doen Amsterdamse politici niet graag, want anders zijn hun kansen op kamerlidmaatschap, burgemeesterspost of ander pluche verkeken. Ze laten de stad zitten met niet functionerende containerterminals, onrendabele bouwprojecten, eilanden waar niemand echt wil wonen, quasi-indrukwekkende monumenten van eigenwaan, maar gewoon de verantwoordelijkheid nemen, ho maar. Wethouders stappen alleen op vanwege lullige schandaaltjes, onderlinge zwartmakerij, geniepige declaratie-pesterijtjes, maar nooit omdat ze weer eens een paar honderd miljoen of meer hebben verspild. En als er dan eens onderzoek komt naar het functioneren, zoals in het rapport “Samen Besturen” dan concludeert men (of stelt men eigenlijk a priori) dat het stelsel van een centrale stad met stadsdelen een goed stelsel is om maatschappelijke vraagstukken aan te pakken. Dat mogen we dan be-amen, de mening van de burger telt niet mee, alleen in de marge wil men dan wel wat ‘verbeteren’.
Veiligheid is een stoplap, een soort wonderolie aan het worden, je kunt het overal voor gebruiken. Maatregelen die we vroeger nooit geaccepteerd zouden hebben, kunnen nu wel, omdat “de veiligheid” er bij gebaat zou zijn. Over een afweging en een evenwicht tussen vrijheid en veiligheid horen we niemand, ook niet over de prijs die we uiteindelijk gaan betalen als onze kinderen en kindskinderen zo “veilig”zijn, dat ze niets meer durven en alleen maar als brave burgers aan de leiband lopen. Want dan gaan mensen, net als ratten in een kooi en andere dieren zonder vrijheid, rare dingen doen en rare aandoeningen vertonen.
Hoofdcommissaris Welten, aan het hoofd van een politiemacht (en gemeente) met een heel slechte staat van dienst als het op repressie, ghetto’s, discriminatie en steun aan het fascisme aankomt, hamert maar op die veiligheid, alsof de burger dat van hem eist. Hij wil van Amsterdam een soort digitaal fort maken, zodat de politie weet wie er in- en uitgaat. En wie binnen is, die moet zich houden aan de regels, kan gericht gefouilleerd worden omdat z’n ras, kleur, hoofddeksel of smoel de dienders niet bevalt. Gele sterren zijn niet meer nodig, je kan zo wel zien of iemand uit Turkije, Suriname of Marokko komt. Wie een gouden kettingkje omheeft of een zichtbare tatoeage, te zelfverzekerd rondkijkt of in een te dure auto rijdt is verdacht, dus tegen de muur en Ausweiss! Fort Amsterdam of Ghetto Amsterdam, we zijn al zowat een politiestaat, kan er eens iemand wakker worden? Of ben ik paranoïde en komt dat alleen, omdat ik kantoor houdt in wat eens het politiebureau no.5 op het Singel was en er nog steeds mensen langskomen die weten welke martelpraktijken en erger daar in WOII plaatsvonden?
Amsterdam vergrijst, ik kan het niet ontkennen als ik in de spiegel kijk zie ik tenminste één ouder wordende Amsterdammer. We worden ouder en dat heeft best leuke kanten, maar het is ook duidelijk, dat ons lijf een beperkte gebruiksduur heeft. Daar valt weinig aan te doen, alleen valt het me de laatste jaren op, dat zoveel van de gezondheidsproblemen niet door de ouderdom, maar door onze omgeving worden veroorzaakt. Ongezond voedsel, ongezonde lucht, te veel straling, te veel verontreiniging. Je kunt er oud mee worden, zeggen ze, maar ik heb ondertussen reuma door slecht eten (en drinken) in mijn onbezonnen jeugdjaren, RSI omdat computers ook niet zo erg gezond zijn en nu ook een lichte vorm van Parkinson, die trilziekte. Niet omdat dat erfelijk is of ik toevallig besmet zou zijn op een reis in den vreemde, maar omdat de amalgaam (het kwik) uit m’n vullingen me langzaam vergiftigt. Milieuziektes dus, maar wat heb je aan die wijsheid, m’n oude tandarts wist ook niet beter, melk en kaas moest (maar veel mensen blijken er allergisch voor te worden), fruit zit vol suiker, wat is dan gezond leven? Ik probeer er nog wat aan te doen, gebruik geneesmiddelen en zo, maar ervaar vooral dat statistiek niet meer om cijfertjes gaat, maar dat ik zelf een stukje statistiek ben. Jammer, zegt de politiek en de medische wereld dan, leer er maar mee te leven!
Juli 2005
We hebben, misschien maar voor even, op de Europese rem getrapt. In Nederland heeft het gezonde verstand gewonnen, we hebben de Europese Grondwet massaal afgewezen, ondanks grote druk van de kant van de zittende politieke machthebbers. Natuurlijk, het was een protest tegen het piepelen, tegen de desinformatie, tegen de doofheid van de politiek, weinigen zullen echt de tekst van die constitutie hebben doorgelezen. Of hebben begrepen, dat het ging om een mandaat voor het vrije-markt denken, het einde van de sociaal-democatie zoals we die kennen. De ervaring met Europa in de afgelopen decennia, met name de ondoordachte privatisering en de manipulatie rond de Euro heeft geleerd dat die vrije markt vooral heeft geleid tot hogere prijzen, nieuwe monopolies en kongsi’s, een verlies van de eigen nijverheid en industrie voor de kleinere landen en onbeheersbare regionale economieën. Dus waarom ook de linkse partijen en vooral Groen-Links zich verlaagden tot de rol van klapvee is onbegrijpelijk. Dat was tijdens het debat in het Stadhuis over die Grondwet wel erg duidelijk, daar zitten geen mensen die voor zichzelf denken. Partijdiscipline, politieke ambities, ijdeltuiterij, waarom wilde men blindelings zoveel eigen identiteit, zoveel dromen, zoveel verworven vrijheden, zoveel vertrouwen van de kiezer opofferen? En dat zijn dan de mensen, die vooraan staan bij de herdenking van de Februari-staking; ging dat niet om mensen die nee durfden zeggen, die niet braaf de macht volgden, maar zelf hun grenzen bepaalden. Ook de Amsterdamse politiek liet zich dus rond dat referendum lelijk in de kaart kijken!
Als columnist vindt ik vrijheid van meningsuiting een groot goed. Je moet niet te ver gaan, daar zijn allerlei rechtsregels en wetten voor, maar zonder een onafhankelijke pers zouden we helemaal zijn overgeleverd aan de spindokters en voorlichters. Het blijkt echter, dat politie en justitie die persvrijheid steeds meer aan hun laars lappen. De Amsterdamse politie bijvoorbeeld wil me niet echt op de hoogte houden wat er bij bijvoorbeeld ontruimingen gebeurd en een klacht daarover verzandt in de procedure. Maar justitie gaat nog verder, bij Omroep Brabant deed men op basis van een “bevel tot uitlevering” een inval, op zoek naar banden van relletjes. En nam en passant ook de opname van die inval in beslag en wiste bewust dat materiaal. Heel kwalijk, onacceptabel, ook volgens de NVJ. Journalistiek is geen verlengstuk van de politie en justitie is, maar heeft een eigen taak. Ik moet, ook hier op deze pagina, vrij kunnen schrijven zonder dat ik er rekening mee moet houden dat de politie een inval kan doen en m’n computer en files in beslag kan nemen om uit te vinden wie bijvoorbeeld m’n bronnen op het stadhuis zijn. Wat nu gebeurt is dat men verslaglegging over het optreden van de politie zelf verdoezelt en dat is heel gevaarlijk, men maakt zichzelf zo onschendbaar. Juist de politie zelf moet open kaart spelen en controleerbaar zijn, anders blijven we zitten met onopgehelderde zaken. Ik denk dan altijd aan Hans Kok, de kraker die in een Amsterdamse cel stierf onder verdachte omstandigheden. Men maakt het zo onmogelijk dat ooit een politieman die daar spijt van kreeg, de pers zou durven benaderen.
.
Amsterdam moet een goed geregelde stad worden, vindt het
stadsbestuur. Of de burger nu zo blij is met al dat geregel en gecontroleer, is maar de vraag. De ondernemers en
middenstanders zijn er niet erg van gediend, dat is duidelijk. Er vallen steeds
meer gaten in de winkelstand, bedrijven trekken weg en het aantal kantoren dat
leeg staat is ongekend hoog. Men klaagt over regelzucht, over bureaucratie,
over kleinzielige politiecontroles (ga toch boeven vangen!!),
over een verstrikkend ondernemersklimaat, over regels die niet passen bij de
historische en praktische situatie. Allemaal goedbedoeld, maar men vergeet dat
een zaak wel moet draaien, klanten trekken, levensruimte moet hebben. Iedere
weggehaalde of onzinnig tot
Europa is even op de spaarbrander en de politiek probeert weer contact te krijgen met het duidelijk geïrriteerde stemvee. Dat zal moeilijk worden, want veel goed nieuws is er niet, de economie zakt bij ons en nu ook in België, weer wat weg, geld voor leuke dingen is er niet, de lamlendigehid slaat toe. Daarom ben ik blij, dat er in Amsterdam af en toe nog mensen zijn, die wel wat willen doen. De Stichting Hoger Amsterdams Peil wil vooral de jongeren kansen geven en wel op een originele manier, namelijk door het organiseren en bevorderen van masterclasses. Cursussen, waar ervaren en toonaangevende ‘meesters’ hun kennis en ervaring komen delen. Op allerlei gebieden, cultureel en sociaal, theater en muziek, sport en wetenschap, debatteren, computergames maken of geitenfokken, het draait erom dat jongeren de kans krijgen eens echt aan de “top”te ruiken. Dat stimuleert, is goed voor het niveau van de stad en kan heel kleinschalig gebeuren. Er is niet meer nodig dan samenwerking. Als bedrijven, instellingen, musea, podia en de politiek zelf hun topmensen, maar ook hun gasten uit den vreemde in zo’n masterclass-opzet kennis laten maken met ambitieuze Amsterdammers dan komt daar vast iets moois uit voort.
We mogen stemmen, over een zogenaamd democratische grondwet, maar de heren in Den Haag hebben het referendum kunstje blijkbaar afgekeken van de Amsterdamse collega’s, want als de uitkomst hen niet uitkomt, doen ze toch hun eigen zin. Die democratische grondwet komt wel neer op een soort blanco volmacht om de nationale grondwetten overbodig te maken en feitelijk bij het oud-vuil te zetten; iets wat in onze ‘oude’ democratie alleen via een gedegen en langdurige procedure kan. Op minstens 36 gebieden zullen nationale regeringen niet meer hun eigen wetten kunnen maken, en zullen ze slechts af kunnen wachten wat de EU zal doen. De Europese Commissie, een clubje benoemde en niet gekozen hotemetoten, hoeft geen rekening te houden met protest tegen ingevoerde wetten en kan beslissingen opleggen aan iedere Europese burger, op vrijwel ieder gebied. Vroeger noemden we zo’n systeem “totalitair”. Grondrechten, zoals dat van staking, vereniging, vergadering en demonstratie, kunnen opgeschort worden als het ‘vrije economische verkeer” in gevaar komt, op demonstraten mag geschoten worden, terroristen zonder proces ge-executeerd. Delinquenten en geesteszieken kunnen willekeurig worden opgesloten. Het wettelijk minimum loon en sociale uitkeringen door de overheid kunnen we vergeten, langzaam maar zeker zullen dat soort rechten verdampen, het goedkoopste land wordt de standaard, werk vloeit weg, kinderen mogen vanaf 14 jaar full-time werken, want concurrentie moet. De vrijheid van meningsuiting verdampt, we krijgen een recht van petitie dat zo uit de middeleeuwen komt, en ga zo maar door. Op http://3rddimension.online.fr/ staat het allemaal, met de verwijzingen en referenties, ik schrok er een beetje van, want dat stond allemaal niet in flutfolder nr 2.
We zijn weer een wethouder verder, Amstel 1 lijkt wel een duiventil en je vraagt je af of dat niet komt omdat de partijen de lat voor politici wel erg laag leggen. Je kunt met wat gerommel en gelobby zo raadslid worden, want het is een slecht betaald baantje, waar echt gekwalificeerde krachten de neus voor ophalen. Alleen als je wethouder kunt worden gaat de teller lopen en schuif je, zelfs bij grove wanprestatie, mooi door naar een leuke burgemeesterspost. Dus krijg je vrijgestelden, gefrustreerde ambtenaren, werklozen of ambitieuze non-valeurs in de raad. Dat er op het stadhuis gerommeld wordt met declaraties is dan ook echt geen nieuws. Dat komt deels omdat veel raadsleden eigenlijk alleen hun vergoeding als raadslid hebben om van te leven, en dan is er licht de verleiding om wat te regelen met onkostenvergoedingen. Het geval Huffnagel staat niet op zich, en dat Gonny als ondernemer(tje) de touwtjes aan elkaar probeerde te knopen bewijst eigenlijk alleen maar dat ze een actieve meid was, die tussen de regels door overeind wilde blijven. Typisch Amsterdams, we rommelen graag wat aan, alleen doen B&W dat op veel grotere schaal, die graven leuk een tunneltje, laten de zandlaag lekprikken, zetten een overbodige container terminal neer, openen een hol muziekcentrum, verkopen ’n vetgemest en inefficiënt AT5 aan UPC, toeren leuk rond de wereld, maken van het centrum een onleefbaar maar wel toeristiek madurodam, verhogen de parkeerkosten slinks met een veelvoud van de inflatie; goed voorbeeld doet goed volgen. Als de leiding van een bedrijf integriteit alleen ziet als iets waar je commissies en bureaus voor hebt (en die zoeken alleen wat ze willen vinden.) dan wordt er op de werkvloer ook gerommeld. “Quod licet Jovis, non licet Bovis” ofwel ons kent ons, gun die raadsleden toch ook wat, anders gaan ze echt lastige vragen stellen, dat kunnen we toch niet hebben met verkiezingen in zicht.
Naomi is niet meer, een van de verslaafden in onze stad liet het leven. Een miserabel leven, opgejaagd, marginaal, rafelrand. Waar je moet stelen, husselen, bedriegen, bedelen of erger, omdat je lijf nu eenmaal schreeuwt om de dope. Waar de goedbedoelende en ambtelijk correcte troetelaars je iedere keer degraderen tot minkukel, tot ondermens, je behulpzaam zijn bij het afbreken van ieder laatste restje eigenwaarde. Ze zwierf ook door mijn leven, een lastig verschijnsel, wat moet je er mee, praten helpt niet veel, een tientje is je lullig weer even vrijkopen. Naomi is dood, en ik ging naar een herdenkingsbijeenkomst, in een afgelegen kraakpand, met een foto van haar en wat spulletjes in een hoek. Zooi, rommel die je op Koninginnedag voor een paar euro bijeenzamelt, maar ook het hele aardse bezit van één van ons. Maar misschien keek ik niet goed, want om me heen zaten tientallen mensen, die ook kwamen rouwen, even kwamen laten weten dat Naomi meer was dan een statistiek op Cohen’s bureau. Dat zij, en die daklozen, krakers, blowers, zwervers en dopers, samen ook iets hadden, samen iets waren. En van die rijkdom werd ik stil, en dankbaar. Omdat Naomi me, onbewust en postuum, deel maakte van die energie en me eraan herinnerde, dat Amsterdam meer is dan het stadhuis en de kunstjes daar. Amsterdam, dat zijn de mensen, dat was Naomi. Bedankt, Naomi!
Juni 2005
De stadszender AT5 moet commercieel, met een zielig verhaal hoe weinig steun men krijgt van de gemeente. Dat daar per jaar, direct via subsidie, via opdrachten en via UPC zo’n 6 miljoen euro overheidsgeld in wordt gestopt, wordt met de mantel der liefde bedekt. De gemeente, feitelijk eigenaar van die altijd half commerciële-half publieke zender, wordt met een ongetwijfeld duur betaald rapport van Boer&Croon, toevallig gefabriceerd door twee oude-wethouders (vd Aa en Peer), weer eens gemanipuleerd. Meer geld of we gaan commercieel, is de ondertoon. Of anders verkopen aan een internetprovider, die ongetwijfeld ’s nachts leuke porno gaat uitzenden. En commercieel gaan betekent ongetwijfeld dat het zittende management en bestuur er een heel leuke deal uit gaat slaan, met vette lange termijn contracten met de gemeente en een overnamesom die een fractie is van de werkelijke waarde. Onderhands geregeld, zoals al dat soort deals, achteraf mag de raad ja-knikken. Belliot gaf ook miljarden weg (het UPC kabel-terugkooprecht) voor een fooi en kon niet meer teruggeroepen worden. In het duale stelsel mag het stadhuis, zonder openbare tender, met een enkele partij tot zaken komen. Maar AT5 is betaald en vetgemest met gemeentegeld, mag de burger daar ook iets over zeggen? Er zou een publiek debat komen over deze zaak, maar die belofte veegt Belliot maar onder de tafel, zo gaat dat ten stadhuize.
Amsterdam en water, stadsdeelbestuurder Frankfurter blijft leuk hobbyen. Hij heeft een groot talent om met veel kabaal niets voor elkaar te krijgen. Of is leegloop en leegstand in de binnenstad, teruglopend toerisme, schandalig stijgende tarieven en rottende fundamenten doordat we steeds meer gaatjes prikken in de zandlagen een verdienste? Nu weer gedoe over woonboten en bootjes, met zoveel reacties dat men de inspraak noodgedwongen moest uitstellen, maar ondertussen bij de restauratie van de walkant van de Amstel bij de Munt maar alvast (conform beoogd maar nog niet goedgekeurd beleid) alle meerpunten zijn afgezaagd.
Frankfurter laat dus al uitvoeren waar nog discussie over is. Maar de zaken die werkelijk spelen, zoals onbereikbaarheid van de stad, parkeertarieven die sociale contacten frustreren, wegtrekkende middenstanders zoals pianozaak Ypma of de steeds gevaarlijker wordende stralingsniveau’s door al die UMTS zendmasten in de stad, daar hoor ik weinig over. De politiek praat over madurodamisering van de binnenstad, alles mooi en kneuterig,maar voor de bewoners en ondernemers een keurslijf. Waar je ook nog bij de als grootschalige politiecontroles vermomde illegalenjachten tegen de muur wordt gezet en naar je “Ausweis” wordt gevraagd als je protesteert tegen die aantasting van je burgerlijke integriteit.
Europa moet, want er zijn veel leuke en goedbetaalde baantjes voor Haagse politici in het geding. Veel andere argumenten kan ik tenminste niet vinden, zeker niet in het flodderige uittreksel dat je in de bus kreeg. Waar nauwelijks op de inhoud van die “Grondwet voor Europa” wordt ingegaan, maar veel geleuter staat over de structuur en de procedures. Erg eenzijdig, leugenachtig ook, want er staat letterlijk dat de Nederlandse Grondwet van kracht blijft, maat er staat dan niet direct bij dat de Europese Grondwet daar boven staat. En hoe Europa ooit zinvol bestuurd kan worden met zo’n wirwar van organen is me een raadsel. Drie overlappende organen, de Europese Commissie, de Europese Raad en de Raad van Ministers, (zonder ook maar één gekozen lid) en een parlement dat nog steeds weinig te zeggen heeft. Er wordt totaal niet ingegaan op vragen, die de burger, bijvoorbeeld de Amsterdammer, mag en moet stellen. Zoals of door die EU Grondwet het gedoogbeleid voor soft drugs moet worden aangepakt. Dat is privé en zakelijk (onroerend goed/toerisme) belangrijk, maar komt niet aan de orde in de campagne. Men bagatelliseert zaken als een Europese legermacht en wederzijdse militaire steun tussen lidstaten, kan dat inhouden dat er ooit weer dienstplicht komt, of dat Nederland in een oorlog tussen Bulgarije en Turkije betrokken wordt? Ik blijf tegen, juist omdat dit naar propaganda riekt, er worden geen argumenten gebruikt, men manipuleert.
Dat Amsterdam aan de glasvezel moet, is een soort credo aan het worden. Het gaat niet meer om argumenten, glas moet! Op een congres van de Fiber to the Home Council Europe, toch zeker geen onpartijdige club, hield burgemeester Job Cohen een krachtig pleidooi voor glasvezelaanleg in onze stad. "Breedband is onmiskenbaar een sleuteltechnologie waar het gaat om de economische versterking van Europese steden. Daar de welvaart van elke Amsterdammer nauw samenhangt met de rol van de stad in de internationale economie is een hoge capaciteit infrastructuur van enorme betekenis", aldus Cohen. Een open deur, want vul in plaats van breedband nu eens parkeerruimte, culturele herkenbaarheid of culinaire kwaliteit in, en het gaat ook op. Amsterdam onderscheidt zich NIET door goed gebruik van de bestaande infrastructuur (want verkocht die aan UPC en gaf de 10% publiek gebruik ook nog weg), door een actief content-beleid (want men houdt door AT5 te steunen echte concurrentie buiten) of zinvolle pilots op het gebied van digitale zorg. Onderwijs-experimenten als CIAO blonken uit als eigenwijze blindgangers en de gemeente is zeker geen lichtend voorbeeld van overheidsautomatisering. Bovendien blijkt uit het taalgebruik van Cohen, zoals “De netten van vandaag zullen al over een paar jaar tegen hun grenzen aanlopen. Dat is vooral het gevolg van het snel winnend terrein van de kenniswerkers." dat onze burgervader als een digigebeten papa-gaai vooral de lobbyisten napraat. Eigen glasvezel in Amsterdam is vooral proberen UPC terug te pakken, en dat zijn m’n vrienden niet, maar wraak is een slechte raadgever. Infrastructuur komt vanzelf, we krijgen supersnel ADSL-2 internet, de kabel gaat digitaal, er is digitale ether-TV, UMTS en WiFi hotspots, maar als de stad ondertussen stikt in de opstoppingen en de lege taxi’s, de horeca verarmt, de toeristen wegblijven en de jeugd leeg-loopt en ruziet, waar ligt dat dan aan?
Onze burgerlijke vrijheden verdwijnen de laatste jaren in snel tempo. Identificatieplicht, binnenkort chips in je paspoort zodat ze je overal kunnen volgen, fouillering op straat, straatverboden door de burgemeester zonder rechterlijk vonnis, steeds meer macht voor politie en opsporingsdiensten. Men wil nu zelfs huiszoeking zonder rechterlijk bevel toestaan als er verdenking van wapenbezit is. En wie van terrorisme verdacht wordt, mag op basis van die verdenking opgesloten worden, we gaan hard naar de Quantanamo Bay situatie toe. En Cohen, hij vindt het prachtig en ging zelfs in Chicago kijken hoe je een stad tot virtuele gevangenis kunt ombouwen. Alleen, waar is de balans, wie kan nog controleren wat de politie en de overheid allemaal uitvreet? Het is nu al zo ver, dat ik als journalist van de politie in eerste instantie niet meer te horen krijg waar ontruimd wordt, zelfs niet als men al bezig is. Men wil geen pottenkijkers, de dienst persvoorlichting opereert net als iedere achterbakse voorlichtingsclub, het is een verdedigingsmiddel, de pers is de vijand, misstappen van de politie moeten binnenskamers gehouden worden, de dood van Hans Kok is nooit opgelost! Daarom vind ik het ook zo wrang, dat bij de herdenking van de Februaristaking de gemeente doet, alsof ze het hebben uitgevonden. Het waren de communisten, de vakbeweging die die staking uitriepen, het is een gotspe dat de burgemeester van Amsterdam daar het woord voert, zeker in een tijd waarin razzia’s, Ausweiz en willekeurige beperking van bewegingsvrijheid en Habeas Corpus weer de norm zijn.
De zuinigheid begint toe te slaan. Ook al roept de regering dat het weer wat beter gaat, de burger zit op z’n centjes. Vorig jaar spaarden we stevig, het spaartegoed groeide met 8% tot 200 miljard euro. We staan, op korte termijn, ook wat meer rood, maar dat gaat in totaal maar om ongeveer 7 miljard euro en via consumptieve kredieten nog eens 18 miljard. Maar we zitten op ons geld en dan is het zo verwonderlijk, de economie is zeker nog niet uit het dal en dus is men voorzichtig. Ik vindt het dan vreemd dat de overheid zelf zo slordig met de middelen omgaat. Vooral op lokaal niveau. Wie niet schrok van de gecombineerde aanslag OZB, waterschap en reiniging moet wel erg veel vertrouwen hebben in de integriteit van ons bestuur, de meeste mensen moesten even diep ademhalen. Het blijkt juist de lokale overheid te zijn, die via allerlei directe en indirecte trucjes steeds meer van ons eist, en steeds minder geeft. Ondanks de beloftes IJburg per fiets feitelijk onbereikbaar houden (2 per tram!), onverantwoordelijk diep de zandplaat laten doorboren en onze funderingen laten verrotten, snoepreisjes naar Chicago en om boormollen te bekijken, maar geen aandachtvoor de gevaarlijke GSM-stralingsbelasting in het centrum. Wel driehonderd man politie om 5 krakers ergens uit krijgen, maar voor aangifte is geen tijd en staan relatief nieuwe politiebureaus zoals Nieuwmarkt en Singel gewoon leeg. Gelukkig is de burger verstandiger en ik hoop, dat men dat met de verkiezingen (eerst de Euro-grondwet) ook heel duidelijk maakt. Tik ze stevig op de vingers!
Mei 2005
We mogen, via een referendum, onze mening geven over de Eurogrondwet. Nou ja, we mogen ja of nee zeggen en zoals het ook met de referenda in Amsterdam is gegaan, vindt men vast wel een manier om een onwelgevallige uitspraak naast zich neer te leggen. Een soort democratische bezigheidstherapie, geef de burger het idee dat ie nog mag meepraten, dan zijn ze weer even stil. Dat we over de hele oprichting destijds van de Europese gemeenschap, de invoering van de Euro, de uitbreiding van de Europese Unie naar het Oosten, een Europese krijgsmacht en andere echt belangrijke dingen nooit mochten meepraten, ach dat kun je toch niet aan het volk overlaten. Nu dus een rustgevend pilletje, we mogen stemmen over een grondwet die niemand kent, waar niemand echt uitleg over geeft, en die wat mij betreft één groot rookgordijn is. Wanneer geeft men toe, dat een verenigd Europa er om heel andere redenen is? Is die uitbreiding naar het Oosten misschien bedoeld om West-Europa een uitwijkmogelijkheid te geven als het water komt, een angst die nu steeds officiëlere vormen begint aan te nemen. Ik weet het niet, maar als kandidaat voor het Europarlement bij de vorige verkiezingen met een eigen lijst was ik toen TEGEN DE EURO. Dat geeft me enig recht van spreken als ik nu zeg; Stem tegen die grondwet! Maakt niet uit wat er in staat, leer ze een lesje! Stemmen is niet rationeel, het is een emotionele daad, je kunt het systeem steunen of niet, en ik hoop dat een stevige tik op de vingers een beetje helpt. En ga stemmen, misschien is het je laatste kans als vrije burger, over een paar jaar mag je alleen stemmen als je je ID-chip bij je (of in je) hebt.
Ik heb een nieuw mobieltje, zo’n gratis ding bij een nieuw abonnement en nog een gratis DVD ook erbij, maar wel een hele hippe, met allerlei geintjes, functies, spelletjes en gadget onzin. Ik dacht verstandig te kiezen, keek naar lage stralingswaarde en nam het apparaat dat bovenaan stond in de lijst van populaire modellen, ‘n’ D500 voor de insiders. Helaas, ik kan het allemaal niet of nauwelijks gebruiken. De Bluetooth optie, minder straling en heel handig, zei men, blijkt de batterij extra snel uit te putten en dat ding in m’n oor vraagt ook een batterij per dag en waarschuwt niet als ie op is. Ik kan er foto’s mee maken, zelfs video, maar heb een PC en ingewikkelde software nodig om dat er uit te krijgen. Eén keer geprobeerd, eindeloos prutsen en knudde resultaat. Ook staat er muziek op (MP3), maar dan is de batterij helemaal snel op en al die datacommunicatie, Wappen en meer van dat digitale moois, dat kost je handenvol geld. Stupide geldkloperij, de meeste van die ‘nieuwe diensten’. Gewoon bellen gaat prima, maar voor de rest heb ik een wonderding met trucjes die ik nooit zal gebruiken. Is dat verspilling of ben ik gewoon een digisukkel, iemand die niet met z’n tijd meegaat? Ben ik eigenlijk een soort anti-consumptie crimineel, iemand die de economie frustreert, omdat ie niet meegaat in de digitale vooruitgangs-illusie, iemand die gewoon toegeeft dat z’n superdeluxe mobieltje een miskoop is.
Amsterdam onderzoekt geregeld hoe haar burgers denken over de politiek, de ambtellijke dienstverlening en dergelijke middels een O+S onderzoek en rapprteert daarover, zie www.amsterdam.nl/burgermonitor. Daar kom je allerlei dingen te weten, zoals dat de mensen weer wat meer ‘op zichzelf’ leven en de belangstelling voor de politiek wat afneemt. Helaas kan ik dat onderzoek niet echt serieus nemen, omdat de manipulatie en egotripperij ervan afdruipt. Zo ontbreekt in het lijstje nieuwsbronnen TVNH, en is AT5 weer de belangrijkste nieuwsbron. Nu steunt de gemeente AT5 buitenmatig, met subsidie en speciale en zeer dikbetaalde opdrachten zoals de serie ‘Schoolwijs”, maar net als in de tijd van mijn zender Kleurnet laat men lastige concurrentie maar gewoon weg uit het onderzoek. Een andere conclusie uit het onderzoek is dat 80% van de Amsterdammers toegang tot het Internet heeft en 70% thuis Internet heeft. Dat geldt ook voor minderheidsgroepen, Turkse Amsterdammers zouden voor 79% toegang hebben tot Internet. Dat is totaal ongeloofwaardig, en kan alleen maar verklaard worden doordat men bij de enquete wel erg selectief te werk gaat of alleen maar noteert wat de burger denkt dat wel stoer staat. Of, en dat is veel erger, O+S alleen maar zoekt en vindt wat het gemeentebestuur wil horen. En dan is die hele burgermonitor dus bedrog en propaganda, de burger krijgt sprookjes voorgeschoteld, dik betaald met overheidsgeld.
De begroting voor 2005 is rond, en dan moet ik altijd een beetje lachen om het geneuzel over details en over minimale ombuigingen. Wethouder Huffnagel meldt trots dat we een half miljoen extra uitgeven voor de promotie van de stad, maar over de enorme verspillingen zoals de Megabanenmarkt, de kostenoverschrijding van de NZ-lijn, de zeperd van IJburg, leegstaande politiebureaus of foute trams hoor je de politiek nooit. Wel komt er lagere OZB (Onroerende Zaakbelasting), staat er in Amsterdam.nl, maar ook dat is bedrog. De te betalen OZB blijft in geld gelijk, dat is alles, maar omdat de waarde van de huizen (in de ogen van de overheid) zo is gestegen, zijn de tarieven verlaagd. Het venijn zit in die zogenaamde waardestijging, de overheid gaat uit van een enorme waardestijging in 2004, de tarieven voor gebruikers en eigenaren van woningen gaan namelijk zeer fors omlaag (van 1,78 naar 1,15 per WOZ-waarde-eenheid) en dat betekent dat er de waardestijging is aangenomen van maar liefst 55%. In OZB-aanslag maakt dat niets uit, maar voor de inkomstenbelasting wel. Wie te maken heeft met Box 3 begrijpt dat dit fors geld gaat kosten. En als de plannen van Dekker voor huurliberalisatie doorgaan, komen op deze manier vrijwel alle sociale huurwoningen in Amsterdam boven de drempel en worden de huren dus vrij. En het mooie is ook nog, dat feitelijk (niet volgens de manipulatieve cijfertjes van de makelaars maar volgens het kadaster) de huizenprijzen in 2004 zijn gedaald. En dat de OZB-tarieven van zakelijke panden nauwelijks veranderd zijn is ook zo vreemd, is daar geen sprake van waardestijging of laat de gemeente zakelijke gebruikers/eigenaren juist extra bloeden?
Toen ik me in 1995 als vrijwel enige verzette tegen de
verkoop van het kabelnet aan wat later A2000/UPC werd, zag de politiek alleen
maar de 693 miljoen gulden en sloot De Grave de (hopelijk) domste deal van z’n leven. In 1999 ging
men nog een stapje verder om Patijn z’n CNN te gunnen en begon UPC de prijs voor kabeltelevisie
te verhogen, zonder haar belofte over digitale meerkeuze in te lossen.
Wethouder Belliot gaf in 2003 voor een fooi de
laatste zeggenschap over de kabel uit handen en anno 2005 is Nederland voor UPC
een echte vetpot aan het worden en betaalt de burger
in Amsterdam het gelag. Niet aan de gemeente, maar aan John
Malone, de grote baas van UPC,
en eigenaren UGC en Liberty media. In een interview
met de Financial Times gaf
volgens Planet Multimedia John
Malone toe, dat Nederland het beste voorbeeld is van
een lucratieve kabeltelevisiemarkt. Malone zei
onomwonden, dat de marges op het aanbieden van televisie over de kabel in
Nederland 'erg hoog' zijn. Dat komt omdat het volgens Malone
hier een nutsdienst is, met andere woorden: een monopolie.
En internet aanbieden is ook een mooie handel, de bruto winstmarges op aanbod van
dataverkeer (zoals internettoegang) belopen, nadat de aanvangsverliezen
ingelopen zijn, 75 tot 80 procent. En met breedband telefonie over internet is er nog een dienst met grote perspectieven
volgens Malone. Kassa dus, volgens mijn schatting
gaat UPC zo’n 100 tot 150 miljoen euro netto per jaar
verdienen aan het Amsterdamse kabelnet. En er is niets wat ze tegenhoudt om het
basispakket te beperken tot de wettelijke 15 zenders en voor extra TV-kanalen fors meer te laten betalen.
We moeten ondernemender worden, vindt staatssecretaris Rutte en daarom moet er op school meer aandacht besteed worden aan het opzetten en runnen van een eigen bedrijf. Dat klinkt heel stoer en laten we hopen dat men ook wat doet, maar misschien zou de overheid zich ook eens kunnen afvragen waarom hier zoveel minder animo is om een eigen zaak te beginnen dan in andere landen. Ondernemerschap gedijt in een goed ondernemersklimaat en dat is nou precies waar het, zeker in Amsterdam aan schort. Zeker kleine ondernemers komen om in de papierwinkel, de voorschriften, de beperkingen hier en de regeltjes daar. Als startende ondernemer een parkeervergunning scoren, vergeet het maar; je pui effectief beveiligen, de schoonheidscommissie maakt het je bijna onmogelijk; een bord op je zaak of reclame maken, dat ontsiert de stad vinden de beterweters ten stadhuize. Meedingen naar een opdracht van de overheid kan alleen als je meedoet in de veel te ingewikkelde Europese aanbestedingsprocedures, kleine ondernemers beginnen daar niet eens meer aan. Een stagiaire aannemen, daar heb je tegenwoordig een papier voor nodig, zit je in de buurt van de NZ-lijn, dan mag je zelf opdraaien voor de funderingskosten, gaan ze in je straat de zaak opbreken, dan moet je al met heel veel zijn om iets vergoed te krijgen. Ik spreek uit ervaring, ondernemer zijn, dat zit in je, maar anno 2005 is het vooral de lokale overheid, die je dwars zit en de moed doet opgeven. Want eerlijk gezegd, ik zit vast aan huurcontracten en loyaal personeel, anders was ik allang gestopt of weggegaan uit Amsterdam met m’n bedrijven.
April 2005
Het centrum van Amsterdam is in veel opzichten het hart van de stad, daar wordt de toon gezet en de stemming bepaald. Voor toeristen en buitenstedelingen is dat stadscentrum het visitekaartje. Vaak zien ze niet veel meer, misschien even het museumplein op, maar dat is het wel. Dan vraag je af hoe het mogelijk is dat het stadsdeelbestuur van dat centrum (dat er alleen maar doorgedrukt kon worden omdat het niet genoeg burgers iets kon schelen) er zo’n rommeltje van maakt. Dat ze, zoals op 18 december j.l in het Parool werd geëtaleerd, “autistisch functioneren” en “politieke amateurs” zijn is tot daar aan toe, maar hoever mag ’n overheid gaan in het manipuleren van de publieke opinie. Met het krantje “De Stad In”, in aanhef het ‘informatieblad’ van het stadsdeel, maakt men al helemaal bont. Alleen maar borstklopperige artikelen, zogenaamde interviews met ondernemers die ‘lekker’liggen en trots mogen melden wel tegen het bestemmingsplan in ‘iets geregeld’ te hebben. Dat het te duur, te elitair, te benepen, te burgerlijk, te crimineel, niet meer fietsvriendelijk en auto- (en dus omzet)-vijandig is, dat het stadsdeelbestuur het contact met de wijkcentra en de ‘gewone’ondernemers (ik ben er zelf één) is kwijtgeraakt, niets daarvan. De leegstand valt wel mee, over faillisementen, verzwarting van de horeca, bekeuringenjacht van de politie, files en verstopping door slecht gepland onderhoud, gevaarlijke stralingsniveau’s door te veel zendmasten, funderingrot door prikken in de diepere zandlagen en een wankelend vergunningenbeleid geen woord. Natuurlijk heeft het stadsdeel tot taak een positief beeld uit te dragen, maar in dit egotripperige quasi-voorlichtingsblaadje komt dat neer op erg veel pluimen op de eigen hoed, geen ruimte voor afwijkende meningen en eigenlijk op misleiding en misbruik van de schaarse centen. Als een ondernemer zo’n folder zou maken, zou de reclamecodecommissie worden ingeschakeld, nu lach ik er maar een beetje over, over die de stakkerds ten stad(sdeel)huize.
Gaat het om de regeltjes of om de veiligheid? Bij haar pogingen om de Amsterdamse fietsers te bewegen om in het donker goed en veilig verlicht te zijn hanteert de politie heel strikte regels. Je mag bijvoorbeeld geen knipperende lichtjes hebben. Nu worden er eigenlijk alleen maar lampjes verkocht die ook kunnen knipperen en dat valt eigenlijk veel meer op dan zo’n rood of wit minipitje via een dynamo, dat uitgaat als je stilstaat. Je merkt als fietser snel, dat de auto’s zo’n knipperding veel beter opmerken en het dus feitelijk veiliger is. De techniek is vooruit gegaan, toen de regels gemaakt werden waren er geen LED-knipperlampjes, nu wel. Opvallend, handig, helaas wel diefstalgevoelig, maar eigenlijk een stap vooruit. Maar de politie houdt vast aan de oude regels en maakt dus een veiligheidsafweging die negatief uitvalt voor de verkeersdeelnemers. Hier botsen recht (ons gevoel voor wat correct is) en wet, maar wie doet er wat aan? De rechter, de politiek, of is er een politie-commissaris die eens een keer wat durft? Overigens krijg je de indruk, dat die hele fietslichtenactie vooral dient om maar zo veel mogelijk boetes te scoren in het kader van het prestatiecontract met BZ. Als men echt iets wil doen, geef dan een boete én een setje lichtjes. In België kosten die dingen maar een paar euro, in Amsterdam worden er woekerwinsten op gemaakt!
Toen ik jong was, bijna een halve eeuw geleden, verbaasde ik me bij een eerste bezoek aan Limburg over die Mariakapelletjes her en der langs de weg. Ze stonden er gewoon, her en der, een simpel dakje met een beeldje. Wat een vreemde gewoonte, mensen die daar langs liepen of fietsten, stopten, even stilstonden, soms de handen vouwden, soms wat bloemen neerlegden, de simpele devotie van wat ik toen als achterlijke Zuiderlingen zag. Maar op een mistige wintermorgen in onze stad kwam dat beeld plotseling weer naar boven. Ik zag iemand gebogen staan voor wat toch niet anders kon zijn dan een straataltaartje, een bijzonder heiligdommetje. Buigend, in stille eerbied iets aflezend, vast kleine lettertjes want het nam even, dan een gift in wat niet anders dan het offerblok kon zijn en – hoe modern- een klein devotiepapiertje retour. Natuurlijk wist ik, en weet iedere Amsterdammer dat het niet om een heiligenbeeldje ging, maar om een parkeerautomaat. In dat vroege ochtendlicht realiseerde ik me echter, dat we in onze stad wel erg de slaaf zijn geworden van het systeem, dat onze eerste zorg niet is om de buurvrouw te groeten, even naar het park te lopen of te glimlachen naar die onbekende, maar eerst angstig gaan kijken en controleren of onze heilige koe wel veilig is. De opperpriester van ons mobiliteitgeloof is Parkeerbeheer, waar onze offergaven vaardig worden opgemaakt, want veel blijft er blijkbaar niet over omdat het systeem vooral zichzelf in stand moet houden.
Laat het geld maar rollen, zegt
de president van de Nederlandse bank, Nout Wellink.
We sparen te veel en moeten meer gaan besteden om de economie een zet te geven.
Hij ziet geen reden voor grote zorg, die dure euro komt niet zo onvoordelig
uit, de kosten van de vergrijzing vallen wel mee als we de pensioenleeftijd
verhogen en het gaat iets beter met de economie. Wel vraagt de overheid meer
geld van de burgers, want het begrotingstekort moet omlaag; maar dat is op
termijn alleen maar verstandig, vindt Wellink. Ik vrees dat mijnheer Wellink
maar zelden een kopje koffie zelf afrekent, dat z’n
huur voor hem betaald wordt, dat ie geen bekeuringen krijgt omdat z’n auto met
chauffeur ergens iets te lang staat of z’n fietslichtje het niet doet, de
beperking van de hypotheekaftrek hem geen pijn doet en ie in een keurige ‘witte
buurt’ woont. De rest van Nederland denkt – terecht- dat het niet de goede kant
uitgaat, dat we alleen maar verder geplukt gaan worden en houdt z’n spaarcentjes droog. Nu de Nederlandse Bank een
machteloos filiaal is geworden van het Eurodenken
ambieert Wellink blijkbaar de positie van profeet of waarzegger. Wat ie ons nu wil laten geloven en doen komt echter neer op
narrenpraat. Dat het vertrouwen van de consument zo laag is komt namelijk ook
omdat de heren politici, consultants, accountants en
bankiers wel jarenlang hun eigen zakken vulden en fraude en oplichting
tolereerden, maar verder lekker doorsliepen.
Maart 2005
Vrijwel iedereen heeft nu een mobieltje, dat maakt het leven gemakkelijker. Handig onderweg, je bent vrijwel altijd bereikbaar en als je iemand even kwijt bent in het gewoel, dan bel je gewoon even. Dat we ondertussen steeds meer geld uitgeven aan bellen, sms-en en met zo’n camera in je mobieltje aan multimedia boodschappen, ach dat is de moderne tijd en mogen die providers ook wat verdienen? De overheid verkocht hen voor miljarden licenties en heeft dus boter op haar hoofd, als je belt betaal je via een omweg gewoon die miljarden terug. Het er kan nog meer, internet, spelletjes en televisie op zo’n mobieltje, dat kan ook al. En het gaat maar door, het lijkt wel alsof we verslaafd raken aan die elektronische drug in onze broekzak. We worden steeds meer afhankelijk van dat veilige gevoel, we zijn verbonden, we zijn bereikbaar. Dat we daarmee leven in een kunstmatig contact met anderen en de wereld valt blijkbaar niet op, net zomin als dat de stralingsbelasting serieus genomen wordt. Pas over een paar jaar wordt duidelijk dat mobiel-verslaving en z’n tegenhanger mobiel-phobie ernstige aandoeningen kunnen veroorzaken. Komt er dan ook zo’n mooie waarschuwing op onze zak-schatten, net als op een pakje sigaretten?
Het jaar 2004 zal in mijn herinnering blijven voortleven als het jaar van de moord op Theo, als het jaar waarin de reïntegratie bubbel begon leeg te lopen, als het jaar waarin de politiek afgleed naar op de winkel passen. Bush werd herkozen, mogelijke fraude bij het stemmen werd opnieuw weggepoetst en daarmee is de US of A zelf afgegleden naar het niveau van een schurkenstaat, waar democratie en de macht van de stembus een leeg begrip zijn. De oorlog in Irak werd in 2004 wat achtergrondruis in het nieuws, niemand maakt zich nog echt druk over, het zal nog wel jaren duren. Eerst de economie maar opkrikken, die dollar is te ver weggegleden en wie van een uitkering moet leven merkte dat je euro in 2004 weer veel minder waard was. Integratie mislukt, zwarte wijken, zwarte scholen, zwarte disco’s, zwarte wethouders, misschien wordt het tijd om in 2005 maar eens te erkennen dat het uit de hand is gelopen. Dat de verhoudingen feitelijk zo liggen, dat Amsterdam een ‘zwarte’ stad wordt, waar de meerderheid van de scholieren, werknemers en uitkeringstrekkers ‘niet-westers allochtoon’ is en de islam de grootste religie. Daar kun je bang voor zijn, maar het is wel de realiteit en laten we dan ophouden met achterhoede gevechten en gewoon gaan denken in termen van co-existentie. Apartheid is in Amsterdam een feit, dat heeft 2004 ons wel geleerd.
Febr 2005
Na de auto heeft de gemeente Amsterdam al een tijdje de fiets op de korrel. Fietsen in de betaalde stalling, niet op straat en zeker niet vast aan een gemeentelijk straatobject. Of men dat nu doet om het GVB weer winstgevend te maken, de export van gestolen fietsen te bevorderen of om het ‘aangezicht van de stad’ te verbeteren is de vraag. In ieder geval wordt het parkeren van je fiets steeds moeilijker, men plaats wel her en der nietjes, maar veel te weinig en kijk maar eens in de buurt van de Munt hoe dat (niet) werkt. Natuurlijk, er is te weinig plek en overal fietsen neerzetten kan ook niet, maar alleen repressie heeft weinig zin. Vooral als het doel daarvan is om de fietsers te dwingen om dan maar betaald te stallen. Gelukkig heeft de raad, op basis van een motie van Amsterdam Anders/de Groenen, nu via een motie besloten dat in ieder geval het losknippen van fietsen wordt gestopt en er komt geen fietsparkeerverbod in de buurt van fietsenstallingen. Dat heette bevordeirng van de marktwerking, maar leek ook wel verdacht veel op kaperij, met de wet in de hand. Het gezond verstand won gelukkig. Fietsen horen bij Amsterdam en ik hoop, dat het gemeentebestuur wel op zoek gaat naar meer plekken voor fietsen en dat mag wel wat creatiever, is er bij die NZ-lijn ondergronds niet wat te regelen?
De klant als melkkoe, is dat marketing of nepperij? Zo veel mogelijk verdienen aan je klanten, het is een hele kunst geworden. Met name de telecommunicatie-industrie heeft er een handje van, ze lokken je met een leuk aanbod, maar achteraf blijkt dat veel duurder uit te pakken. Niet voor niets krijg je allerlei leuke aanbiedingen om in te stappen of over te stappen, bij de mobiel-providers, de ADSL-aanbieders en ondertussen probeert ook de VoIP-industrie klanten te lokken, telefoneren via het Internet tegen een lokprijsje (maar het kan vrijwel gratis als je weet hoe het moet). Het lijkt allemaal zo mooi, maar uiteindelijk betaal je toch de hoofdprijs, want er zijn zat geniepige trucjes, prijsverhogingen, termijnen en geintjes om je uit te persen. En het kan allemaal, want de kleine lettertjes, natuurlijk, daar zit het geniep. En als je eenmaal klant bent, dan zit je aan ze vast, vanwege het contract of het gemak, je luiheid of omdat je bijvoorbeeld je mobiele nummer of email-adres al op je briefpapier hebt staan. Voor de mobiele telefoon heb je nu recht op het meenemen van je nummer, bij email adressen is dat (nog) niet goed geregeld. Telecom bedrijven en providers weten wel, dat je als klant vrij traag reageert en meestal niet weg loopt bij prijsverhogingen of sluipende aanpassingen in de voorwaarden. Daar maakt men graag gebruik van. Vaak merk je dat nooit of te laat en betaal je dus veel te veel. En protesteren helpt niet, de provider heeft geen verplichting zoiets te melden en waarom zouden ze; ze melken die ‘oude’ klanten leuk uit, want dat zijn tenslotte de sukkels die het zich maar allemaal lieten aanleunen. Euronet bijvoorbeeld, dat zichzelf graag als kwaliteits-provider aanprijst. Hun ‘oude’ klanten laten ze met een ‘classic’ abonnement gewoon de oude prijs betalen op de oude voorwaarden, nieuwe klanten zijn ongeveer de helft goedkoper uit. Niet alleen wijzen ze daar niet op, of moet je dat maar via hun website uitzoeken en wie doet dat, maar als je vraagt of het goedkoper kan vertellen ze je, per email, doodleuk dat dat niet kan. Lekker doormelken is het devies, daar zijn ze groot mee geworden en totdat iemand ze op de vingers tikt hoeven ze toch niemand wijzer te maken?
Jan 2005
De stad vergrijst, ontgroent, verliest middenstand en middenklasse, maar is vaak blind voor de onderliggende oorzaken. Een gevoel van onveiligheid pak je niet alleen aan door meer politie en uniformen, maar ook door meer sociale controle, bijvoorbeeld door meer echte bewoners in winkelstraten, meer echte middenstanders en minder 9-6 zetbaasjes, meer gezinnen in de binnenstad. Maar de mensen die dat willen en ook kunnen betalen vluchten weg uit de stad, weg van de zwarte scholen, weg van de parkeerdruk, weg van de wurgcontracten van de verhuurders, weg van de regeltjes en heffinkjes van gemeente of stadsdeel, weg van het sociaal isolement omdat er niemand bij je op bezoek komt. Welke moeder met kinderen wil, als ze het kan betalen, geen eigen autootje? In Amsterdam is dat bijna onmogelijk, je krijgt in het centrum en in steeds meer stadsdelen geen tweede vergunning, het beleid is immers autootje pesten, parkeerplaatsen opruimen, zelfs grachten opengraven. Parkeerruimte is levensruimte, voor de winkeliers, horeca én bewoners. Zeuren over het milieu is achterhaald, rondrijden vervuilt meer dan stilstaan, maar kost nu aan benzine minder dan parkeren. Men wil een schone stad, een visueel aantrekkelijke stad, maar vergeet dat zonder burgers, winkeliers, ondernemers, bezoekers, toeristen, congresgangers zo’n stad geen bestaansrecht heeft.
Het Amsterdamse drinkwater scoort goed, we hebben qua smaak en kwaliteit uitstekend water. Water is enorm belangrijk, als we een paar glazen water per dag extra zouden drinken, worden we een stuk gezonder. Dank aan de stadsbestuurders, die lang geleden het inzicht hadden om een flink stuk duin aan te kopen om ons water te filteren. Maar misschien zou Amsterdam ook op een ander gebied nu maatregelen kunnen nemen waar toekomstige generaties wat aan hebben en dan denk ik vooral aan de elektromagnetische straling. Die is onzichtbaar, maar elektriciteitsleidingen, transformatoren, apparatuur en zendmasten belagen ons voortdurend. Met name de nieuwste generatie mobiele telefoons en de zogenaamde WiFi hotspots voor mobiele datacommunicatie (Internet) komen qua frequentie (2,4 Gigaherz) steeds meer in de buurt van de eigenfrequentie van water. Volgens de commercieel belanghebbenden onschadelijk, volgens mij als fysicus een angstige belasting, op termijn de oorzaak van veel kwalen en aandoeningen. We koken onze cellen letterlijk langzaam ziek.
Kan Amsterdam niet een aantal gebieden aanwijzen, die zo veel als mogelijk stralingsarm blijven of worden? Het Vondelpark, Amsterdamse Bos, zones waar je gevrijwaard bent van die stralingsbelasting, geen ondergrondse of bovengrondse kabels zijn en je mobieltje het dus ook NIET doet. Nu is het beleid om iedereen tot in de diepste parkeergarage bereikbaar te houden, maar daarvoor worden er wel extra krachtige zendmasten gebruikt, wat dat betreft zijn de bovenste verdiepingen van veel huizen in het centrum bepaald ongezond qua stralingsbelasting. Maar wat niet weet (nog) niet deert, en het levert dik geld op!
De dienstverlening van de NS is verbeterd, meldt onze nationale spoorwegmaatschappij. Dat je als gebruiker daar weinig van merkt, je rot ergert aan vertragingen en miscommunicatie, de trein zich vooral internationaal uit de markt prijst en je zo nooit iets aan het fileprobleem kunt doen, dat valt waarschijnlijk alleen de reiziger op. Met die zogenaamde privatisering neemt de service eerder af dan toe, dat merk je bij allerlei voormalige overheidsdiensten zoals de electriciteit, de telefoon, de kabel en de post. Voor een deel komt dat omdat men ze splitst en de voordelen van een geïntegreerde dienst teloor gaan. Bij de NS bijvoorbeeld stuurt men je op de website, waar je voor online kaartjes kopen overigens bijna een cursus moet volgen, bij voorkeur naar de duurste oplossingen. Wie naar Londen wil wordt eerst naar de dure tunnelverbinding gestuurd; dat je veel goedkoper en vrijwel net zo snel ook per boot naar Harwich kunt reizen vraagt extra zoeken en klikken. Natuurlijk, de NS moet dan haar inkomsten delen met de Stena Line en men wil graag de dure trein/tunnel kaartjes verkopen. Maar het belang van de reiziger/klant wordt dus wel opgeofferd aan deelbelangen en winstbejag, niemand rekent uit wat de maatschappelijke kosten zijn van slechte dienstverlening. Wat dat betreft is het plan om Schiphol naar de Beurs te brengen ook geen goed idee, als reiziger worden we daar vast niet beter en zeker armer van, Schiphol buit haar monopoliepositie nu al fors uit, drink er maar eens een kopje koffie of wissel wat geld!
Soms zijn regels en voorschriften beklemmend en
contraproductief. Zo is er de richtlijn voor parkeerplaatsen, die moeten
Dec 2004
Ik hou van draaiorgels, ze horen bij Amsterdam. Nu het weer wat donkerder wordt, maar ook gezelliger, hoor ik liever zo’n afgesleten deuntje dan het geronk van die politie-helikopter die zogenaamd preventief vooral onrustig maakt. Ik doe wat kleingeld in de mansbakkies van de meestal wat oudere en een tikje versleten orgelmannen. Ze passen in het straatbeeld, zijn toeristvriendelijk en echt I Amsterdam. Dat er echt op handkracht gedraaid moet worden, dat is allang voorbij, het orgel heeft tegenwoordig een motortje. Maar toen ik onlangs aan wat kinderen wilde laten zien, hoe zoiets nu werkt, met van die prachtige kartonnen boeken met gaatjes en een heel mechaniek, bleek ook dat verleden tijd. Een lullig computertje met de liedjes op floppy; de trommels en toeters en poppen bewogen en draaiden nog wel net echt, maar de ziel was er voor mij een beetje uit. Zo gaat dat, alleen vraag je je dan af hoe lang het nog duurt voor die andere toeristische attractie, de rosse buurt, ook geautomatiseerd is.
Beroofd worden is ook een ervaring, je moet er tegenwoordig over mee kunnen praten. En natuurlijk zijn er al zat fietsen van me gejat, is er wel eens iets uit m’n zak gefutseld, bij me ingebroken en ken ik de ‘kleine criminaliteit’ van de stad. Maar echt beroofd, dat overkwam me in Madrid. Afgesneden door wat een politie-auto leek, iemand die zich voordeed als agent en er vandoor ging met creditcard en het geld, dat bij m’n paspoort zat. Blijkbaar een bekende truc daar, maar wist ik veel. Supersnel, superslim en ik was te verbouwereerd om zelfs maar het nummer te noteren. Je bent er stuk van, je vertrouwen in de wereld is kapot, ik wilde nog maar één ding, weg uit Spanje. Dan maar geen zon, geen paella, terug naar huis! Wat een land waar toeristen beroofd worden, je dan uren en uren bij de echte politie moet wachten met uiteindelijk nul op het rekest en echt geen hulp, zoals maar een telefoontje naar huis. Een land waar allerlei volk in echt of quasi-uniform rondloopt, je je zelfs midden in de stad moet legitimeren en er ook nog agenten in burger zijn, zodat je nooit weet met wie je te doen hebt. Daar wil je toch niet wonen!
Nov 2004
Fotograferen met je mobieltje, internetten met je organiser en telefoneren via internet, het nieuwste is dat je MP3-speler of iPod nu ook je fotoalbum kan zijn. Ik denk dat het niet lang meer duurt of we lezen ook boeken en misschien zelfs kranten van een klein zakschermpje, even downloaden bij zo’n digitaal toverkioskje, een zogenaamde WiFi hotspot en hup! We raken verwend met al die digitale prullaria en op z’n minst wordt het de dood in de pot voor de boekhandels. Of moet ik dat toch positiever zien, is het vooruitgang dat je altijd ‘connected’ bent, altijd verbonden, altijd een draadloze reddingslijn. Voor risicogroepen en als je je ’s avonds laat niet veilig voelt een uitkomst, voor bezorgde ouders een manier om te weten wat hun kinderen doen, via webcams kun je tegenwoordig overal oren en ogen hebben. Ik vrees echter dat we daardoor ook ons gevoel voor avontuur een beetje kwijtraken, maar wat kan het schelen, het houdt de economie aan de gang! En een kleine suggestie, kan de Amsterdamse politie geen speciaal SMS/MMS nummer instellen, waar je de (met je mobieltje gemaakte) foto’s naartoe kunt sturen van verdachte situaties, fietsendiefstal, vernielingen en zo. Misschien niet meer dan de onmacht een moderne uitlaatklep geven, en wie weet helpt het.
Den Haag wil nu 100 miljoen aan reclame gaan uitgeven om ons land wereldwijd als “Kennisland’ te gaan promoten. Nederland Kennisland, anders missen we de boot, kunnen we geen top-ICT-ers aantrekken, vertrekken de telecom- en computerbedrijven en worden we een tweederangs Europees waterlandje met een leeglopende gasbel. We willen vooral overkomen als digitaal vooruitstrevend, als het land waar iedereen er op los internet en mobiel belt en waar de wetenschap zo’n status heeft, dat we vanzelf talent van elders aantrekken. Het klinkt mooi, maar ook wat vaag, want hetzelfde deuntje horen we uit vrijwel ieder land, ik maak me sterk dat ook Maleisië of Slovenië zich op zo’n manier willen profileren. En hoeveel recht van spreken hebben we, want we zijn helemaal niet zo’n kennisland, winnen al tijden geen Nobelprijzen meer, ons onderwijs verpietert, het talent loopt weg en qua ICT tellen we alleen als afnemer mee. Onze echte ‘menselijke’ kennis, de multiculturele smeltkroes, onze sociale netwerken, de gezelligheid en tolerantie, onze etnische wortels en internationale contacten, daar ziet vrijwel niemand de waarde van in. Pas als een toerist je complimenteert over de ‘gezelligheid’ en de toch nog grote sociale samenhang van ons land, dan besef je dat ze beter een campagne over “Nederland Mensenland” kunnen maken, of desnoods over “Nederland Kennissenland”.
Oct 2004
Wie met ’n computer werkt weet ondertussen wel, dat je daar lastige klachten van kunt krijgen. Pijn of een dood gevoel in je vingers, je hand, pols, arm, nek en schouders, kramp, ontstekingen, veel mensen kennen het verschijnsel van de muisarm wel. Men noemde het eerst RSI voor repetitive strain injury maar nu moeten we het CANS gaan noemen, voor Complaints (klachten) van Arm, Nek en Schouder. Het is dé beroepsziekte van de kenniseconomie en vaak een signaal dat er op een dieper niveau wat mis is. Een andere muis, steunen, handschoenen, preventief is het verstandig, maar heel vaak is de werkdruk, gebrek aan beweging, de stress of verkeerde voeding de echte oorzaak. Wat dat betreft is het advies, om je printer flink ver van je PC neer te zetten een leuke vondst. Dat dwingt je om af en toe op te staan en even te bewegen. Met als bijkomend voordeel dat je misschien ook even een praatje kunt maken met een collega, even met een mens en niet met een beeldscherm communiceren.