Recente Columns Luc Sala
in de Echo
Van mei 2008 – heden
Meer en oudere columns
dec 2009
Milieu staat weer zwaar
op de agenda; Kopenhagen zou een doorbraak moeten brengen, en met films als
2012 is er weer een soort paniek aan het ontstaan. Dat we in een tijd van
verandering leven is duidelijk, maar de grootste verandering zou een
bewustzijnsverandering moeten zijn, en al die rampverhalen zijn een soort
industrie geworden. Mensen als Al Gore zijn gevaarlijk, ik noemde hem al een
paar jaar geleden de anti-christ van het milieugeloof, en kreeg toen een storm
van kritiek over me heen. Nu heeft in Engeland het Britse High Court bekend gemaakt
dat Al Gore’s film An Inconvenient Truth alleen op scholen vertoond mag worden
als deze wordt voorzien van een waarschuwing; de film is ‘eenzijdig’ en er
zitten fundamentele fouten in. De rechter kwam wel tot de conclusie dat de film
minstens negen beweringen bevat die niet stroken met de wetenschappelijke
consensus, en dat hij is gemaakt ‘in een context van alarmisme en
overdrijving’. Het is geen wetenschappelijke film maar een politieke film en leraren
die de film zonder waarschuwing vertonen, maken zich schuldig aan verboden
politieke indoctrinatie. Ondertussen weten we ook dat Nobelprijswinnaar Gore
grof geld verdiend aan z’n milieupaniek, maar wat erger is, de politiek en de
overheid gaan steeds verder met deze bangmakerij en gebruiken de angst om
allerlei maatregelen zoals rekeningrijden, AOW-verhoging, CO2 opslag,
dieselontmoediging en nog veel meer door te drukken. Men rommelt in de marge
van de relatief geringe medeoorzaken, maar maatregelen om ons voor te bereiden
op de echte gevolgen van global warming en/of een nieuwe ijstijd (er zijn
wetenschappelijk ook twee kampen) blijven uit. Of worden in het geheim wel de
fundamenten voor een nieuw Nieuw Amsterdam op de Veluwe of achter de Maasduinen
gelegd?
Als je als ondernemer/directeur-grootaandeelhouder
(DGA) in deze moeilijke tijden jezelf minder betaald dan je werknemers, wordt
je op de vingers getikt. De baas moet het meeste verdienen! De belastingdienst
rekent je als ondernemer dan een hoger salaris toe en in het geval van bonussen
kan dat vreemd uitpakken. Maar men rekent dan wel met twee maten, want bij de
overheid is het heel gewoon, dat medewerkers meer verdienen dan de baas. In
Amsterdam zijn er tientallen ambtenaren of ingehuurde krachten die meer verdienen
dan Cohen, die zelf met vage ambtstoelagen fors meer verdient dan zijn formele
baas, premier Balkenende. Zeker in het geval van min of meer losgemaakte
onderdelen van het gemeentelijk apparaat, zoals het GVB zijn topsalarissen
gebruikelijk, daar kraait al jaren geen haan naar. Maar B&W zijn formeel de
baas van het GVB, is dat nou zo verschillend van de verhouding tussen een DGA
en z’n werknemers? En ook bij de overheid gaat men meer en meer werken met
prestatiebeloning en bonussen. Ik vraag me af of er geen Europese regelgeving
is die dit soort onderscheid tussen overheid en particulier in belastingregime
verbiedt?
What’s in a name? De afgelopen tien jaar was regisseur het modewoord
om vage baantjes in de regelende sfeer te omschrijven. Stadsregisseur,
wijkregisseur, wat ze deden was niet altijd duidelijk, maar regelneven heb je
zeker nodig, dat is de smeerolie die de moeizame ambtelijke wereld nog een
beetje in beweging kan houden. In de
praktijk kreeg ik wel de indruk dat men moeilijk plaatsbare en wat al te
onafhankelijke hoge ambtenaren op die manier parkeerde en het niet veel
uithaalde, maar vooruit. Nu moet het beestje een nieuwe naam hebben en gaan we
een stadsergonoom krijgen, die de toegankelijkheid van Amsterdam moet
verbeteren. Een mooie naam, en met nog wat holle kreten als quickscans, routing
analyses, de gebruiker centraal opgetuigd, in feite gaat het geloof ik om
iemand die een handboek voor bruggenbouw gaat maken. Dat we de wensen en noden
van de gebruiker, lees maar burger of toerist, in Amsterdam al jaren negeren en
alleen maar plukken en beboeten, dat heeft de gemeenteraad bij dit mooie plan
blijkbaar even vergeten. In mijn visie zou ergonomie of gebruiksvriendelijkheid
altijd al een grondslag voor alle plannen hebben moeten zijn, maar ja, dan
hadden we waarschijnlijk minder opstoppingen, kostte parkeren ’n euro per uur
en waren de huren de helft. Ik droom wel eens over hoe Amsterdam er uit zo zien
als het SDAP en PvdA regentendom en hun dure ambities er niet geweest waren.
nov 2009
Je leest er over, maar
wie denkt dat zoiets je zelf kan treffen? Ik heb het over identiteitsfraude, de
digitale criminaliteit, die dichterbij is dan je denkt. We weten ondertussen
allemaal dat loterijprijzen, erfenissen en zogenaamde buitenkansje in je e-mail
gewoon pogingen zijn om je gegevens te stelen en te misbruiken. Dat wordt heel
slim gedaan, soms zelfs met adressen en goed gelijkende namaak-sites van je
bank, het is een hele kunst geworden om via zogenaamde sociale engineering toch
mensen zover te krijgen dat ze passwords, toegangscodes en andere gegevens gaan
afgeven. Ik liep tegen andere ellende aan,ik kwam op een lijst van spammers,
waarschijnlijk omdat ik een stuk of 40 mensen een uitnodiging stuurde voor m’n
verjaardag. Blijkbaar zijn de spamzoekers wat bijgesteld, want wat vroeger geen
problemen gaf, blijkt nu genoeg voor het strafbankje, geen email meer. En dan
begint de ellende, dat krijg je mooi als undelivered mail bericht terug met het
advies, maar een email te sturen aan de postmaster. Maar die email werkt niet
meer, dus dan begint het vechten tegen de bierkaai, in mijn geval de helpdesk
van Tele2. Heen en weer geslingerd tussen behulpzame, maar onmachtige
medewerkers die niet buiten hun schermpje kunnen of mogen komen, in de wacht,
uit de wacht, verkeerde verwijzingen, het bos ingestuurd, het doet me denken
aan de spookrekeningen van UPC destijds. Na een week maar een ander account
genomen, ook volgens de experts kom je er niet uit, providers als Tele2 zijn in
feite een samenraapsel van overgenomen providers zoals Vuurwerk of Zonnet, en
de interne communicatie rammelt aan alle kanten. Maar ik weet nu weer, wat
gebruikersfrustratie is, ook de digitale klant is geen koning!
Criminaliteit moet je
aanpakken, handhaven is het devies. Dat in de praktijk het justitiële apparaat
en de politie dan vooral de gemakkelijke weg kiezen, dat lees je niet in de
berichten over veelplegers en grote razzia’s, waarbij weer zoveel wanbetalers
zijn opgepakt. Wat dat inhoudt merk je pas, wanneer je dichtbij iets staat. Zo
werd mijn goede vriend Billy M, een wat onaangepaste halve dakloze, maar ook
een bijna publieke figuur in het Amsterdamse centrum, voor een paar weken in de
gevangenis gestopt omdat ie de administratie van de APK-keuringen van een van
hem gestolen auto niet aan kon. Hij gooit alle officiële post stelselmatig weg,
z’n uitkering is al maximaal gekort vanwege allerlei domme boetes voor rijden
zonder licht en zo. Dat is dom, maar niet crimineel en toch moet ie in het
gevang, Wet Mulder heet dat. Dat zo
iemand daar niet alleen niet beter van wordt, de achterstallige boetes daardoor
echt niet boven water komen zou zelfs een junior Officier van Justitie moeten
beseffen, maar het is wel weer een “veelpleger” in de statistiek natuurlijk.
Wat me dan stoort, dat het intrappen door een veroordeelde crimineel (openlijke
geweldpleging) van m’n deur (in z’n proeftijd), telefonische bedreiging na
oplichting (ja ook ik laat me wel eens foppen) geen basis is voor een
aanklacht. De vriendelijke politiemensen luisteren, maar als er geen bloed is
gevloeid kunnen ze niet veel doen, en ook de reclassering doet niks. Nu begrijp
ik best, dat ook voor deze crimineel de gevangenis hem niet op het goede spoor
zal brengen, hoogstens tot verharding zal leiden, maar mikt het apparaat met al
die prestatiecontracten en bonussen niet op de verkeerde boeven.
Amsterdam is z’n
identiteit aan het verliezen, we worden steeds meer een soort algemene
wereldstad met dezelfde attracties, dezelfde winkels en dezelfde sfeer als
andere grote steden. Een leuke lokatie omdat we vrij centraal in Europa liggen
en qua luchtvaart en schepen makkelijk bereikbaar zijn (vergeet de trein, de
echte HSL komt na 2012 nog wel eens), maar veel meer hebben we niet te bieden.
Zeker niet als al die plannen voor een “schoon” en “net” Amsterdam doorgaan.
Want haal de sex en de coffeeshops hier weg, wat blijft er dan over behalve
grachten waar parkeren de buitenlander meer kost dan z’n hotel of ergens eten.
Amsterdam is altijd een “open” stad geweest, een tolerante plek, een
toevluchtsoord voor wie anders was of dacht. Dat is ons handelsmerk en daar
heeft altijd wat onrust, wat gedoe, wat
rafelrand commotie bijgehoord. Maar dat mag niet meer, alles moet binnen de
band, alles legaal, ook al wordt daaraan onze vrijheid opgeofferd. Alles binnen
de internationaal geaccepteerde normen, tenminste zoals die door het huidige
regentendom worden gezien. Fouilleren, peppersprays, stunguns, razzia’s,
criminaliseren van krakers, parkslapers, daklozen, ik zie het steeds verder
afglijden. Het jongste hoogtepunt in het identiteitsverlies is de Hermitage.
Mooi museum, maar wel een franchise, een aftreksel van wat St. Petersburg wel
als identiteit overeind houdt. Net als in de Kalverstraat of de PCHooft, waar
geen authentieke winkel meer overblijft, zijn we cultureel afgezakt tot
plagiaat, tot het uitbaten van de museumformule van anderen, terwijl onze eigen
cultuurpaleizen dicht zijn, sorry verbouwd worden.
Er staat een half miljoen vierkante meter bedrijfsruimte leeg in Amsterdam, en nogeens anderhalf miljoen meter kantoor. Angstige cijfers, want dat is werkruimte voor zo’n 100.000 tot 150.000 mensen. Zoveel werkelozen telt Amsterdam niet, en zoveel nieuwe werkgelegenheid zit er ook niet in de pijplijn. Dat wil zeggen, ik heb nooit al die sprookjes over duizenden arbeidsplaatsen door b.v. die containerterminal geloofd, de politiek schermt altijd met cijfers die achteraf nergens op slaan, zie de NZ lijn. Die enorme leegstand is deels het gevolg van overmoed van investeerders, maar hoeveel daarvan is ook te wijten aan een overheid die woningcorporaties maar liet aanmodderen met commercieel onroerend goed, waar ze helemaal nooit voor zijn opgezet. Een bijna megalomane overheid die haar afdelingen en instituten steeds maar weer naar nog nieuwere en duurdere plekken laat verhuizen, liefst onbereikbaar voor de burger, die stadsdeelkantoren liet bouwen om het ego van bestuurders te strelen, en her en der lege plekken achterlaat. Een overheid die de grondprijzen steeds verder verhoogt, zelfs bij dalende huizenprijzen en daardoor nieuwbouw frustreert. Een overheid die heeft toegelaten dat IJburg er kwam, onder meer met geld van de burger uit de verkoop van de kabel in ’95. Er is gegokt en misgegokt met IJburg, dat nu snel een ghetto aan het worden is omdat voor de hoge huurprijzen geen legitieme huurders te vinden waren en men de eilandjes maar volstopte met huursubsidiegevallen. Dat er nu enorme files staan omdat er eigenlijk maar één veel te dure brug is, dat stond niet in de mooie brochures en verkooppresentaties van de stakkers, die er een huis hebben gekocht. Ik zie het bouwbeleid van Amsterdam als een gigamisser, die mede de oorzaak is van onze kredietcrisis, want hoeveel komen de banken tekort aan zekerheid als je al die leegstand en teruggelopen waarde van woningen en kantoren echt gaat incalculeren? 10% van 500.000 woningen á 200.000 = 10 miljard waardeverlies.
De beurs stuitert op en neer, er vallen nog steeds banken om, in Amerika
zelfs hele grote, en de huizenmarkt krijgt de schuld. De prijzen van huizen
zakken, huuropbrengsten dalen, er is leegstand, maar de overheid neemt
nauwelijks maatregelen. De scheefgegroeide machtsstructuren in de woningbouw,
waar woningcorporaties zeker in Amsterdam samen met banken, makelaars,
notarissen en verzekeraars jarenlang de markt hebben gemanipuleerd, worden niet
aangepakt. Nu er met de verkiezingen in het vooruitzicht een moment is om ook
de politiek, die dit allemaal heeft toegelaten, ter verantwoording te roepen,
worden we afgeleid met maatregelen rond de AOW, rekeningrijden, en Balkenende
die Europa zou gaan leiden. De rekening
opmaken over IJburg, toch vooral een beleggingsproject van overambitieuze
woningcorporaties, de NZ lijn waar ook institutionele grondspeculanten goud aan
verdienden, het afkalvend toerisme en de angstsfeer die Cohen vanachter z’n
pappen en nathouden masker heeft laten aanwakkeren, dat is niet aan de orde. De
economische crisis is geen oorzaak, maar een gevolg van de vertrouwenscrisis,
van een gebrek aan geloof in de medemens, de overheid, de politiek en
uiteindelijk in God. Ik kom te veel mensen tegen, die boos zijn op God, hoe ze
die ook noemen of zien. De wereld is ellendig, we gaan kapot aan de crisis of
aan de opwarming, er is nog steeds oorlog, men is boos. Maar omdat God toch wel
erg ver weg is voor de moderne mens, zijn we boos op elkaar, de overheid,
Scheringa, Bin Laden, Obama, in ieder geval op de ander. En dan wil ik best de hand in eigen boezem
steken. Ik merk dat ik als columnist deel ben van die boosheid, en eigenlijk is
dat jammer.
oct 2009
De zittende partijen gaan
fors inleveren bij de komende raadsverkiezingen, voorspellen de onderzoeken. De
PvdA zou een forse nederlaag gaan lijden, dat moet een bittere pil zijn voor de
ambitieuze wethouder Asscher. Misschien is het de rekening voor de berg missers
en fouten, die volgens mij inderdaad deels te wijten zijn aan het lange en
ononderbroken deelnemen van de PvdA (en de SDAP) aan het dagelijks bestuur.
Amsterdam is tot in z’n bestuurlijke wortels een PvdA stad en daar past al heel
lang geen zelfkritiek of onafhankelijke opstelling meer bij. Wil je iets worden
in de ambtenarij of de politiek, dan is braaf meegaan met de partijdiscipline
de aangewezen strategie, met als beloning een leuke post met mooi pensioen of
vriendelijke wachtgeldregeling. De
kwaliteit van de besluitvorming is secondair geworden, mooi in de rij lopen levert meer op, en de burger betaalt wel. Nu komen
er weer verkiezingen en gaat er misschien wat veranderen, maar ik vrees dat
gezien de moeilijke vragen die spelen in de landelijke politiek veel kiezers
hun stem daar op zullen baseren. Ook
daar speelt de ontevredenheid mee, en zullen er legio proteststemmers zijn, die
vooral “tegen” zijn en kiezen voor wie dat het hardste roept en het beste
inspeelt op de onderliggende emoties, vooral de angst. Het is daarom jammer,
dat vooralsnog de lokalo’s het laten afweten.. Het zou mooi zijn als er een
echt alternatief wordt geboden aan de Amsterdamse kiezer, een partij die lokale
problemen aanpakt en lokale oplossingen wil zoeken, een stadspartij voor
redelijke mensen, maar ik vrees dat er hoogstens weer wat alternativo’s met een
lijst gaan komen.
We willen graag toeristen
in Amsterdam, want dat brengt geld en leven binnen, maar wat voeren we een
dubbelzinnig beleid. Parkeren is niet alleen extreem duur hier vergeleken met
het buitenland, maar als een buitenlander dan fout parkeert, bijvoorbeeld bij
een laden/lossen bord na 18u, dat is in het buitenland vaak wel toegestaan, dan
kan niet contant betaald worden en maar met een beperkt aantal creditcards.
Geen servicepunten open in de binnenstad, dus per taxi naar Zuid-Oost, maar dat
frustreert en zo iemand komt niet meer terug. Dat toeristen per bus komen, of
per bus rondrijden en bezienswaardigheden bezoeken vindt Amsterdam wel erg
lastig, want bussen in de stad is lastig, verontreinigend en waar laat je ze
als de toeristen het museum, de diamantslijperij of de Wallen bezoeken. Rond de
Hermitage bleek al dat het moeilijke keuzes zijn, pest je de bewoners of de
buschauffeurs. Nu bij de (zoveelste) herinrichting van het J.D. Meijerplein,
toevallig vlak bij de Hermitage gaat het weer mis. De toeristenbussen worden
nu, omdat met niet meer kan terugdraaien naar de IJtunnel, door de binnenstad
gestuurd of gaan gevaarlijk proberen te draaien op de Weesperstraat. Niet
nagedacht, sorry, slordigheidje, niet de schuld van de wethouder, excuses zat,
maar wie gaat nu betalen voor weer een reconstructie? Of verhogen we gewoon de parkeergelden nog
een keer, niet alleen voor oudere auto’s, maar waarom ook niet voor oudere
bestuurders, buitenlanders en wachtgeld trekkende oud-stadsbestuurders!
De AOW moet naar 67 jaar,
wordt ons voorgehouden. Of dat nou echt nodig is, wordt betwijfeld en men zoekt
naar alternatieven en compromissen. Wat me opvalt is dat niemand even
voorrekent wat dat nou betekent in macro-economische termen. Want denk even
mee, twee jaar AOW voor iedere Nederlander (want ook de baby van nu wordt ooit
65) dus 16 miljoen keer ongeveer 25.600 euro is 410 miljard euro. Dat is al de
grote buit die deze maatregel de overheid in totaal gaat opleveren, natuurlijk
over een periode van 65 jaar en misschien zijn er wat overgangsmaatregelen, maar
het is een enorm bedrag, meer dan de helft van ons BNP (ons jaarlijkse
Nederlandse totaalinkomen). De overheid incasseert dus, per decreet, en
sommigen zullen dat roven noemen want men pakt het af van een waarborgfonds dat
ons AOW met 65 beloofde. Daar komt dan bij dat iedereen boven de 65 in die 2
jaar wel AOW gaat betalen en dat gaat meteen kassa betekenen, want dat is zo’n
5% meer (40 jaar is de norm)en nu al betalen we zo’n 34,6 miljard aan premie
(2007)en dat is dus direct al een meevaller van weer een miljard of zo. En dat
terwijl men de AOW al op allerlei manieren heeft gekort en ingeperkt, de
partnertoeslag verdwijnt en je gaat als AOW-er met een extra pensioen na 2011
ook nog AOW premie betalen. Dit terwijl
de Algemene Rekenkamer in 2008 al voorrekende, dat er argumenten als
vergrijzing voor wat betreft de AOW uitkering een mythe zijn, onzin. Ook vraag
ik me af waar dan dat AOW spaarfond, opgeet in 1998, dan voor nodig is, daar
zit in 2002 ook al 135 miljard in. Toch komt Donner wel met dat vergrijzings-argument,
er zouden in 2040 niet genoeg werkenden zijn, met een ondertoon dat als we die
67-AOW niet slikken we dan 800.000 werkenden tekort komen. Bangmakerij,
inspelend op vreemdelingenangst, propaganda die blijkbaar nodig is om de enorme
tekorten die zijn ontstaan door de zakkenvullerij en heel veel domme
maatregelen af te dekken. De echte oorzaken van de crisis, zoals onrechtmatige
en dure oorlogen, het wanbeleid van de woningcorporaties en de doorsijpelende
prijsval van de woningmarkt door de feitelijke beperking van de hypotheekaftrek
via het huurwaardeforfait (Bos-tax)
mogen in het zicht van de verkiezingen niet boven tafel komen.
Ik kan natuurlijk niet in
de schaduw staan van Joost van den Vondel , maar welke dramaturg maakt nu eens
een mooi toneelstuk of een televisieserie over de NZ-lijn, zo in de lijn van de
Gijsbrecht, ieder jaar op te voeren in de Stadsschouwburg als herinnering aan
het Grote Gat van Amsterdam. We krijgen nu de details, want er is zogenaamd een
onderzoek, maar anders dan in de tijden van Vondel kunnen we de bestuurders van
toen niet op de Dam te kijk zetten, via lijfstraffen vergelding krijgen of de
ambtenaren die maar wat aanrommelden verbannen. Wat me opvalt is dat iedereen
zogenaamd verhoord wordt, maar zou een paar dagen kijken en luisteren naar de
oude opnamen van de raadszittingen en commissievergaderingen niet veel beter
duidelijk maken, welke spelletjes, welke egotrips en welke risico’s destijds
speelden? Er werden ook toen geluidsopnamen en videobeelden opgenomen, en
anders hebben de lokale omroepen nog wel wat liggen (mijn Kleurnet-archief wil
het Stadsarchief niet hebben, maar bevat nog sappige interviews en uitspraken
uit die tijd). De onderzoekscommissie gaat liever af op herinneringen en
gereconstrueerde werkelijkheden van lieden met bergen boter en duistere
belangen op hun hoofd, al was het maar dat er verkiezingen aankomen. Het
NZ-lijn onderzoek brengt alleen maar een nieuwe waarheid, niet de echte
waarheid, die zullen we pas weten als de gemeente geen geld meer heeft om snel
verzakte panden op te kopen en haar “zonden” te bedekken. Dat men nu een
projectcommissariaat NZ-lijn optuigt met wat experts en professoren, maar
vooral ook een paar directeuren van Gemeentelijke diensten en zonder een enkele
ondernemer of kritische outsider tekent de situatie. Maar we zetten er wel een
“verbindingsregisseur” op, stadhuistaal
voor PR-spindokter en pappen-en-nathouden, iemand die de ongeruste burger leuk
mag bewerken en vast een leuk AT5-budgetje meekrijgt, want propaganda mag wat
kosten, denk aan de verkiezingen.
Het varen zonder afmeren
door de Amsterdamse grachten en vaarwegen wordt gratis, besloot het
gemeentebestuur en hoewel ik dat een bezoeker-vriendelijk geste vindt, valt me
vooral de motivatie op. Men geeft namelijk toe dat het oude systeem (men moest
een drie-dagensticker kopen) arbeidsintensief was en veel tijd kostte, terwijl
de opbrengst relatief gering was. Wonderbaarlijk, men denkt na over
effectiviteit, dat ’s avonds of ’s nacht bij de sluis afrekenen heeft zekere nadelen,
maar het geniep zit natuurlijk in het alternatief. Want voor die
drie-dagensticker in de plaats komt een afmeervignet, en dat gaat 10 euro per
dag kosten, terwijl vroeger zo’n sticker voor 3 dagen voor een gemiddeld bootje
maar 6 euro kostte. Dus toch via de achterdeur een zeer forse tariefsverhoging,
alleen zij die (meestal ’s nachts, de
staandemastroute via de Kostverlorenkade) alleen maar door Amsterdam varen
hoeven niet meer te betalen.
Wat ik me ook afvraag, is
of je juist dat afmeren wilt bevorderen, want dat betekent voor passanten toch
vaak boodschappen doen, ergens gaan eten, kortom de toerist uithangen en dat
willen we toch! Dat wordt nu dus veel duurder, want 3 dagen blijven hangen kost
dan 30 euro en dan moet ik toch denken aan de manier, waarop de parkeertarieven
de pan zijn uitgerezen en vooral effectief zijn om de gemeentefinanciën te
spekken. Want voor 10 euro per bootje
dat even stiekem afmeert kun je wel weer een dienst afmeervignet-controle met
een mooi handhavers-uniform optuigen, dat houdt weer wat mensen uit de bijstand
aan het werk!
Er komen weer verkiezingen aan en ik vraag me af, welke partijen de durf hebben om de echte knelpunten boven water te halen. Wie neemt de verantwoordelijkheid voor NZ lijn, IJburg verstopping en ghetto-tendenzen, voor dichte musea, verkeers-chaos, voor de enorme lijst missers en fouten van het zittende college en hun voorgangers? Dat de VVD zich druk maakt over de parkeertarieven is leuk, maar ook wat mager. Die tarieven maken ondertussen ook internationaal Amsterdam tot een lachertje, we zijn duurder dan echte wereldsteden. Het is echt een soort belasting geworden, de gemeente en de stadsdelen hebben zich financieel afhankelijk gemaakt van de parkeergelden, maar het oorspronkelijke doel, eerlijke verdeling van schaarse parkeerruimte, is vergeten. Ook milieutechnisch is het huidige beleid niet te verdedigen, en de economische impact van die torenhoge tarieven op horeca, uitgaansleven en bedrijvigheid, ach die ellende wijten we toch gewoon aan de crisis. Ik hoop dat er nog leuke nieuwe initiatieven komen, misschien was Mokum Mobiel wat te smal, maar nu hebben we niets meer te kiezen, want alle partijen lonken naar het fluweel van college-deelname. Amsterdam heeft tegengas nodig, geen meepraters, geen ambtenaren die ook nog raadslid zijn, geen vrijgestelden, maar vrije en kritische denkers. Kom eens uit de kast, het kan nog!
aug 2009
Verkiezingen en
democratie via de reguliere weg heeft blijkbaar afgedaan, en terecht als je
ziet hoe “men” toch regelt en beslist, ongeacht wat de kiezer, het volk of de
burger er van vindt. De verkoop van Nuon is een laatste voorbeeld, maar IJburg
en de NZ lijn kwamen er ook, als die tunnel niet instort tenminste, tegen de
wil van de Amsterdammer in. Demonstreren is ook wat achterhaald, de straat
opgaan was iets uit een vorige eeuw, wanneer zagen we voor het laatst
honderdduizenden door de straten trekken? Dus grijpt men naar Internet als het
nieuwe machtsmiddel. Want genoeg steun voor een petitie of protest-site, dat
zou de heren en dames ten Stadhuize of in het Torentje toch wakker moeten
schudden, denkt men. Acties rond de
taxi-strubbelingen, tegen de vertrutting van de Jordaan met het motto “geef-de-stad-terug-aan-de-amsterdammers”op
www.aiAmsterdam.nl, protesten rond verkeersonveilige situaties en de soms
dodelijke ongelukken die daar helaas uit voortvloeien, ik krijg hele reeksen
emails met dit soort internet-activisme voor m’n neus. Prima, want meer
openheid helpt en de bestuurders blijken via blogs ook tegengas te kunnen
geven, politieke discussie in cyberspace is snel en hoor en wederhoor kan met
een paar keer klikken geregeld zijn. Wat verloren gaat is bij al die acties is
helaas wel de wijsheid en de tolerantie, op internet kun je het allemaal
zwart-wit schilderen, het digitaal pamflettisme kent weinig grijstinten.
De zomermaanden zijn
feestmaanden, zeker voor Amsterdam dat dan met toch vaak een lekker zonnetje,
het water, en de terrassen die nog onder het Iping-juk doorkonden voor de
bezoeker nog steeds de kleinste wereldstad op deze planeet is. En met leuke
feesten, de Gay Pride, Ruigoord Landjuweel, Kwakoe, dat trekt mensen en daar
moeten we het in deze tijd wel van hebben. Het geeft rommel, overlast, maar ook
veel plezier en er gebeurt van alles. Plezierige zaken, zoals straatartiesten,
minder plezierige zoals groepen zakkenrollers en erger, die afkomen op de
drukte. Voor het stadsbestuur betekent dat schipperen, want vrijheid en
veiligheid komen elkaar dan tegen, handhaven en leuke dingen staan wel eens
haaks op elkaar. Ik wil graag kankeren op dat geschipper, want de keuzes van de
Heren en Dames aan de Amstel zijn niet altijd de mijne. Maar met een biertje op
een terras, en vooral geen centimeter buiten de toegestane ruimte, kan ik toch
waarderen dat Amsterdam nog steeds gezellig is, kleinschalig en toch werelds, kan
ik luisteren naar al die talen, die Amsterdammers en bezoekers spreken en
genieten van wat vast de geschiedenis in zal gaan als de crisiszomer van 2009.
Grote plannen en de gang
der dingen. Het gaat niet altijd zoals men in de studeerkamer en raadszalen
beschikt, want de werkelijkheid is vaak hardnekkiger en minder voorspelbaar dan
de “generatie van het maakbare” die nu het merendeel van onze bestuurders
uitmaakt wel dacht. Dat komt omdat we niet alle factoren in de hand hebben, de
prognoses ook maar giswerk zijn en de experts er vaak naast zitten. Wie de
huidige crisis zagen aankomen, zijn al vertrokken, maakten hun megawinsten op
onroerend goed in de stad 5 jaar geleden contant en lieten de gelovigen in de
voortdurende vooruitgang hun gang gaan. Dus zitten we nu met een NZ-lijn met
vraagtekens, een leeglopende winkelstand, een onroerend goed crisis en te veel
onzinnige megaprojecten. Soms kom je er toevallig achter, wat er echt gebeurd.
Ik heb een tweede huis in Breyell, net achter Venlo en daar ligt een lullig
eenbaans-spoorlijntje Duitsland in. Maar over dat achterlijke spoorlijntje
daveren wel enorm veel en lange goederentreinen, veel meer dan over de
Betuwelijn, het is een soort alternatieve IJzeren Rijn. Dag en nacht gaat dat
door, ik hoor het in de verte en het zijn vaak hele oude Belgische en Pools
locs die het zware werk doen en goederen het Roergebied en verder Duitsland en
Oost-Europa inslepen. Niet gepland, maar begrijpelijk, want het is een goedkoop
alternatief dat voor mij wel duidelijk maakt, dat die hele Betuwelijn niet
klopt, dat de plannenmakers en lobbyisten mooie dromen verkochten, maar dat de
dingen vaak anders gaan. Bescheidenheid, dat is wat miste in die mooie
laateeuwse jaren, de stoerheid en de machopolitiek der grote dingen blijkt tien
jaar later een dure misser.
Dat markten niet alleen
afhangen van producten en marketing, maar vaak ook van politieke beslissingen,
bewijst de hele spaarlamp-hype, ik kan het wel haast de spaarlamp-fraude noemen.
Philips, dat zelf helemaal geen spaarlampen meer maakt en bij inschrijving
partijen uit China laat komen, heeft de Haagse politiek zo gek gekregen om
gloeilampen effectief uit de handel te gaan halen. Onzin, de argumenten kloppen
niet, het is een sterk staaltje lobbyen en manipulatie, hopelijk komt er ooit
een onderzoek naar hoe en wie dit allemaal geregeld heeft. Gloeilampen zijn
niet erg energie-effectief, ze leveren maar 2,5% tot 4% van de verbruikte
energie aan bruikbaar licht op (de rest is warmte en gaat dus binnenshuis niet
echt verloren), maar ze hebben andere voordelen, zo zijn ze gezonder qua
lichtspectrum. Spaarlampen hebben milieutechnisch ook zekere nadelen (kwik)4591,
slijten van vaak aan/uit doen, en hebben een vrij eenzijdig en dus ongezond
lichtspectrum met ook nog wat stralingsbelasting. Gloeilampen hebben voor
bepaalde applicaties zeker zin, het verbod is dus onzin, ook vanuit
milieuoogpunt en qua volksgezondheid is het te beperkte freqentiebeeld van TL
eigenlijk een gevaar, we hebben (net als planten) een breed spectrum nodig, ook
de zogenaamde RGB Led’s zijn wat dat
betreft beter, maar nog beperkt. Led’s hebben natuurlijk de toekomst, zijn
duurzaam en goed regelbaar, maar nu de overheid zich achter de eigenlijk al
verouderde spaarlampen (TL) heeft gesteld, vermindert dat eigenlijk de kansen
voor LED. Het hele verlichtingsplaatje
is ingewikkelder dan de opbrengstwaarden en energiekosten. Frequentiebereik,
installatiekosten, levensduur, echte lichtopbrengst op de gewenste plek (het
grootste deel van het licht wordt niet nuttig gebruikt), recyclingkosten, de
warmteproductie, regelbaarheid, allemaal te complex voor de brede
overheidsactie die nu wordt doorgedrukt ten behoeve van spaarlampen. Bijvoorbeeld
regelbare en adaptieve straatverlichting (niet alleen aan/uit, maar regelbaar)
en koppeling aan de behoefte (bewegingssensors) zijn nog toekomstdromen. Daarin
investeren zou echter meer kunnen opleveren dan het hele spaarlampenplan.
Juli 2009
De IJtunnel is een
maandje dicht en dus is het verkeer in grote stukken van Amsterdam van slag. Files,
oponthoud, toeristen geïrriteerd, meer uitlaatgassen en het is al zo warm, in
mijn flatje aan de Weesperstraat is het overdag echt niet uit te houden en ik
denk dat dat voor veel meer plekken geldt.
Nu is onderhoud nodig, maar blijkbaar doet men dat het liefst in zulke
stukjes, dat iedere paar jaar die tunnel weer eens dicht moet. Met als gevolg
dat er enorme opstoppingen ontstaan, iedereen sluipweggetjes gaat zoeken en
bijvoorbeeld IJburg bereiken in de spits
bijna onmogelijk wordt, je zult maar een ambulance nodig hebben. Welke
domkoppen hebben ooit bedacht, dat één toegangsbrug naar die eilanden wel
voldoende zou zijn? Nu staan er ’s
morgens en ’s avonds files over de hele lengte van IJburg. Zijn de bewoners
daar niet gelokt met beloftes over bereikbaarheid en een goede verbinding met
het centrum? Voor al dat verkeer dat door de afsluiting van de IJtunnel een
andere weg naar Noord of naar buiten moet vinden had men toch wel andere
oplossingen kunnen bedenken. Routeer dat als één stroom naar de Piet Hein
tunnel en sluit al die tussenliggende kruisingen gewoon af, nu kosten die verkeerslichten
veel stilstand, dus files en luchtverontreiniging. Planning, Amsterdam is er niet goed in,
verkeer, musea, de Noord—Zuidlijn, ik vraag me wel eens af wat al die
ambtenaren dan toch doen?
Ooit was Amsterdam echt
een voorloper qua lokale media. We hadden Salto, AT5 en met de Digitale Stad
liepen we voorop in het digitale tijdperk. Dat alles is lang geleden,
tegenwoordig zijn lokale media een ondergeschoven kindje. B&W maken zich
alleen maar druk voor quasi-innovatie waar niemand behoefte aan heeft zoals
WiMax experimenten of het onzinnige glasvezelnet. Klinkt leuk in de media, maar
zeker het glasvezelnet was een dure mislukking met maar 3000 abonnees op 40.000
aansluitingen, die men maar aan de KPN overdeed met naar ik vrees een bak geld
toe. Ondertussen is AT5 afgegleden naar het lokale sufferdje (en waar blijft
die fusie met RTV Noordholland) en is Salto leeggelopen. De frequenties zijn te
vaak gewijzigd, A2 kun je niet eens zien via UPC digitaal, het geld ging op aan
spullen en niet aan support voor onafhankelijke programmamakers. Salto heeft
een mooi pand, maar weinig energie en zwijgt stil, het pand heet dan ook “De
Zwijger”. Ik proef de sluipende verloedering, dat krijg je als directie (Rudolf
Buurma) en bestuur (Lennart Booy) te nauw bij de politiek betrokken zijn. Men
verhuurt nu maar studio’s, technici en faciliteit aan derden, een puur
commerciële activiteit en dat druist in tegen de regels. Salto is uitgeblust,
maar dat mag geen excuus zijn voor het geven van zendtijd aan lokale politieke
partijen zoals een eigen programma voor gemeenteraadslid Eric van den Burg
(VVD). Of is dat omdat AT5 niet meer is dan de spreekbuis van het Stadhuis is
en de oppositie dus Salto mag misbruiken voor propaganda?
Het oorlogsverleden van
de gemeente Amsterdam en met Amsterdamse politie is niet iets om trots op te
zijn, ieder jaar erger ik me er dan ook aan als juist zij bijvoorbeeld bij de
herdenking van de Februaristaking het woord voeren. Mijn vraag is nu of het niet beter is als dat
verleden een eerlijke plek krijgt, als Amsterdam duidelijk maakt wat er in het
verleden fout is gegaan en daarmee ook laat zien, dat men het beter wil doen.
Juist nu door de crisis investeringen in publieke functies weer wat meer ruimte
krijgen is er misschien wat geld en aandacht mogelijk om bijvoorbeeld middels
een museum of permanente expositie gewoon te laten zien wat er gebeurd is. Een
plek waar ambtenaren, politiemensen of burgers kunnen zien wat niet en nooit
meer mag gebeuren, en waar men bijvoorbeeld geconfronteerd wordt met de
implicaties van al die registraties die we maar krijgen opgedrongen. Zo’n museum zou uniek zijn, een signaal dat we het verleden niet
ontkennen, maar willen gebruiken om er van te leren. Ik weet zelfs, niet
helemaal toevallig want ik heb er gewoond, een plek op de Singel, het vroegere
politiebureau daar op nummer 459, dat nu
leeg staat. Dat bureau was in de oorlog een van de ergste, ligt midden in de
stad en is makkelijk bereikbaar. En zou Amsterdam daarmee geen groots gebaar
maken en haar blazoen in zekere zin zuiveren, laten zien dat de overheid
schuldbewust en toch eerlijk kan handelen en niets verstopt. En dan, maar dat
vereist nog meer moed, wat ruimte kan laten voor zaken als de Eurotop, de kraakrellen
en Hans Kok.
juni 2009
Denkt u nou echt dat de
grote heren niet weten hoe ze de wereldeconomie weer in het rechte spoor kunnen
krijgen? Het staat niet zo in de kranten, maar de oplossing is duidelijk en als
ik zie dat Bos c.s. al zo’n 80 miljard aan steun hebben gegeven aan de banken
dan weet de man op de Dappermarkt ook wel dat de geldmachine volop draait. Na
de huidige deflatie een stevige inflatie voor een paar jaar, in totaal een
procent of dertig of veertig over 5 jaar, dat is de oplossing. Dan blijft de
huizenmarkt overeind (als men de hypotheekrente niet te ver laat meestijgen),
de staatsschuld verdampt dan mooi, de
salarissen stijgen wat, investeringen krijgen een enorme stimulans, economie
uit de dip, iedereen blij! Behalve natuurlijk diegenen die het gelag betalen,
namelijk iedereen die spaart of pensioen-aanpraken heeft, de ouderen, de
kwetsbaren, zij die niet in de gaten hebben hoe het spel gespeeld wordt. Forse
inflatie, niet alleen omdat wij dat hier willen, maar de grote landen zijn daar
al druk mee bezig en de taak van de Europese Bank is om ons te laten geloven
dat 2% inflatie genoeg is. Pensioenen worden nu al ontkoppeld, salarissen en
uitkeringen ook, alles is klaar voor de grote inflatiegolf. En er is eigenlijk
ook geen andere oplossing, vrees ik, de financiële ellende zit te diep Ik hoop alleen maar dat ze het allemaal in de
hand houden, want het kan ook hyperinflatie worden, en dan klapt het systeem
wel in elkaar.
Er is crisis en dat is
voor sommigen rampzalig, voor velen pijnlijk en voor ons allemaal lastig. Maar
je kunt het ook positief bekijken, want het blijkt ook een grote opruiming te
zijn, allerlei lang verborgen rommel komt boven water, de bezem gaat door de
ondoorzichtige constructies waar we ons allemaal stilzwijgend bij hadden
neergelegd. We zijn aan het opruimen, er groeit een nieuwe ethiek, die
misschien conservatiever en zuiniger is, maar het smijten met geld wordt in
iedere geval aangepakt. Alleen PvdA minster Bos mag nog met tientallen
miljarden de inflatie naar 10% tillen en misschien is dat niet eens
onverstandig, alleen mag het niet in de krant. In Amsterdam blijkt er wel erg
aangerommeld te zijn, door de politiek, de woningbouwverenigingen, de zogenaamd
zelfstandige diensten en de geprivatiseerde of geliberaliseerde
gemeenschapsdiensten. De incompetenties worden duidelijk, de missers kunnen
niet meer uit de krant gehouden worden. Niet dat men die niet probeert te
verbloemen, dat de gemeente de door de NZ-lijn wegzakkende panden maar snel en
duur gekocht heeft om de claimproblematiek te ontlopen vind ik op het randje.
Maar er komt veel boven water. Zo ging zelfs oud-wethouder de Grave fors
onderuit, hij wilde bankier spelen en gaf voor daar ervaring in te hebben, maar
hij werkte maar een paar jaar voor een bank. Destijds bij de verkoop van de kabel
maakte hij zogenaamd de Amsterdamse financiën gezond, om zelf een mooi baantje
in Den Haag te scoren, maar wij hebben die domme fout allemaal heel duur
betaald. Maar ik neem aan, dat iedere Amsterdammer wel een paar van dergelijke
sappige verhalen kan vertellen, over hoe in zijn of haar buurt,
woningbouwvereniging, sportclub of organisatie domme fouten zijn gemaakt. Ik
blijf daarom positief, het gaat de goede kant op. Misschien gaan staat over tien jaar deze tijd niet als de “de
grote crisis”, maar als de “grote schoonmaak” in Wikipedia en de digitale
leerboekjes.
Soms denk ik wel eens,
dat al die bestanden, elektronische patiëntendossiers, Hyves of Facebook
webpagina’s en digitale schaduwen waar je niet onderuit kunt een aantasting van
m’n privacy zijn. Daar maak ik me dan druk over, ik voel me dan niet alleen als
een rat in een kooi die steeds kleiner wordt, maar ben bang dat als er ergens
iets mis gaat je geen mens meer bent, maar een sofinummer, een dossier, een
bakje met data. Alleen al Amsterdam, als ze echt hun best doen, moeten bergen
gegevens over me hebben, over waar m’n auto staat, het gebruik van m’n OV-Chip,
welke belastingen ik betaal, en dan nog even googlen en je hele leven ligt op
straat. Gelukkig wees iemand me er laatst op, dat Big Brother als de
oppermachtige allesweter, een tweesnijdend zwaard is. Instanties en
organisaties, waarvan ik vrees dat ze in m’n gegevens zitten te speuren of dat
zouden kunnen gaan doen, zijn namelijk net zo kwetsbaar voor mijn googlen en
wroeten, en zoals u iedere week kunt lezen, levert dat soms interessante
inzichten op, zoals over Cohen’s vergoeding, die ver boven de Balkenende norm
uitkomt en dat staat gewoon ergens inde begroting of over de oud-wethouders,
die zo lekker jarenlang hun wachtgeld uitmelken. “ Big Brother is a two-way
street” want niet alleen weet de politie misschien alles over mij, maar met de
moderne mobieltjes, camera’s en andere middelen kan ook iedere burger zelf gaan
speuren. Een agent let niet alleen op u, maar u ook op hem of haar, dergelijke
ambtsdragers zijn ondertussen doodsbang dat zelfs maar een kleine misstap door
iemand werd of wordt gefilmd, opgenomen, vastgelegd. Hetzelfde geldt voor
politici, bestuurders, en eigenlijk voor iedereen die we denken aan de andere
kant van het Big Brother systeem te staan. Ergo, misschien kan ik eigenlijk
rustiger slapen dan het zootje zogenaamd rechtschapenen dat nu stap voor stap
wordt ontmaskerd.
Ik dacht, met minstens
een half miljoen andere Nederlanders bezwaar te hebben gemaakt tegen een elektronisch
patiëntendossier, het zogenaamde EPD. Niet omdat ik een brief had gekregen,
maar omdat mijn vrienden me er via emails op wezen. Ik heb verder keurig
volgens de regels, met kopie van paspoort en ondertekening mijn bezwaar
ingediend en kreeg zelfs een nette antwoordbrief van het informatiepunt. Maar
wat schetst mijn verbazing; er wordt toch een EPD van mij aangelegd, want dat
is volgens art 454 WGBO verplicht. De zorgverlener moet dat doen, ook zonder
mijn toestemming en, staat er in die brief, het EPD is daar een onderdeel van. Kortom,
ik kreeg de indruk iets tegen dat EP te kunnen doen, maar dat is dus niet zo. Ik
heb helemaal niet en nooit tegen een EPD van mij bezwaar kunnen maken - dat is
er of komt er – maar me alleen tegen de verspreiding van die gegevens kunnen
verzetten. Ongetwijfeld zal justitie, de medische wereld of de belastingdienst
daar uiteindelijk wel in mogen kijken, er staat fijntjes dat dit mag als er
“een wettelijke basis” is. Zo gaat dat tegenwoordig in ons land, je zou eens crimineel,
een terrorist of illegaal kunnen zijn, of daar van verdacht worden omdat je een
parkeerboete niet hebt betaald, dus liggen je gegevens feitelijk op straat, nu
al of over een tijdje. Zo gaat dat, oneigenlijk gebruik is te makkelijk. Was
het niet de gemeente Amsterdam en de Amsterdamse politie die in de oorlog met
dat soort gegevens Joden liet oppakken, maar wel ieder jaar bij de Dokwerker
doen alsof er nu geen razzia’s zijn. Nu kan ik me kwaad maken: over de leugens
dat 96% van de huishoudens een brief heeft gehad (ik ben altijd die 4% denk ik
wel eens) of over de kleine lettertjes en de misleiding. Maar eigenlijk ben ik
vooral kwaad op de politiek, die dit weer eens liet gebeuren, en tegenstanders
van dit of andere big brother maatregelen doodzwijgt of het verzet
bagatelliseert. Via een omweg krijgen we het toch door de strot gedrukt, net
zoals met die wat aangepaste en anders genoemde Europese Grondwet.
Amsterdam gooit haar
reputatie als leuke, vriendelijke en spannende stad in toenemende mate te
grabbel. Met de economische crisis in het achterhoofd zou je verwachten dat men
wat soepeler en klantvriendelijker zou gaan optreden, maar ho maar, de regels
worden aangescherpt, er komen meer controles en of het helpt is maar de vraag.
Mijn buitenlandse vrienden zien Amsterdam langzamerhand als een soort derde
wereld plek, waar ze aan de ene kant getild worden waar dat kan en anderzijds
ze op zaterdagavond op het Leidseplein een soort politieleger zien opereren,
met rijen overvalwagens en overal geel. En als een toerist met de metro wil,
dan kun je daar geen strippenkaart meer kopen, maar alleen een OV-chip en dan
ben je zo maar drie keer meer kwijt, effciënt zijn noemt men dat dan.
Na allerlei verhalen en
klachten van hen over absurde taxiprijzen nam ik ook eens een taxi vanaf Schiphol.
Daar stond een mooi bord met maximum prijzen voor vervoer naar het centrum.
Nou, maximaal 40 euro tot het Centrum, dat viel nog te behappen, om 3 uur ’s
nachts mag dat wel een keertje. De chauffeur brabbelde iets over haast, zette
“toevallig” zijn papieren voor de meter en reed lekker om via de Zeeburgtunnel
en wilde toen, onverwacht, in het Centrum mooi 58 euro vangen. Ik had toch
haast, dus reed ie de snelste weg! En dat maximum, dat moest je van te voren
melden, dat zette ie z’n meter niet aan. Ik heb betaald maar wel gevraagd om
een klachtenformulier, maar dat was allemaal te veel voor deze Schiphol-service
taxi 4343. Protesteren heeft dan weinig zijn, maar ook een klacht via www.taxiklacht.nl
van het ministerie van V&W leverde weinig op, behalve een verkeerde
verwijzing. En de politie, die mag en wil niets doen, want zo hebben we dat
geregeld in onze stad.
mei 2009
Hoe erg is die crisis
nou? Ik word ook een beetje gek van al die miljarden, biljoenen en triljoenen
die maar langs komen. Dat komt deels omdat ze in de VS ons miljard een billion
noemen en 1000 miljard/billion daar een trillion heet, wat bij ons weer biljoen
heet. Even in perspectief, ons bruto nationale product is per jaar zo’n 700
miljard euro, dat is ruwweg het bedrag dat Obama’s reddingsplan in de VS
economie pompt en daar gaat het dan om bijna een triljoen dollar. De hele
wereld samen produceert of verdient per jaar zo’n 70 trillion dollar ofwel 54
biljoen euro (dergelijke cijfers vindt je in het CIA World factbook). We
bezitten bij elkaar wereldwijd zo’n 100-130 biljoen euro (20.000 per
aardbewoner), de waarde van alle beursgenoteerde ondernemingen ter wereld is nu
zo’n € 35 biljoen. Maar die cijfers worden pas interessant als we weten dat de
schuld van de VS zo’n € 63 biljoen
bedraagt, dat de Europese banken samen € 30 biljoen, dus € 30.000 miljard in de
put zitten, dat de wereldwijde Credit Default Swaps (kredietdekking) markt € 55
biljoen groot is en de totale derivatenmarkt (hefboom-beleggingsconstructies
met vaak onduidelijke koppelingen en grote risico’s) is een bijna
onvoorstelbare € 2200 biljoen. De hele wereldeconomie is dus enorm uit balans,
er is qua financiële constructies vele malen meer aan schulden (en dus virtueel
geld) getoverd dan er feitelijk geld is (er is € 12 biljoen aan gedrukt geld in
omloop) of zelfs maar aan waarde bestaat. Even vlak bij huis, de ING bank is nu
op de beurs zo’n € 7-10 miljard waard, maar heeft voor € 600 miljard aan
leningen uitstaan, met als tegenwaarde dus veel beleggingen in broze
constructies.
Deze brij van cijfers
maakt vooral duidelijk, dat het geheel een heel angstige en wankele
constellatie is, die nu ook deels is ingestort. We zitten er allemaal in, want
ook onze pensioenen, beleggingspotjes, spaarcenten zijn deel van die enorme
berg namaakwaarde. Onze zogenaamde welvaart, onze vooruitgang en
quasi-veiligheid, dat is allemaal betaald met geleend geld. Geleend van onze
toekomst, in schulden en ecologische verkrotting, en we gaan het nog heel duur
betalen vrees ik. Maar we hebben het wel laten gebeuren, want op wie stemde u
al die tijd?
De dader is
dood en het spel der gissingen neemt een aanvang, want het is allemaal vaag,
wat bezielde Karst T. Een loner, een gek, of het begin van een reeks
wanhopigen, zonder woning, zonder geld en met de deurwaarders achter hen aan en
geen uitweg. Zelfmoordaanslag, daar lijkt het op, tenzij zou blijken dat z'n
gaspedaal vastzat of zo, of dat ie teveel van een of ander middel had
ingenomen, maar dat blijkt wel uit de autopsie neem ik aan. Dit soort acties
zijn gevaarlijk, omdat het anderen het idee kan geven, dat als er toch niets
meer aan te doen valt, je beter met een grote klap uit het leven kunt stappen
dan stilletjes voor de trein springen. Zulke gedachten verspreiden zich als een
virus, we hebben dat gezien met de zelfmoordaanslagen met een Islamitische
achtergrond, maar ook zelfverbrander Jan Palach heeft navolgers gekregen. Geen
uitweg, geen vangnet, sociaal isolement, uiteindelijk gaat het een keer mis en
krijg je dit soort suicidale aanslagen. Nu is het een Nederlander die zo
reageerde, maar de jacht op illegalen, die ondertussen ergere vormen heeft
aangenomen dan wat de Duitsers in WO II deden (met stevige medewerking toen van
de Amsterdamse gemeente en politie) schept ook wanhopige mensen, die geen
uitweg meer zien. Dat er eens een illegaal bij z'n aanhouding, waarschijnlijk
een zogenaamd gewone controle zoals nu in Amsterdam aan de orde van de dag is,
in paniek kan raken en gaat steken of schieten is meer dan waarschijnlijk, het
gaat gebeuren. Mensen die weten dat ze terug moeten naar een uitzichtloze of
levensgevaarlijke situatie, marteling of gevangenschap kunnen net als Karst T.
het idee krijgen, dat ze maar beter met een grote knal kunnen uitstappen dan
wachten totdat ze ergens in een cel wegrotten.
Het aantal doden in Afghanistan
stijgt, en hoewel de Nederlandse media blijkbaar alleen “onze jongens” tellen,
zitten we daar midden in een oorlog met vele slachtoffers, ook burgers. Als de
Taliban, die ons niet anders kan zien dan als bezettingstroepen, dan een
raketaanval doet op kamp Holland en daar een dode valt, is dat natuurlijk
betreurenswaardig. Maar als onze premier JP Balkenende dan spreekt over een
“laffe aanval” val ik toch even stil. Is dat niet de politicus die zonder
toestemming van de Tweede Kamer, laat staan het volk, ons op onjuiste gronden
betrok in de oorlog in Irak en daar nog steeds geen echte uitleg over wil
geven. Over laffe aanvallen gesproken! Geweld is blijkbaar gerechtvaardigd als
“het gezag” het doet, dan zijn de slachtoffers “collateral damage”, maar wie
terugschiet of zich verzet is laf en fout. Ook in Amsterdam doen we dat
tegenwoordig zo, de ruwe en ondoordachte arrestaties in de Ikea-terrorisme zaak
zijn gerechtvaardigd, het doel heiligt de middelen. Kraken, hulpzoekers uit het
buitenland helpen, zwartreizen, geen ID dragen, demonstreren, protesteren,
satire, het wordt allemaal gecriminaliseerd en daarmee raakt de menselijkheid
steeds verder uit beeld. Een kwalijke tendens, zedelijke ver”wilder”ing. Zou iemand
eens kunnen gaan beseffen dat de hele economische crisis daar iets mee te maken
heeft.
Het gaat helemaal niet
goed zeggen ze bij de friteszaak, waar de eigenaar steeds langere uren draait;
steeds meer buurtzaakjes gaan failliet, de crisis is onder ons. De overheid
komt met lapmiddeltjes, met maatregelen die het in de media goed doen zoals
beperken van de bonussen, het misschien naar 67 tillen van de AOW en wat vage
kretologie over nu investeren en morgen bezuinigen, maar fundamenteel gebeurt
niets. Miljarden naar banken om de gaten te stoppen, maar dat geld wordt niet
rondgepompt. Het wezenlijke probleem, 10 miljoen woningen die 50.000 minder
waard worden = 500 miljard aan ongedekte hypotheken en verdwenen zekerheden,
los je daar niet mee op. Daarvoor moet het vertrouwen in het systeem hersteld
worden. Niet alleen in de banken, maar in de politiek, in de geprivatiseerde
monopolies - hoezo Nuon verkopen, hebben we niets geleerd van UPC en de
misgelopen privatisering! - en woningbouwbozo’s, maar ook het vertrouwen in elkaar,
in je buren, in jezelf. Samen doen, samen delen, samen besparen op energie,
vervoer, iets doen aan verkwisting en milieu. Waarom investeert men niet in
community, in buur(t)schappen, in kleinschalig samendoen, elkaar helpen, auto delen,
zorg delen, menselijkheid delen. Vertrouwen moet je verdienen, de overheid en
de deskundigen hebben dat verspeeld, dus begin zelf, steek je handen uit en
laat zien dat je meedenkt, de Sociale Dienst van Amsterdam zijn wij zelf, jouw
en mijn “afdeling” zijn de tien of twintig mensen om ons heen.
april 2009
Er komen verkiezingen
aan, op 4 juni a.s. voor het Europese Parlement, maar daar blijkt vrijwel
niemand voor warm te lopen. Meer van hetzelfde, onduidelijke figuren uit de
bestaande partijen die en dikbetaald baantje zoeken buiten de schijnwerpers,
want Brussel is een vetpot met heel wat leuke extra’s. Ik was ooit ook
kandidaat voor dat Europarlement en heb toen even in de keuken gekeken, wat een
verspilling, wat een zakkenvullerij, wat een pensioenen, wat een
onoverzichtelijke ambtenarij. Maar goed, het interesseert de burger niet, dus
we krijgen wat we verdienen. Toch is het wel vreemd dat juist in een crisis er
geen nieuwe en brede beweging ontstaat die politiek ook iets wil veranderen. Nu
is toch de tijd om de kiezer te mobiliseren en met nieuwe visies en gedurfde
alternatieven te komen? Of zijn die er eigenlijk niet, behalve pensioenen
korten en andere manieren om de burger op te laten draaien voor de fouten van
de politiek en de graaiers. Wie komt met een goed plan om het vertrouwen van de
burger in het systeem en in elkaar te herstellen, en liefst iets doordachter
dan het op straathoeken uitdelen van hash en XTC! Volgend jaar krijgen we met
lokale en provinciale verkiezingen weer een kans, maar is dat niet te laat? Het
valt me wel op dat een omroep starten nu blijkbaar meer opbrengt dan een
politieke partij. Maar misschien gaan al die nieuwe omroepen ons wereldbeeld
zodanig wijzigen, dat we er dan anders tegenaan kijken.
Als je in Amsterdam met
de politie te maken krijgt, worden daarbij wel eens fouten gemaakt, ook door de
politie. Daartegen een klacht indienen is echter totaal nutteloos, het spijt me
dat ik daar weer eens op moet terugkomen. Je komt in een procedure terecht, bij
de Commissie Politieklachten van de politie zelf, met de schijn van een
onafhankelijk onderzoek naar je klacht. Wat er in feite gebeurt, is dat je
klacht, die je op papier hebt gezet, door een meerdere van de betrokkenen met
hen wordt doorgenomen. Er wordt dus niet aan hen gevraagd wat er gebeurd is, ze
hoeven alleen maar te reageren op wat jij beweert. Dat is geen onderzoek, dat
is een repliek. In veel gevallen, en dat heb ik herhaalde keren zelf
meegemaakt, wordt dan, samen met collega’s en zelfs meerderen, een verhaal
gefabriceerd dat betrokkenen vrijpleit. Zelfs als je dat kunt aantonen, en er
dan dus in feite sprake is van gezamenlijke ambts-eedige valse verklaringen (en
dat is een ernstig misdrijf voor politiemensen), dan kun je dat niet in die
klachtprocedure inbrengen. En rammelt de verklaring van de agent, dan komt er
in tweede instantie wel een verklaring van een collega of meerdere overheen,
die handig de gaatjes dicht. Er volgt dan meestal een uitspraak waarin de
politiemensen vrijuit gaan, de burgemeester bekrachtigt dat en verder niks. Je
kunt dan naar het Openbaar Ministerie en aangifte doen, maar geen politiebureau
neemt die aangifte op, ook dat heb ik vele malen meegemaakt, je moet maar naar
de Klachtencommissie. Mijn conclusie is dat politie in Amsterdam met zo’n
procedure eigenlijk kan doen wat ze wil, m’n geloof in eerlijke agenten en hun
bazen ben ik helaas lang geleden al kwijtgeraakt.
Dat de overheid bij
serieuze dreigingen op moet treden, zal niemand ontkennen. Wat mij echter irriteert is dat achteraf, toen bleek dat de
hele heisa rond de Ikea dreiging in ieder geval niets met die Marokkaanse familie
te maken had, Cohen de gang van zaken bleef verdedigen. De politie heeft
terecht en correct opgetreden, blijft hij stellen en hoezo excuses? Collateral
damage, onschuldige toevallige slachtoffers en daar moet je het dan maar mee
doen, zonder tanden! Maar dit afdekken, dit verbloemen, dit als overheid
samenspannen om de zaak weg te stoppen, dat is geen uitzondering. Als je in
Amsterdam met de politie te maken krijgt, worden daarbij wel eens fouten
gemaakt. Daartegen een klacht indienen is echter totaal nutteloos. Je komt in
een procedure terecht, bij de Commissie Politieklachten van de politie zelf,
met de schijn van een onafhankelijk onderzoek naar je klacht. Wat er in feite
gebeurt, is dat je klacht, die je op papier hebt gezet, door een meerdere van
de betrokkenen met hen wordt doorgenomen. Er wordt dus niet aan hen gevraagd
wat er gebeurd is, ze hoeven alleen maar
te reageren op wat jij beweert. In veel gevallen, en dat heb ik herhaalde keren
zelf meegemaakt, wordt dan, samen met collega’s en zelfs meerderen, een verhaal
gefabriceerd dat betrokkenen vrijpleit. Zelfs als je dat kunt aantonen, en er
dan dus in feite sprake is van gezamenlijke ambts-eedige valse verklaringen (en
dat is een ernstig misdrijf voor politiemensen), dan kun je dat niet in die
klachtprocedure inbrengen. Er volgt dan meestal een uitspraak waarin de
politiemensen vrijuit gaan, de burgemeester bekrachtigt dat en verder niks. Je
kunt dan naar het Openbaar Ministerie en aangifte doen, maar geen politiebureau
neemt die aangifte op, ook dat heb ik vele malen meegemaakt, je moet maar naar
de Klachtencommissie. Mijn conclusie is dat politie in Amsterdam met zo’n
procedure eigenlijk kan doen wat ze wil en, zoals blijkt in de Ikea zaak, dat
Cohen ze daarin blijft dekken. Ik heb m’n tanden nog, maar m’n geloof in
eerlijke agenten en hun bazen ben ik
helaas lang geleden al kwijtgeraakt, de nog onopgeloste dood van Hans
Kok in een politiecel zal ik niet vergeten en (nu bankspreker) Klaas Wilting
kon mij openlijk bedreigen en daarmee wegkomen.
maart 2009
Het klinkt allemaal zo
mooi, via Hyves of Facebook of LinkedIn je vriendenkring uitbreiden, berichten,
gegevens en foto's uitwisselen en deel uitmaken van een cybercommunity. Het
draait tegenwoordig om je netwerk en zeker als je een baan zoekt, kan dat helpen.
Maar dat werkt twee kanten uit, want ook de werkgever kan even gaan speuren en
je hele digitale verleden in beeld krijgen, en daar kan wel eens iets bijzitten
wat je niet aan de grote klok wilde hangen. Dat laten verdwijnen is erg
moeilijk, je geeft de auteursrechten op je eigen gegevens in feite geheel of
gedeeltelijk op als je lid wordt van zo'n internetwerk. Maar er is meer. Je
voelt je weliswaar deel van een soort gemeenschap, maar je kent die e-vrienden
of e-kennissen niet fysiek en dat kan tegenvallen als je ze echt ontmoet of
nodig hebt, het kunnen zelfs nep-personages zijn. Sociale netwerksites brengen
ook het risico met zich mee dat mensen een kortere aandachtsspanne ontwikkelen,
sensatiebelust worden en niet meer in staat zijn zich in te leven in de
medemens, tenminste volgens een onderzoek van Lady Greenfield, een Engelse
professor neurologie uit Oxford. Zij pleit voor internetwetgeving die meer
aandacht besteedt aan bredere kwesties, zoals de effecten op de ontwikkeling
van het kind en de sociale gevolgen. Ik denk dat ze daar gelijk in heeft, er
groeit een generatie op die gewend is aan de schijnveiligheid van een mobieltje
en altijd bereikbaar zijn en die communiceert via beperkte middelen zoals
telefoon, chatten en emailen. Men mist dan het persoonlijke, fysieke contact
met die veel rijkere uitwisseling van emoties, en wat we niet-verbale
communicatie noemen. Nog veel belangrijker vind ik dat het gevoel voor
avontuur, voor risico, voor ontdekken en ondernemen langzaam verdwijnt, we
worden heel veilige, maar angstige wezens in een cyberkooi van onechtheid.
Een
groot Amsterdammer is niet meer. De profeet, de nar en de heraut van een nieuwe
tijd Robert Jasper Grootveld is op 26 februari overleden, kort nadat hij nog op
7 februari temidden van zijn vrienden het uitkomen van de zeer lezenswaardige
biografie over hem door Eric Duivenvoorden mocht vieren. Er zijn niet veel
Amsterdammers, die onze stad internationaal zo op de kaart hebben gezet als
Robert Jasper Grootveld. Hij was meer dan de anti-rookmagiër die begin jaren
zestig rond het Lieverdje z’n happenings opvoerde, hij was de 'Magiër van een
nieuwe tijd”, de man achter “Kom Klaas”. Hij voorzag en bewerkte, lang voor de
summer of love (1967) dat Amsterdam een magisch centrum zou worden voor de
hippie-generatie. In feite was hij de stadsnar die de nieuwe tijd voelde
aankomen en aankondigde, maar ook de lokvogel die vooropging, durfde wat
niemand durfde, die deed wat niemand deed. Een wijze, die de toekomst-staart
van het heden durfde te tarten en om te gooien en daarmee bewees dat magie
werkt, dat de geest de materie en de hypnose van de reclame de baas kan zijn.
Geen navolger of meeloper, hij was, lang voor dat woord werd uitgevonden (al
vanaf 1955 toen hij met een vlotje bij het Lido voor het eerst de pers haalde),
een pur-sang performance-artiest en happening-master. Een geboren Amsterdammer die bewees dat
enthousiasme, je eigen weg gaan en niet bang zijn om op je bek te vallen, je
ergens kunnen brengen, ook een autodidact met 8 jaar lagere school uit de
volkswijken. Hij had veel invloed op de provo-beweging, maar was eigenlijk geen
provo, maar een andersdenker, een woordkunstenaar en een geniale onruststoker.
De witte fietsen waren zijn grotendeels zijn bedenksel, Luud Schimmelpennink
heeft dat uitgewerkt en uitgevent, heden ten dage zijn er witte fietsen in veel
wereldsteden (alleen niet bij ons)!! Zijn happenings waren niet gewelddadig,
maar ludiek en daarmee loodste hij ook de Amsterdamse kabouters weg van
terroristische ondergrondse bewegingen als de RAF.
De
laatste decennia was Grootveld vooral begeesterd bezig met z’n
piepschuim-projecten: drijvende eilanden. Weer iets wat jaren vooruitliep op de
rijzend water-problematiek door Global Warming, weer een profetische actie van
een der werkelijk grote magiërs van deze stad, een man in de lijn van Nicolaas Kroese
(d'Vijff Vlieghen). Grootveld was iemand, die zelf ook gevoelig was voor verslaving en daarom als fervent anti-tabaks
activist (al vanaf ’61, 47 jaar vóór het rookverbod) toch zelf flink doorrookte
en later door de alcohol lichamelijk en geestelijk in de problemen kwam. Het
was geen leuke oude dag voor Grootveld, hij was een lastige, soms irritante
oude man geworden, die lelijk kon uitvallen. Ik moest hem wel eens van de
straat rapen en z’n eenzaamheid en opgekropte woede waren soms pijnlijk, maar ik
ben blij dat ik in ieder geval de laatste jaren deze, in wezen zeer gevoelige
man heb mogen kennen. Een woord-en-daad tovenaar aan wiens visie op de reclame,
de media en het rollenspel van de samenleving Amsterdam veel te danken heeft. Een lieverdje!!
NZ lijn en de rij missers
Amsterdam drijft
eigenlijk op een paar zandlagen in een hoop slappe prut. Daar slaan we sinds
eeuwen palen in en daar staan dan de huizen op. De laatste vijftig jaar doen we
dat extra diep en extra veel, we zijn ondergronds gaan bouwen en voor grote
gebouwen zijn hele lange en veel palen nodig. Wat in feite gebeurt is dat we
die zandlagen geleidelijk aan het doorprikken zijn, steeds meer gaatjes en het
gevaar bestaat, dat op een gegeven moment de hele boel gaat schuiven, verzakken
of bewegen. Het is allemaal een teer evenwicht tussen zand, water, smurrie en
de druk van boven. Met de Noord-Zuidlijn en de daardoor toegenomen bouwdruk, er
zijn enorm veel grote gebouwen bijgekomen, worden de zandplaten nog verder
belast en dat kan wel eens fout gaan, zeker nu die tunnel er ook nog eens door
en tussengepropt wordt. Want daarvoor moet, ook al is het maar tijdelijk, wel
gepompt worden en dan loop je risico’s. Welke risico’s dat eigenlijk waren, is
niet in te schatten, maar het lijkt een onverantwoorde gok. Dat wordt langzaam
duidelijk en kostte nu weer een wethouder (plus wachtgeld, PvdA wethouders
nutten veelal hun dure wachtgeldregeling helemaal uit). Maar even niet
vergeten, het was Köhler van Groen-Links die Amsterdam met die risico’s
opzadelde, tegen een referendum in en omdat Groen-Links zo graag op het pluche
wilde. En het was de raad die het allemaal toeliet, kunnen die niet naar huis?
Of kan iemand eens echt uitrekenen, wat al die missers zoals IJburg, NZ-lijn,
A10 dak, Vuilverbranding, Nemo en de hele lijst nu echt gekost hebben of gaan
kosten?
febr 2009
De identificatieplicht
was voor de burger een dure operatie, iedereen een paspoort of ID kaart. Voor
de overheid wel een leuke opsteker, want ondanks de beloftes in het parlement van
beperkt en gericht gebruik bleek het een goudmijn omdat men te pas en te onpas
ID's ging vragen.
Er zijn honderdduizenden
dubbele boetes uitgeschreven als iemand bijv. geen licht op z’n fiets had en
dan ook z’n ID niet bij zich. Maar veel erger is dat die hele poppenkast
contraproductief blijkt. Niet alleen worden er geen terroristen of criminelen
mee gevonden, maar omdat iedereen nu een paspoort of kaart in de tas of jas
heeft, zijn er de afgelopen jaren alleen al in Amsterdam 72000 stuks
ID-bewijzen verloren, gestolen of zoek geraakt. (Amsterdam telt iets van
750.000 burgers). Nu klaagt de politie dat er zoveel “echte”paspoorten worden
gebruikt door mensen die er wel wat op lijken, daarmee is die hele ID plicht
een lachertje geworden. Er worden op gelijkenis paspoorten geleverd of gejat,
maar als je er een heleboel jat kun gewoon de klant (!) even laten kiezen uit
meerdere stuks, waar ie het beste op lijkt. De ID-plicht leidde dus tot veel
meer gestolen paspoorten en dus tot makkelijker een vals en toch echt paspoort
verwerven en rondreizen.
Amsterdam heeft z’n
glasvezelnet grotendeels overgedaan aan KPN en doet voorkomen, alsof dat een
prestatie is. In feite is dat hele net een politieke manoevre geweest, op het
randje van het onbehoorlijke en op of over de grens van wat Brussel accepteert aan
het opereren op een vrije markt door de overheid. En nu gaat het naar KPN,
eigenlijk de grote vijand met een eigen ADSL-net en daarmee bewijst Amsterdam
eigenlijk dat men altijd op die vrije markt heeft zitten rommelen. Glas tot aan
de voordeur, technisch leuk en de technische mensen erachter hebben ervoor
gevochten omdat ze begrepen, en dat onderschrijf ik, dat zo’n net ongekende
nieuwe mogelijkheden en nieuwe diensten zou kunnen brengen. Maar dat is er niet
van gekomen, omdat domme wethouders de zaak overlieten aan een Italiaanse
uitbater, die niks geen nieuwe diensten wilde, alleen maar geld verdienen aan
het verkopen van snel internet in concurrentie met UPC en KPN. Maar wat blijkt,
ze maakten het te duur, er zijn wel veertigduizend aansluitingen, maar het
aantal abonnees wil men niet noemen en ik vrees dus dat dat er maar een paar
duizend zijn, want snel internet via UPC of de aloude POTS koperdraad is
stukken goedkoper. B&W heeft, net zoals na ’95 bij de nieuwe diensten op
het kapelnet van A2000/UPC, de zaak laten versloppen en toegegeven aan de
commercie, innovatieve projecten kwamen niet van de grond en dat weet ik, want
ik heb ze geprobeerd in te dienen. Net zoals destijds na mijn referendum tegen
de kabelverkoop zat men te slapen, maar maakte wel mooie sier met
innovatieborrels en egotripperige verhalen in de goedgelovige pers over het
succes van Citynet. En nu, omdat duidelijk begint te worden dat het fout gaat
en men bang wordt voor Brussel, de boel overdoen aan KPN en over een succes
spreken; je moet maar durven!
Dat de bestuurders van
woningcorporaties, waar overigens leden niets of vrijwel niets meer in te
brengen hebben, al jarenlang zogenaamd ondernemertje spelen is voor mij geen
nieuws. Wie bijvoorbeeld heeft gevolgd wat er in de loop der jaren met
Mercurius, het oude Oibibio, is gebeurd kon wel begrijpen dat daar gerommeld
is, gespeculeerd met geld van huurders, onbehoorlijke risico’s zijn genomen.
Maar de overheid en B&W deden niets, hoogstens deelden ze lintjes uit aan
directeuren die zogenaamd moedige ondernemers waren, maar in feite prutserige
zakkenvullers. Het commercieel maken van de woningstichtingen, corporaties en
woningbouwverenigingen hebben we eigenlijk te danken aan CDA-er Enneüs Heerma,
die goedgelovig die corporaties de vrije hand op een vrije markt wilde geven.
En die vrijheid hebben ze gebruikt, vooral geen goedkope sociale woningbouw, de
huren en in een slimme combine ook de huizenprijzen in Amsterdam zijn meer dan verdubbeld,
het schaarstebeleid van de bestuurders was vooral dienstig aan overvette
salarissen voor henzelf en extreem dure kantoren, met zoals blijkt ook nog wat
vastgoedkadootjes voor de eigen clan. En nu zitten we met een onroerend goed
crisis, binnenkort wordt dat een hypotheekcrisis, ja ook in Amsterdam. Want
waarom moet een toch nog vrij lullig eensgezinshuis op IJburg of een dubbele
etage in de stad net zo veel kosten als het landhuis met 19 kamers, inpandig
zwembad en sauna dat ik net over de grens achter Hengelo heb gekocht? Omdat
gemeente, projectontwikkelaars en vooral de woningbouwcorporaties bouwen in
Amsterdam onmatig duur hebben gemaakt, wijzend op een zogenaamd marktconforme
prijsstelling, die ze zelf hebben gemanipuleerd! Bouwen in Duitsland, in
Antwerpen of Brussel kost de helft, met dezelfde stenen en dezelfde Polen, ra
ra, waar blijft die winst?
Jan 2009
De toenemende golf
malware, virussen, phishing naar gevoelige gegevens en besmette websites wordt
nu echt een probleem, de "storm"-vlag is gehesen, want het hele
internet systeem wordt steeds kwetsbaarder. Conficker/Kido zou miljoenen PC’s
besmet hebben, via een gaatje in de Microsoft afscherming. Het wordt angstig, steeds meer PC’s,
mobiel dataverkeer en het inbouwen van WiFi (draadloos internet) in allerlei
apparatuur, van camera's tot babyfoons en medische trackers groeit uit tot een
heel kwetsbare wolk van rekenkracht en software die plotseling tot uitbarsting
kan komen. Het gaat niet eens om de direct actieve virussen, juist de verborgen
“agents” en “netbots” die worden achtergelaten op systemen kunnen een tijdbom
zijn. Het blijkt nu, dat er al miljoenen devices en PC's zijn, besmet zijn met
een virus, dat misschien ook nog van buitenaf geactiveerd kan worden. Op een
slecht moment kan daarmee niet alleen het internet platgelegd worden, maar
bijvoorbeeld ook een bericht worden verspreid over een beurscrisis of grote
fraude. Als dat maar op genoeg sites en via genoeg emails opduikt is niet meer
te controleren of dat echt is of niet en kan dat tot paniek leiden. Tegen zo'n
cyberaanval is geen kruit gewassen, dat gaat zo snel en mensen gaan zo snel met
geld en aandelen schuiven dat het binnen minuten een echte ramp is. Het
gevaarlijkste terrorisme kan anno 2009 van je eigen computer komen, die
toevallig besmet is. Dat komt deels door gebrek aan effectieve
internet-wetgeving, maar eigenlijk vooral omdat we de psychologie en sociologie
van de virtuele en digitale wereld nog niet begrijpen. Iedereen wilde geld
verdienen, niemand lette op het gebrek aan fundamenteel evenwicht in cyberspace. De kreet "Information
wants to be free" leverde een extreem kwetsbaar systeem op, die
ondertussen wel een echte levensader is.
jan 2009
Burgemeester Cohen wees
er in z’n nieuwjaarstoespraak op dat de crisis was het gevolg van roekeloos
gedrag. Maar gedrag van anderen, niet van ons, niet van hem, niet van een
gemeentebestuur dat enorme risico’s nam, met de NZ lijn, de vuilverbranding, de
A10 ontwikkeling, de huizenmarkt, IJburg. Hij vertelde over hoe eenvoudig de
mensen in allerlei verhaaltjes trappen. Wat onze burgervader vergeet, is dat we
mensen zoals hij hebben aangesteld (of laten aanstellen) om daar voor te waken.
Dat het onze leiders voorgaven het allemaal in de hand te hebben. Een grote
recessie, een crisis, een depressie, dat was volgens hen in de moderne tijd
onmogelijk. En nu gebeurt het toch, en het is lief dat Cohen dan refereert aan
de tulpenspeculatiecrisis in 1637. Maar waarom geeft hij niet toe dat we de
zandplaat waarop Amsterdam rust met die NZ lijn gewoon aan het lekprikken zijn
(menselijke foutjes noemt Cohen dat), dat de huizenmark in Amsterdam totaal uit
balans is wegens gebrek aan toezicht op de woningcorporaties en dat we als
toeristenstad druk bezig zijn onderuit te gaan aan de neorechtse
repressiedrift? Het gemeentebestuur is volgens hem maar een klein radertje in
het geheel en doet toch z´n best, OK er worden wat risico’s gelopen en die
pakken niet goed uit, maar ze bedoelden het toch goed? Borstklopperig gebral
denk ik, als Cohen het heeft over de Zuidas, de cruciale rol van Amsterdam in
de brede financiële wereld, maar ik proef weinig besef voor de vrijheid die de
echte basis was voor de historische rol van Amsterdam in de wereld. Die
financiële wereld met consultaire aanhang dondert in elkaar, blijkt hol en rot,
de Zuidas wordt, vrees ik, een rottend monument voor de incompetentie van de
Vroede Vaderen van onze stad. Wat dat betreft kan Amsterdam op 1 januari 2010
beter de Gijsbrecht laten opvoeren dan Job weer in bijna Bijbelse termen laten
klagen over de mestvaalt die ie zelf mee veroorzaakte, over normen en waarden
die blijkbaar eenzijdig mogen worden opgelegd en over vertrouwen dat de burgers
overduidelijk niet meer hebben in dit systeem.
Leren we iets van de
geschiedenis? Het afgelopen jaar is duidelijk geworden dat de zogenaamde
privatisering, het in handen geven van de vrije markt van collectieve taken,
desastreuze gevolgen kan hebben en voor velen nu heeft. Hun spaarcentjes
verdampt, hun banen weg, hun huizen verzakt en sinds we in Amsterdam het woord
sociaal hebben afgeschaft en uit alle officiële benamingen weggestreept (weet u
nog, de Sociale Dienst?) moet je het zelf maar oplossen. Wordt maar
verkeersregelaar, stadswacht, vuilnisman of ga in Uruzgan vechten; de
barmhartigheid is veranderd in kille dwang en repressie. Eigen schuld, dikke
bult, dan ga je maar werken, is het devies. We zijn opgefokt tot
consumenten-vee en nu het minder wordt krijg je gewoon minder. Dat zeggen ze
niet, op papier gaan de minima er niet op achteruit, maar op allerlei manieren
wordt er geknabbeld aan je bestaan, door hogere belastingen, meer boetes,
langer doorwerken, minder zorg in je pakket, hogere parkeertarieven, de trein
duurder, de post duurder, wie uit moet komen van z’n AOW weet precies hoe z’n
leven wordt afgeknepen. Maar leren we iets? Nee, dezelfde verzekeraars van wie
met woekerpolissen, spaarhypotheken en allerhande financiële constructies duidelijk werd dat ze onbetrouwbaar en soms
zelfs malafide zijn, geleid door gewetenloze kortetermijn graaiers, bij die
zelfde mega-verzekeraars hebben we onze collectieve ziektekosten-verzekeringen
ondergebracht. Met toezichthouders die ook overdik betaald worden, als politici
eerst het hele opzetje regelden en nu mooi weer spelen, en bezorgd melden dat
de kosten toch wel onrustbarend stijgen. Voor mij is de huidige crisis, die in
wezen draait om vertrouwen en angstpolitiek, ook het gevolg van dertig jaar
zogenaamde vrije markt en deregulering. Hier en daar wordt het spel, de
zelfverrijking van weinigen, nu doorzien, maar gebeurt er niet meer dan dat
andere netwerkende zakkenvullers de opengevallen plaatsen innemen, en er met
veel miljarden de rotte plekken worden dichtgeplamuurd.
Iedereen in het systeem,
alles in de computer, alles registreren, want we hebben de illusie dat dan
alles in de hand te houden is. Bij alle beloftes over minder regelen komt daar
bar weinig van terecht. Kan ook niet, want Brussel is de grote regelgever en
daar valt (bijna) niets meer aan te doen. Niet alleen personen, maar ook
organisaties moeten aan de leiband van Big Brother en daar is dan de Kamer van
Koophandel voor opgetuigd. Typisch zo’n voorbeeld van misbegrepen
liberalisatie, een overheidstaak opdragen aan een private organisatie, waar
geen controle op is en die dan ook commercieel aan het freewhelen is geslagen,
bestanden doorverkoopt en voor de ondernemers alleen maar een last is. Maar in
2009 moeten ook hele kleine zelfstandigen en in feite alles en iedereen die
iets meer doet dan werken, ingeschreven staan bij de KvK. Daar vallen ook
Verenigingen van Eigenaren onder, de rechtsconstructie die in flats en
opgesplitste huizen de samenwerking regelt. Dat lijkt een formaliteit, maar
kost weer wat en zie, is het begin van bergen ongevraagde post (want de KvK
doet zaken met haar bestanden en verkoopt het aan allerlei soms zeer dubieuze
clubjes) en een nooit ophoudende reeks van heffingen, dreigbrieven en
verplichtingen. Buma/Stemra, Sena, Thuiskopie, Reprorecht of hoe die
organisaties met wettelijke kaperbrieven maar mogen heten. Je zit in het
systeem, tegenwoordig ook met een email adres en zakelijke spam mag, dat gaat
tijd, virussen en ellende kosten. Hoezo transparantie, hoezo eenvoudiger, hoezo
een minder belastende overheid?
2008 was het jaar van de
kredietcrisis, maar eigenlijk het jaar dat ons de schellen van de ogen zijn
gevallen. De mensen van het grote geld, de bankiers, de hoge heren, ze bleken
niet zo betrouwbaar als we dachten. Woekerpolissen, superbonussen en als klap
op de vuurpijl bleek in Amerika iemand de zaak voor 50 miljard dollar te hebben
opgelicht. De overheid, die over kleine dingen zo moeilijk doet, stiekem
belastingen, leges en heffingen fors verhoogt en vooral bezuinigt op wat we
vroeger sociaal en zorg en democratie noemden, laat miljarden wegvloeien door
domme fouten en nutteloze prestigeprojecten. Den Haag steunt vooral de
organisaties die er de grootste rotzooi van gemaakt hebben zoals banken en
verzekeraars. En wij, de burgers die er genoeg van hebben, we weten het, de
uitslag van de waterschapsverkiezingen was wat dat betreft een erg duidelijk
signaal, de gevestigde partijen kwamen eigenlijk niet aan bod en werden
genegeerd door de kiezers. 2008 is dus eigenlijk ook het jaar van het wakker
worden, beseffen dat we kunnen stemmen met onze voeten, we ons geld van de bank
kunnen halen, verzekeringen op kunnen zeggen, dat we ook met wat minder auto,
minder gadgets en minder luxe heel gelukkig kunnen zijn. We gaan echter nog
moeilijke tijden tegemoet, en ik hoop dat de politiek beseft dat de oplossing
niet ligt in morrelen aan de AOW, de hypotheekaftrek of de uitkeringen. Nu
gebleken is dat het neo-liberale (superkapitalistische) ideaal ook niet heeft
gewerkt, mag in 2009 het woord sociaal misschien weer gebruikt gaan worden.
Zorgen voor elkaar, de lasten delen, samen iets aanpakken, dat is heel wat
anders dan miljarden verkwisten zonder verantwoordelijkheid te dragen.
Net goed genoeg is de nieuwste
trend in computerland. Net voor de kredietcrisis kwamen Taiwanese fabrikanten
zoals Asus met laptops die veel kleiner en lichter waren, maar vooral net goed
genoeg voor wat de gewone bruiker wil van z’n meeneemding. Email, wat tekstwerk
en surfen op het Internet, wat wil je nog meer met zo’n mini-netbook op
vakantie of onderweg. Dat concept sloeg aan, de zogenaamde netbooks waren de
hit van 2008 en nu komt men ook met desktop computers met eenzelfde
uitgangspunt. Net goed genoeg, en dus geen geld, rekenkracht, energie
verkwisten aan functies en mogelijkheden die je nooit zult gebruiken. Jammer
voor de fabrikanten van de dure modellen met te veel van alles, de leveranciers
van software met oneindig veel opties en
keuzes, net goed genoeg is ook prima. En dat zien we ook in andere
sectoren. De aanpak past prima bij de huidige depressie, men is zuinig en wil
geen geld of energie verspillen, en de autofabrikanten die niet inzagen dat die
dure en zware slurpers daar niet meer bij horen, hebben het heel moeilijk. Ook
in de horeca zie je daghappen terugkomen, de grootgrutters buigen nu toch
allemaal voor de Aldi’s en Lidl’s, de Action is de Hema van de 21-e eeuw en de
leveranciers van overdadig luxe keukens en badkamers gaan ten onder aan de
Ikea-sering van hun handel. Dat klinkt allemaal heel rationeel en ecologisch
gezien heel verstandig, maar dat we daarmee de economie ontdoen van veel
winstpotentieel en smeerolie moeten we dan wel accepteren. Net goed genoeg
betekent namelijk ook dat de slagroom op de cake verdwijnt, de superwinsten
oplossen en het allemaal wat grijzer zal worden. Net goed genoeg is wat dat
betreft een interessante, maar misschien ook riskante trend.
gezamenlijke sinterklazen en hun helpers op 5
december zouden optrekken naar De Nederlandse Bank, dat gebouw zouden bekladden
met slagroomtaarten en hun vloek zouden uitspreken over het tuig, dat ons in
deze crisis heeft gestort. Het had niet meer dan een symbolische actie hoeven
zijn, van lieden die zich met Sint Nicolaas verbonden voelen en vanuit de kerk
tegenover het Centraal Station te paard naar het Frederiksplein zouden
optrekken. Maar het kwam (nog) niet zo ver, we laten het maar gebeuren, tellen
onze centjes en geloven de sprookjes van de hoge heren. Gaat u maar rustig
slapen, brave burgers, wij zorgen voor u! Maar het broeit wel, nu we horen dat
onze beleggingspolissen en onze pensioenen aan het verdampen zijn, dat aan alle
kanten ontslagen vallen, werktijdverkorting niet meer blijkt dan een lapmiddel,
wanneer komen de massademonstraties?
Mensen kunnen maar een beperkte hoeveelheid slecht nieuws verwerken, op een
gegeven moment slaat de angst en de apathie om in kwaadheid, in geweld, in
revolutie. Ik hoop dat ze ten stadhuize daarvoor noodplannen hebben, dat gaat
verder dan wat flessen water en een noodpakket voor de ambtenaren (met wat
gouden muntjes voor de topmensen, zo slim zullen ze toch wel geweest zijn).
Amsterdam heeft eerder opstanden gekend, zoals de aardappeloproer in juli 1917,
die fors werd neergeslagen en de Nieuwmarktrellen van 1975 waren ook niet mis.
Waar blijft het grote noodplan voor de depressie waar we in wegzakken, of heeft
men het te druk met de sexramen of de Olympische Spelen of zo?
We gaan Amsterdam helemaal opschonen, als ik tenminste begrijp
waar Cohen en Asscher naar toe willen. 1012 is het devies en dat is de postcode
van het centrumgebied van Amsterdam. Schoon, rein, handhaven, repressie, weg
met de sex en de wiet, paddo’s voorbij, alternativo’s eruit, illegalen op
transport, braaf zijn en wel meer betalen voor al die mooie diensten die
Amsterrdam haar burgers beidt. Als er nog wat geregeld moet worden, zoals de
verhuur van wat ramen uit nostalgische overwegingen, laat dat dan over aan
betrouwbare organisatie zoals woningcorporatis of benoem wat stadsregisseurs
tot hoerenbaas honoris causa, misschien zijn er wel wat ex-wethouders voor te
vinden. Ik vind het triest, Amsterdam wordt stukgemaakt, een reputatie van
eeuwen wil men wegpoetsen en vervangen door wat? Een cultureel Madurodam, voor
oudere, impotente rijkelui, die hun spaarcentjes hier per cruiseschip mogen
komen opmaken. Het bijzondere, andere, wonderlijke, de magische kwaliteiten van
deze stad worden geofferd voor wat? Voor de ambities van Cohen of Asscher, niet
voor de werkers en ondernemers van Amsterdam. Maar ik denk stilletjes, dat het
niet veel uitmaakt, dat het volgend jaar, als de burger merkt dat z’n
pensioenen zijn verdampt, de werkloosheid echt doorzet en de gaarkeukens weer
verschijnen, allemaal anders wordt. Want de vrije ziel van Amsterdam kun je
niet echt doven, die heeft al ergere tijden meegemaakt!
Amsterdam knipt zich
langzaam los van Microsoft, want men heeft nu een groot contract voor
aanvullende dienstverlening voor Windows laten aflopen. Het geld dat daardoor
vrij komt, zo’n 70 euro per jaar per werkplek voor 14.000 gebruikers, wordt
gestoken in zogenaamde open source software zoals Linux. Dat betekent niet dat
men afstapt van Windows, maar wel dat het mooi genoeg is, dat wat er nu draait
blijkbaar voldoende wordt geacht en men dus niet zonder meer meegaat met wat
Microsoft voorschrijft, zoals het nieuwe Windows 7 en het hele support-circus
dat daar voor nodig is. De bestaande software krijgt nog wel upgrades en men
loopt dus met name voor wat betreft de beveiliging geen risico, maar men heeft
het vanzelfsprekende meelopen met de licentie-politiek van Microsoft dus
gestopt. Een belangrijke stap, ook een signaal naar andere overheidsdiensten en
passend in de tijdgeest. Computeren is mooi, maar zeker op de desktop is het
mooi geweest, functioneert het naar behoren en is maar weer meegaan met een
nieuwe versie, met weer meer functies die zelden gebruikt worden niet nodig.
Men kijkt terecht naar alternatieven, zoals Linux en de open source software,
waar geen of zeer beperkte licenties voor betaald behoeven te worden en men
niet meer vastzit aan één leverancier.
Ooit was Amsterdam er
trots op een barmhartige stad te zijn, het staat zelfs in het wapen. De steeds
verder gaande stigmatisering van criminelen is daarom een kwalijke
ontwikkeling. Op het eerste gezicht lijkt het heel stoer dat criminelen op
grond van de wet Bibob niet betrokken mogen zijn bij legale activiteiten. Of
dat men nu een inschrijving bij de Kamer van Koophandel onmogelijk wil maken
als er sprake is van een crimineel verleden. Maar wie worden daardoor
getroffen, afgezien van de paar hele grote boeven die men daarmee nauwelijks in
de wielen rijdt en die ongetwijfeld snel een Inc. op de Kaaimaneilanden of een
Limited op Jersey weten te regelen en off-shore gaan. Het zijn de kleine criminelen die door deze
stigmatisering niet alleen een straf van de rechter krijgen, maar effectief
worden uitgesloten uit de maatschappij. De jonge Marokkaanse tasjesrover krijgt
een brandmerk, waardoor hij nooit meer een bedrijf kan beginnen, terwijl z’n
kansen om gewoon werk te vinden ook al beperkt zijn. Geen klein winkeltjes,
geen fietsenreparatie, geen vloerenleggen, geen kleine horecavestiging, wat
blijft er dan nog over? Juist het kleine ondernemerschap is vaak de enige
mogelijkheid voor mensen met een strafblad en dat wordt nu ook onmogelijk
gemaakt. Wat blijft dan over, toch maar weer roven of stelen of hash dealen? De
stigmatisering van criminelen betekent zo effectief levenslang boeten voor wat
misschien niet meer waren dan jeugdzonden.
Iedere kleine ondernemer
moet nu, en dat is wettelijk geregeld, ingeschreven staan bij de Kamer van
Koophandel. Dus vallen bij heel veel bijverdieners nu een dreigbrief in de bus,
aanmelden geblazen! Tegen betaling, hoewel die KvK wel erg goede sier maakt met
al die gegevens en ze onbeschaamd uitvent en bepaald geen zuinige organisatie
is. Die registratieverplichting geldt
zelfs voor therapeuten, thuiswerkers, markthandelaren, zelfs verenigingen van
eigenaren moeten ingeschreven worden. Een boel gedoe met heel wat nasleep, want
dan komen de spam, de neprekeningen, de nepadvertentieverkopers en de moderne
roofridders van Buma, Stemra, Sena en thuiskopie ook even vangen. Alle beloftes
van minder ambtenarij, minder regels, minder formulieren blijken niks waard te
zijn. Hoe komt het toch dat goedbedoelende politici steeds weer zulke domme
besluiten nemen, de nasleep en de gevolgen niet overzien. Rekeningrijden, de
vliegtaks die honderden banen op Schiphol kost, domme doorsnijding van de
zandplaat waar Amsterdam op drijft door de NZ lijn, hobbyprojecten van
wethouders, ik hoop dat 2009 het jaar van de nieuwe nuchterheid wordt. Laten we
iets doen tegen nog meer regelzucht, nog meer bestanden en ondingen als het
landelijk elektronisch patiëntendossier (EPD) en tegen een systeem dat toelaat
dat de politie in december nog even de jaardoelen qua boetes kan halen, met
controles die geen ander doel dienen dan dat.
nov 2008
Gezondheid is belangrijk,
maar het begint erop te lijken dat gezondheid ook een plicht is. De overheid
bemoeit zich op allerlei gebieden steeds meer met je manier van leven, Big
Brother en 1984 zijn al lang werkelijkheid, maar de laatste tijd komen er
steeds meer regels en geboden over hoe je gezond moet leven. Niet meer roken in
openbare ruimtes, al helemaal geen geestverruimende middelen, maar het veel
slechtere alcohol laat men sluiks nog toe voor boven de 18, het levert
tenslotte veel accijns op. Dat we gezond moeten leven, is geen vrije keus meer,
maar een opgelegde plicht, een Calvinistisch bestraffend vingertje en dat gaat
steeds verder. Steeds meer beperkende wetten, de Codex Alimentarius schrijft
voor wat je wel of niet mag eten of innemen. Het heel gevaarlijke en absoluut
onveilige Elektronische Patientendossier zal op den duur niet alleen de
medische instanties, maar ook verzekeraars, banken en justitie in handen
vallen, en die gaan je dan afrekenen op je medische en misschien ongezonde
verleden. Veel gerookt, drankgebruik, wat SOA’s, dan geen hypotheek en een
duurdere verzekering. Men doet voorkomen alsof de gemeenschap schade leidt door
ziektes en je daarom gezond moet blijven, dus dun, sportief, binnen de norm,
als je afwijk ben je eens soort gezondheids-terrorist. Dat van die schade is
niet waar, gezondere mensen worden ouder en dat kost meer pensioen. Dat het
stervensproces langer en duurder is geworden en daardoor de medische kosten
oplopen, heeft echt weinig te maken met dikzijn, roken, sporten of blowen.
Amsterdam doet leuk mee in deze trend, gaat nu met Agis Zorgverzekeringen iets
doen aan onze gezondheid op buurtniveau. Weer een privaat-publieke samenwerking
die vast duur gaat uitpakken en het klinkt mooi, maar waarop baseert de
gemeente haar recht om zich te bemoeien met de gezondheidstoestand van burgers,
die daar niet om vragen. Dus, overheid, blijf van m’n lijf, en maak gezond
leven geen burgerplicht met weer meer regels, dwang en controle.
Ik kreeg een brief van de
minister voor Volksgezondheid, Dr A. Klink, over het elektronisch
patiëntendossier (EPD). Dat lijkt mooi, al je medische gegevens direct
bereikbaar voor zorgverleners, daar kun je toch niet tegen zijn en dat Dr Klink
je alleen een opt-out biedt (je kunt dus op een ingewikkelde manier weigeren
mee te doen), zelfs voordat het Parlement over dat EPD besloten heeft.
Natuurlijk, heel zorgzaam, hij doet dit toch in je eigen belang! Nee dus,
eigenlijk wordt dat EPD je dus door de strot geduwd voordat er een wettelijke
regeling is en dat is onbehoorlijk. Zeker omdat er wel degelijk nadelen kleven
aan zo’n digitale file over je medische verleden, het is een soort medisch
strafblad dat nooit meer verdwijnt, een digitale schaduw die uiteindelijk
gewoon op straat komt, want zo gaat dat. Eerst de dokter, dan het ziekenhuis,
maar ook de verzekering, justitie wil ook wel eens meekijken, de
belastingdienst en de ambtenaar die parkeervergunningen voor gehandicapten
uitschrijft en uiteindelijk weet ook de politieman uit de straat dat je in je
jeugd wel eens een SOA hebt opgelopen, een miskraam of dat je depressief bent.
Digitale privacy bestaat niet, en het is toch voor je eigen bestwil dat nu al
allerlei bestanden gekoppeld worden en er zo maar mensen je huis kunnen
binnendringen om te controleren of en met wie en hoe je daar woont. Juist in
deze tijd, nu we leren dat op alle niveau’s ons vertrouwen blijkt misbruikt,
wil deze minister ons via deze brief (nog) onwettig laten opnemen in een
bestand, dat je feitelijke en medische vrijheid op termijn ernstig zal
belemmeren, weer een stapje van mens naar dossiernummer. Het EPD heeft vele
voordelen, ook dat besef ik, maar ook nadelen waar in die brief niets over
staat.
De begroting van Amsterdam,
een stapel cijfers die je nu ook op internet kunt doorspitten, is voor de
gewone man en neem ik aan ook voor de politici niet om door te komen. Voor de
burger komt de begroting van 2009 er op neer, dat van alles weer duurder wordt,
en de gemeente zaken als inflatiecijfers of koopkrachtontwikkeling gewoon
negeert en uit alle hoekjes geld bij elkaar schraapt. Neem de tarieven voor het
havengeld, die gaan met 5% omhoog voor de pleziervaart, de rioolheffing ook met
5%. En waar wordt dat geld voor gebruikt?
Ik pikte uit de duizenden
posten het nummer 010201, dat is wat Job Cohen aan Amsterdam kost. Allemaal
volgens de regels van Binnenlandse Zaken, zegt de afdeling voorlichting, maar
die post bedraagt wel 220.600 euro, dat is bijna 6% meer dan in 2008 en 34%
meer dan de
Er zijn ook andere posten
die me opvallen, zoals dat Amsterdam alleen al in de centrale stad de
ex-wethouders May (CDA), Stadig (PvdA), Belliot (Pvda) en Buyne (PvdA)
wachtgeld van 70% van hun salaris betaalt. Ze mogen ook nog zonder korting 30%
bijverdienen, zodat ze hetzelfde inkomen als wethouder feitelijk blijven
behouden, plus een leuke pensioenaanspraak die ook doorloopt. Ook in de staddelen
is dit soort legitieme zakkenvullerij gebruikelijk. Sollicitatieplicht?
Natuurlijk niet! Toegegeven, bestuurders lopen een groot risico hun baan te
verliezen, bijvoorbeeld na verkiezingen of door een conflict, maar wat als men
moet vertrekken door incompetentie? In het zogenaamde duale stelsel zijn
wethouders een soort ingehuurde managers, geen gekozen vertegenwoordigers meer,
alleen zijn hun arbeidsvoorwaarden wel erg soepel en maakt men daar ook in
Amsterdam erg leuk gebruik van.
KPN doet het niet slecht
en zou in een consoliderende markt weleens heel goed overeind kunnen blijven,
juist als het slecht gaat telt een vertrouwde naam dubbel. Wel kan men de
Getronics restjes en het onroerend goed niet kwijt, las ik niet ergens dat de
banken al meer dan een maand geen commercieel onroerend goed financieren? Dat
merkte ik ook al in andere situaties, de kraan is dicht. De regering gaat nu
voor MKB wat kredietruimte scheppen, maar dat zal wel weer een hoop regeltjes
en voorwaarden kennen en in de praktijk dus niet werken, de overheid is geen
bank, kan dat ook niet en in z'n situatie profiteren alleen een paar slimme
jongens. Het is duidelijk dat de miljarden die nu worden uitgedeeld zullen
leiden tot wat we over een paar jaar crisis-profiteurs gaan noemen. De
advocaten en slimmerds die rijk gaan worden van de claims en rechtszaken.
De banken en verzekeraars
gaan nu proberen hun lekkende bootjes leeg te pompen, maar wie gaat dat
betalen? Natuurlijk de burger, de rekeninghouder, de verzekerde, de
gepensioneerde, want het geld moet ergens vandaan komen en de miljoenen die al
die hoge heren incasseerden met optieplannen en bonussen zijn vast al veilig
weggesluisd. Het grote schuiven is begonnen, herschikken heet dat, maar de vos
verliest wel z’n haren maar niet z’n streken. Men gaat schuiven met
verplichtingen, polissen en verzekeringen. Dat krijgt de klant keurig
medegedeeld per briefje, met weer een heleboel kleine lettertjes die als je het
goed leest helemaal niet voordelig zijn. Men draagt bijvoorbeeld
koopsompolissen, lijfrentes of pensioenen over aan een andere instelling,
zogenaamd om de klant van dienst te zijn, maar feitelijk gaat het om plat
doorverkopen. Met dus mooi wat nieuwe voorwaarden.
Normaal gesproken kan de klant in zo’n geval, waarin de contractpartner dus
verandert, de zaak opzeggen, zonder boeterente of kosten. Maar wat blijkt dan,
de fiscus wil vaak ook even vangen, rekent zogenaamde revisierente van 20% en
een voorheffing van 50% op de bespaarde Inkomstenbelasting. Het opheffen of
afkopen van zo’n polis is dus zeer onvoordelig, en de verzekeraar, zoals Robeco
dat z’n klantjes overdoet aan Interpolis
maakt daar geniepig gebruik van om de voorwaarden wat aan te scherpen.
In feite gebruikt men de fiscale boete als schild en dekmantel, want de klant
kan toch niet weglopen. Kwalijk, en geen signaal dat de financiële instellingen
hun gedrag verbeteren.
nov 2008
De banken en verzekeraars
gaan nu proberen hun lekkende bootjes leeg te pompen, maar wie gaat dat
betalen? Natuurlijk de burger, de rekeninghouder, de verzekerde, de
gepensioneerde, want het geld moet ergens vandaan komen en de miljoenen die al
die hoge heren incasseerden met optieplannen en bonussen zijn vast al veilig
weggesluisd. Het grote schuiven is begonnen, herschikken heet dat, maar de vos
verliest wel z’n haren maar niet z’n streken. Men gaat schuiven met
verplichtingen, polissen en verzekeringen. Dat krijgt de klant keurig
medegedeeld per briefje, met weer een heleboel kleine lettertjes die als je het
goed leest helemaal niet voordelig zijn. Men draagt bijvoorbeeld
koopsompolissen, lijfrentes of pensioenen over aan een andere instelling,
zogenaamd om de klant van dienst te zijn, maar feitelijk gaat het om plat
doorverkopen. Met dus mooi wat nieuwe
voorwaarden. Normaal gesproken kan de klant in zo’n geval, waarin de
contractpartner dus verandert, de zaak opzeggen, zonder boeterente of kosten.
Maar wat blijkt dan, de fiscus wil vaak ook even vangen, rekent zogenaamde
revisierente van 20% en een voorheffing van 50% op de bespaarde
Inkomstenbelasting. Het opheffen of afkopen van zo’n polis is dus zeer
onvoordelig, en de verzekeraar, zoals Robeco dat z’n klantjes overdoet aan
Interpolis maakt daar geniepig gebruik
van om de voorwaarden wat aan te scherpen. In feite gebruikt men de fiscale
boete als schild en dekmantel, want de klant kan toch niet weglopen. Kwalijk,
en geen signaal dat de financiële instellingen hun gedrag verbeteren.
Innovatie is een soort toverwoord,
dat geeft je als bedrijf aandacht in de pers, je wordt snel troetelkind van een
wethouder of minister, iedereen wil innovatie, vernieuwing, wat anders, een
nieuwe horizon. En als het dan ook nog digitaal kan, dan ben je binnen, komt er
durfkapitaal en ga je naar de beurs. Dat was de basis voor de hele internet
bubble die in 2002 klapte, maar ook nu zien we dat de opgewonden hype van wat
men dan web 2.0 noemde, hard onderuit gaat. Bedrijven als TomTom, die zwaar
leunden op de gadget-kopers hangen nu, men gaat op de centjes letten en beseft
dat zo’n navigator voor de meeste mensen helemaal niet nodig is. Resultaat, de
beurs laat het bedrijf vierkant vallen. Dat is jammer, want TomTom was wel een
van de Nederlandse bedrijven, die internationaal nog wat betekenden. Ook
Joost.com, wel geld van de Skype oprichters neergezet als concurrent van
Youtube, en gevestigd in Leiden, is een teleurstelling. Het is nu niet meer dan
een vrij gewone video download site, zoals er tienatllen zijn, maar wel met
alleen “legale” films en video’s. De mooie beloftes over innoverende
peer-to-peer doorgifte blijken nu je echt kunt kijken niet ingelost. Het is
best leuk om naar Amerikaase televisieseries te kijken, men doet stoer over
community en een enrom aanbod, maar dat is heel mager vergeleken met de hype
van het begin. Jammer dus, maar misschien ook wel een signaal, dat de mooie
verhalen over Breedband nu met de crisis ook wel de kast in kunnen. De ambities
van Amsterdam op dat gebied, met eigen glasnet en zelfs WiMax voor mobiel
breedband worden in mooie folders door de gemeente nog wel opgeblazen. In feite
is echter CityNet Amsterdam de zoveelste misser in onze stad, waar we ooit met
De Digitale Stad toch voorop liepen.
De crisis grijpt om zich
heen, in Australië roept de regering op om niet in paniek te raken, met als
gevolg dat iedereen in paniek raakt. In zekere zin terecht, de scheuren in het
bankwezen en het neo-liberale denken zijn zichtbaar geworden, de virtuele
werkelijkheid van het geld en de ruimte die banken genomen hebben om onder
elkaar ongedekt geld te scheppen wordt pijnlijk duidelijk. De holle illusie van
Bretton Woods en het afschaffen van de gouden standaard, destijd een
Amerikaanse poging de dollar te beschermen als wereldmunt, gaat nu in de rook
van een wereldwijde financiële crisis in rook op.
De aanleiding voor de
crisis is het wantrouwen in de banken, maar de oorzaak ligt veel dieper. De
mensen hebben ondertussen begrepen dat de symbolen als geld, democratie,
liberalisering verzekeren en pensioen voor een groot deel gebakken lucht zijn,
lege hulzen waar men niet meer in gelooft. De neo-liberale bevrijding uit het
socialistisch denkraam is failliet aan het gaan, de overheid heeft, vaak uit
individueel winstbejag, zakkenvullerij en statusjagen van de topmensen, de mens
tot onmondige consument en daarmee slaaf van het systeem gemaakt. Als ik nu in
Amsterdam weer aanplakbiljetten met de naam Marx zien, dan denk ik aan de tijd
dat het volk rebelleerde tegen wat de industriële revolutie had gebracht. Anno
2008 rebelleert het volk ook, tegen de digitale liberalisatie en de emotionele
ongelijkheid die dat bracht, maar doet dat wel per internet. Men haalt z’n
centen van de bank, en zegt z’n spaarplannen, spaarhypotheken en wurgcontracten
van zogenaamde nutsbedrijven op. Het gaat allemaal razendsnel en onze leiders
doen niet meer dan symptomen bestrijden. Waarom kijkt men niet naar de
oorzaken, bijvoorbeeld naar de woningmarkt die vrijwel overal is dichtgeslibt,
net als in de VS wordt ook hier binnenkort echt duidelijk dat het vertrouwen
ook daar weg is.
Er zijn andere
maatregelen nodig, die het vertrouwen van de mensen herstelt. Fundamentele
veranderingen, maar ook symbolische zoals het voor de rechter dagen van al die
zakkenvullers die zogenaamd voor en namens ons de zaak te gronde hebben
gericht. Daaronder vallen ook de politici, graaiers bij uitstek. Job Cohen, de
brave borst uit Amsterdam, kostte de gemeente in 2006 nog 161.000 euro, anno
2009 is dat mooi 220.600 (begrotingspost 010201), maar waarschijnlijk zie je
dergelijke cijfers bij alle overheidsdiensten. Het is, wil men de bevolking
geruststellen, nodig om fundamentele maatregelen te nemen, en na te gaan hoe de
ontsporingen mogelijk waren, waar toezicht faalde. Een president van de
Nederlandse Bank en andere toezichthouders, die hier mede schuld aan zijn, de
straat op, en direct aan het zakjesvullen, want WorkFirst gedlt niet voor dit
soort vrijgestelden. Oud-wethouders, die jarenlang blijven genieten van
wachtgeld, kosten in Amsterdam nog bijna 60% van wat de huidige wethoudersploeg
kost en hoeven niet te solliciteren.
Waarom de
overdrachtsbelasting niet NU afgeschaft, dat brengt weer beweging en zal ook de
files meer en sneller doen afnemen dan dat oerdomme kilometerheffingsplan.
Verbiedt woningcorporatie alle commerciële activiteiten of verkoop van
eigendom, maar verplicht ze sociaal te bouwen en terug te keren tot hun
grondtaak. Verbiedt iedere tariefsstijging door de overheid, daar zit de
grootste inflatiemotor. En socialist Bos, waarom deel je nu 36 miljard uit aan
de rijken, en geeft je niet iedere volwassene 3000 euro, dat kost net zoveel en
dan is het geld niet weg, maar gaat weer rollen. Dan gaan mensen weer kopen of
in het ergste geval hun geld op de bank zetten (of laten staan, uitbetalen gaat
toch electronisch) en neemt het kasgeld van de banken dus toe. Stimuleer de
economie nu, niet over een half jaar als de ellende niet meer te overzien is.
De aanleiding voor de crisis is het wantrouwen in de banken, maar de
oorzaak ligt veel dieper. De mensen hebben ondertussen begrepen dat de symbolen
als geld, democratie, liberalisering verzekeren en pensioen voor een groot deel
gebakken lucht zijn, lege hulzen waar men niet meer in gelooft. De neo-liberale
bevrijding uit het socialistisch denkraam is failliet aan het gaan, de overheid
heeft, vaak uit individueel winstbejag, zakkenvullerij en statusjagen van de
topmensen, de mens tot onmondige consument en daarmee slaaf van het systeem
gemaakt. Als ik nu in Amsterdam weer aanplakbiljetten met de naam Marx zien,
dan denk ik aan de tijd dat het volk rebelleerde tegen wat de industriële
revolutie had gebracht. Anno 2008 rebelleert het volk ook, tegen de digitale
liberalisatie en de emotionele ongelijkheid die dat bracht, maar doet dat wel
per internet. Men haalt z’n centen van de bank, en zegt z’n spaarplannen,
spaarhypotheken en wurgcontracten van zogenaamde nutsbedrijven op. Het gaat
allemaal razendsnel en onze leiders doen niet meer dan symptomen bestrijden.
Waarom kijkt men niet naar de oorzaken, bijvoorbeeld naar de woningmarkt die
vrijwel overal is dichtgeslibt, net als in de VS wordt ook hier binnenkort echt
duidelijk dat het vertrouwen ook daar weg is. Waarom de overdrachtsbelasting
niet NU afgeschaft, dat brengt weer beweging en zal ook de files meer en
sneller doen afnemen dan dat oerdomme kilometerheffingsplan. Verbiedt
woningcorporatie alle commerciële activiteiten of verkoop van eigendom, maar
verplicht ze sociaal te bouwen en terug te keren tot hun grondtaak. Verbiedt
iedere tariefsstijging door de overheid, daar zit de grootste inflatiemotor. En
socialist Bos, waarom deel je nu 36 miljard uit aan de rijken, en geeft je niet
iedere volwassene 3000 euro, dat kost net zoveel en dan is het geld niet weg,
maar gaat weer rollen.
oct 2008
De bankencrisis heeft ook
Nederland bereikt, de overheid moet bijspringen om Fortis overeind te houden.
Ondenkbaar, en toch is het gebeurd. Hetgeen de vraag doet rijzen, of al die
waakhonden zoals de AFM of de Nederlandsche Bank, waar ook topsalarissen worden
betaald, niet verwijtbaar gefaald hebben
Nu en in het verleden en zou redder Bos, die destijds weigerde in te
grijpen toen de topdirectie van ABN-Amro hun fatale egotrip in gang zette, ook
niet bij hen in de schandpaal op de Dam gezet moeten worden. En het zijn niet
alleen wat politici en zakkenvullers bij de banken, de wereld van de
verzekeraars, banken en hun trawanten als makelaars, woningcorporaties en het
legioen adviseurs en bobo’s is door en door rot. Dat merk ik iedere keer als ik
met ze te maken krijg, dan blijken de kleine lettertjes vooral eenzijdig; we
worden stelselmatig bedot en uitgemolken. Het is tijd voor een breed onderzoek
en zeer stevige maatregelen en straffen, liefst door en met buitenstaanders, ik
vertrouw de politiek niet meer. Dat hier niet alleen overheidsgeld naar toe
moet, maar dat vrijwel ieder pensioenfonds en veel spaarders hierdoor indirect
getroffen worden, dat gaan we nog wel merken. Wat Amsterdam aangaat, vanaf nu
kunnen de internationale ambities van onze stad als financieel centrum bij het
grof vuil, en dat gaat banen kosten. Ook de onroerend goed markt zal een klap
krijgen, de toch al onzinnige A10 plannen moeten de kast in, de NZ lijn die
hele wijken zal doen wegzinken in drijfzand voert uiteindelijk naar de
financieel-juridische sloppenwijk aan de Zuidas. Maar er is een lichtpuntje,
misschien kunnen we al die mooie plannen, contracten en onderzoeken en aktes
nog opstoken in onze half werkende afvalcentrale.
We moeten langer werken,
langer aan de gang, geen vroegpensioen meer, want we vergrijzen. Bij ons en in
veel westerse landen staat de pensioenleeftijd van 65 jaar ter discussie, want
we kunnen de AOW niet meer betalen en er zijn niet genoeg werkers meer. De
gemiddelde leeftijd wordt steeds hoger, roept men dan, het probleem hier is
echter dat men de levensverwachting rekent vanaf de geboorte, en niet vanaf de
pensioengerechtigde leeftijd. De levensverwachting stijgt niet omdat mensen in
absolute zin ouder worden, maar omdat steeds minder mensen voor hun 50e
levensjaar overlijden. Haalt men eenmaal de leeftijd van 65 jaar, dan is, zeker
voor mannen, de levensverwachting de laatste 50 jaar niet significant
toegenomen. In 1960 bedroeg de levensverwachting van 65-jarige mannen nog 13,9
jaar, tegenover 15,4 jaar in 2006. Het echte probleem is dat de sterfkosten
toenemen (dat heet ingewikkeld de decompressie van de morbiditeit), het sterven
duurt langer en kost meer aan zorg en behandeling. Gezond leven en preventieve
zorg klinken heel mooi, en je wordt er wel ouder van, maar macro-economisch
gezien is dat een dure grap. Voor de belastingdienst en verzekeraars kun je het
beste op je 65-ste een hartaanval krijgen, dat is het goedkoopste. Sterven is
duurder naarmate je ouder wordt, dat klinkt ontzettend naar, maar speelt wel
degelijk mee bij de discussie over langer doorwerken.
We komen in dit land om
in de wetten en regeltjes en het grootste deel is nu al een zaak van de EU
richtlijnen, die weten van mierenneuken! De belofte, dat men iets gaat doen aan
het woud van regels en voorschriften is dus vrijwel loos, want aan de Brusselse
regelkoorts kan men niets (meer) doen. Het Kabinet Lubbers maakte deregulering
al in 1982 tot een speerpunt, maar het bleef bij mooie woorden en onzinnige
privatisering. Maar vooruit, soms moet er toch iets geregeld worden,
bijvoorbeeld hoe de elektriciteitskast in m’n buitenhuisje moet worden
ingericht en dan ga ik op het internet op zoek naar de voorschriften en normen.
Vergeet het maar, wetten en regels zijn in principe openbaar, maar dat geldt in
ons land niet voor de NEN-normen, daar doet het Nederlands Normalisatie
Instituut (NNI) leuk zaken mee. Met die normen hebben aannemers, architecten,
installateurs, maar ook burgers te maken. Je kunt natuurlijk een foldertje uit het rek bij de plaatselijke
doe-het-zelf bouwmarkt pakken maar als je bijvoorbeeld wilt weten aan
welke eisen je elektrische installatie moet voldoen, dan moet je de volledige
NEN-normen op dat gebied aanschaffen. Die vind je verder nergens, ook niet op het Internet. Het gaat
om de auteursrechten, en dus om geld, het NNI wil betaald worden en dat klopt
niet, als het om dwingende voorschriften gaat, die zouden net als wetten en zo
publiek moeten zijn en dus gratis. Er wordt al zeven jaar gesteggeld over deze
kwestie, het kabinet schuift een beslissing steeds weg, de rechter ook, en ondertussen
int het NNI de centjes en vervolgt iedereen, die de details van die normen
ergens vermeld. Maar mag ik dan gewoon maar wat aanrotzooien en die normen
naast me neerleggen, kan ik me afvragen, want als ze niet openbaar zijn hebben
ze geen dwingend karakter. Dit lijkt pietluttig, maar wat gebeurt er als door
een in elkaar geflanste installatie brand ontstaat of mensen gewond raken of
erger?
sept 2008
De Troonrede was weer bemoedigend,
we zouden er allemaal op vooruit gaan, alleen gingen diezelfde dag de banken
wereldwijd weer flink onderuit. We houden het wat dat betreft niet droog, lijkt
me, de economie gaat echt diep wegglijden en als de huizencrisis ook in ons
land doorzet is de ellende nog niet voorbij. We hebben positief nieuws nodig en
gelukkig bleek vorige week, dat ook volgend jaar de IBC congresbeurs weer in de
RAI zal plaatsvinden en (nog) niet naar Barcelona verhuist. Misschien zegt u
dat niks, maar die IBC is de grootste internationale beurs in de RAI en gaat
over omroeptechnologie. Zo’n beurs betekent met dit jaar 49.250 bezoekers meer
dan 100.000 overnachtingen en een omzet voor standbouwers, horeca, vervoerders
en RAI van misschien wel honderd miljoen euro. Maar daar moeten we ons best
voor doen, de aantrekkelijkheid van Amsterdam voor dergelijke evenementen staat
onder druk. Er is al langer sprake van
het vertrek van de IBC, omdat men op een aantal punten ontevreden was, onder
meer over de hotelprijzen. Amsterdam moet zuinig zijn op zulke klanten en goed
in de gaten houden, of die beurs en de beursbezoekers toch ook hier komen omdat
hier nog wat bijzonders te vinden is, qua sex, drugs en vertier. Het twijfelen
over Amsterdam als plek is een signaal, daar mag wel eens stevig naar gekeken
worden.
De vakanties zijn weer
voorbij en dit jaar heb ik Europa doorkruist, met de auto. Wat dan opvalt zijn
de verschillen in benzineprijzen. Nederland is niet alleen het duurste, maar
gaat ook het langzaamst weer omlaag. We hebben dan wel nauwelijks tolwegen,
maar autorijden is hier met al die belastingen toch erg duur. In landen als
Portugal en Spanje zijn er de laatste jaren erg veel en vaak prachtige maar
waarschijnlijk ook erg dure snelwegen bijgekomen. Maar als je dan in de kleine
dorpjes gaat kijken zie je dat met de snelwegen ook de supermarkten zijn
gekomen, de lokale middenstand is opgedroogd. Ook de kleinschalige landbouw, de
groentemarkt in het dorp valt ten offer aan de bereikbaarheid, terwijl de toeristen
nu steeds meer wegblijven door extreme temperaturen en omdat rijden of vliegen
toch steeds duurder is geworden. Met overal leegstaande nieuwbouwprojecten,
vooral in de toeristische sfeer voel je de paniek, niet alleen in gesprekken
met makelaars, bouwers en bankiers, maar ook bij de boeren. Hun plukkosten voor
bio/eco-olijven zijn hoger dan wat de Lidl’s voor het complete gebottelde
product rekenen, want ook in de eco-agro is de grootschaligheid troef. De mooie
infrastructuur, euro-concurrentie en de informatica die alles transparant maakt
gaan hun tol eisen, de vooruitgang heeft z’n prijs. De teloorgang van
waardigheid als ik zo’n Portugese boerin met haar handeltje zie zitten terwijl
de klanten achter haar hun plastic tassen van de super inladen. Ontnuchterend,
zo’n constatering en voor mij weer eens het bewijs dat de politiek ons mooie
dingen aansmeert, maar dat de realiteit z’n eigen wetten heeft.
Nog even de vakantie. Ik
keek deze week m’n afrekening van m’n mobiele telefoon eens door en toen bleek
dat ik fors meer moest betalen voor m’n vakantietelefoontjes. Buitenland en
vooral buiten Europa is dat nog ontstellend duur, de operators pakken hun
concessie aan de Europese Commissie blijkbaar dubbel en dwars terug. Maar wat
blijkt nu, nogal wat van die gesprekken waren telemarketing, bedrijven die in
vakantietijd me iets wilden aansmeren en m’n mobieltje gingen bellen, maar dat
kost je dus ongewild flink geld. Nuon, zelfs de KLM en de ANWB, maar wat me
echt irriteerde is dat de afdeling Onderzoek en Statistiek van de gemeente me
met een onzinnige enquete lastig viel, op m’n mobieltje in vakantietijd. Dat is
een dure grap, omdat m’n huisgenote dat nog ging zitten beantwoorden ook, waar kan ik die kosten terugeisen. Die
O&S afdeling doet wel meer rare dingen, enquetes die niet anoniem zijn over
parkeerbeleid, en met erg knullige en bijna neerbuigende vragen, burgers zijn
toch zulke stommerds nietwaar! De echte problemen komen niet aan de orde en ik
vraag me af wat ze met al die gegevens doen. Hoe komen ze aan m’n mobiele
nummer, daar is geen telefoonboek voor, dus putten ze uit gegevensbestanden,
die daar niet voor bedoeld zijn. In hoeverre houdt de gemeente zich dan wel aan
de wettelijke eisen qua privacybescherming?
Mag de overheid liegen?
Een interessante vraag, rond de Fitna kwestie bleek al dat de waarheid in ieder
geval verbogen mag worden, de leugens die Nederland bij de oorlog in Afghanstan
betrokken mogen niet onderzocht worden, over de slinks aangepast EU Grondwet
mogen we niet meer stemmen, de betrouwbaarheid van de overheid is een
aanfluiting aan het worden. Dat geldt ook voor de politiek, de regelaars in Den
Haag en de hele cluster zakkenvullers die daar achter hangt, zoals de geliberaliseerde
woningcorporaties, energiebedrijven, zorgverzekeraars en andere
dienstverleners.
Men vertelt niets, of
verdoezelt de feiten door sprookjes te vertellen, die wel aardig klinken en helaas
door de media braaf worden geslikt. Ik vond een recent bericht over digitale
flitsers al helemaal manipulatie. Digitale flitsers leveren, omdat ze altijd
aanstaan en geen rolletjes verwisseld hoeven te worden, 10 keer meer boetes op
dan de oude analoge flitsers. Dus op hetzelfde traject 10 keer meer geld, als
ze overal worden ingevoerd dan gaat het aantal boetes per jaar omhoog van 1,2
miljoen nu naar iets van 10 tot 12 miljoen per jaar, dat levert miljarden extra
op aan boetegeld. Maar het Bureau Verkeershandhaving van het ministerie meldt
blij, dat het voor de automobilist geld gaat schelen en er minder bekeuring
vallen. De verwerking gaat namelijk veel sneller en dus zou men sneller merken
dat ergens geflitst wordt. Ja, ja, maar tot dusver wel 10 keer zoveel boetes en
via een omweg wordt dus weer een miljardje uit de zak van de automobilist
getoverd, en de verkeersveiligheid waar het om begonnen was? Veel
overheidsdiensten bleken al overtredingen tot
Spaarlampen, de nieuwe
hype want we willen zuiniger doen. Nu zijn die spaarlampen (TL techniek in een
bolletje) in ons land al relatief goedkoop en worden veel toegepast, de
Nederlander kan ook rekenen. Allerlei organisaties zien in de spaarlamp-hype
een leuke opsteker, maar ik denk dat het een hele kwalijke manier van
groenwassen is. Het klinkt lekker ecologisch, maar eigenlijk komt het neer op
de industrie spekken. De Europese invoerheffing (want in China maken ze die
dingen nog goedkoper) wordt voorlopig niet afgeschaft, omdat een van de
fabrikanten protest aantekende en daarmee een jaar gewonnen/verloren wordt.
Maar spaarlampen, waar ook een beetje kwik in zit, zijn ecologisch helemaal
niet zo fris. Ze vragen veel energie om te maken, zijn milieuverontreinigend
bij productie en als ze kapot gaan, moeten eigenlijk apart ingezameld worden,
maar zijn ook qua energiegebruik vergeleken met LED-lampen en gasontladingslampen
(straatverlichting) niet erg zuinig, en ze zijn ongezond. Over dat laatste
praat niemand, maar ik weet, als fysicus, dat spaarlampen een erg “arm”
verlichtingsspectrum hebben en ook nog op 50 Hz knipperen, en dat is niet
gezond. Veel van onze welvaartsklachten hebben te maken met gebrek aan
zonlicht, we leven en werken in kunstlicht, dragen zonnebrillen (ook erg
ongezond) en komen daardoor bepaalde vitamines te kort, die je niet makkelijk
vervangt door te slikken. Dat weten de medici en arbeidskundigen al lang, er
zijn zgn. daglichtlampen ontwikkeld die door verstandige werkgevers ook worden
gebruikt. Uit onderzoek blijkt dat meer “goed” licht en vooral meer zon
allerlei klachten, van de symptomen van Alzheimer tot infecties helpt
verminderen. Zonlicht, inclusief een beetje UV, hebben we nodig. Door
spaarlampen, die dus in een breder kader helemaal niet zo besparen, worden we
met z’n allen een beetje zieker, en dat kost ook geld, maar dat rekent helemaal
niemand uit.
In een eerdere kolom gaf
ik aan, dat zonlicht erg belangrijk is voor onze gezondheid. Te weinig zon
maakt depressief, ga maar eens in de winter met mensen uit Scandinavië praten.
Zonlicht was, voor de ontdekking van antibiotica, eigenlijk de enige therapie
die hielp bij allerlei ziektes, zoals tuberculose en nog steeds is bijvoorbeeld
voor psoriasis zonnetherapie eigenlijk het enige wat werkt. De medische
wetenschap en toeleverende industrie ziet echter liever pilletjes en spuitjes,
terwijl een uurtje extra in de zon zitten waarschijnlijk net zo goed werkt. We
sluiten ouderen, die juist die vitamines die door zonlicht worden gevormd in
onze huid zo nodig hebben, lekker weg, met veel “arm” licht, liefst TL en die
ongezonde en helemaal niet zo ecologische spaarlampen en klagen dan dat zovelen
lijden aan ouderdomskwalen. Heeft men bij het schrappen van balkonnetjes in
nieuwbouwprojecten rekening gehouden met onze zonlichtbehoefte, en keek men
alleen naar de besparing in bouwkosten. We hebben de zon nodig, kunstlicht voor
iedereen en altijd is er pas een eeuw en de negatieve effecten van dat leven
zonder zon worden niet erkend. Er zou eigenlijk een duidelijk recht op zon
moeten zijn, want wie zonder moet, in de gevangenis, in een huis zonder licht,
in die vreselijke illegalenopslag die me aan slavenschepen doet denken, wordt
uiteindelijk ziek. Er is wel onderzoek, kleurentherapie, lichttherapie,
daglichtlampen, maar dat ziet men als hobbyisme, zweverig gedoe. En wie
aandringt krijgt verhalen over schadelijke UV straling, terwijl ondertussen
duidelijk is dat we toch wel wat UV nodig hebben, en we bijvoorbeeld door het
dragen van zonnebrillen en het smeren met zonnebrand ons lichaam bedonderen en
mogelijk zelfs meer risico lopen op huidkanker. De zon is je vriend, de beste
wonderdokter die er is en nog gratis ook, als je tenminste niet bent weggestopt
op een plaats waar die zon onbereikbaar is geworden.
We lopen vast, niet
alleen in het Amsterdamse verkeer, maar wereldwijd. Auto’s, mensen, de
politiek, de cultuur, de economie. Je zou kunnen zeggen dat de vaart er uit is,
dat de entropie (de vergrijzing van alles) de overhand krijgt, maar ik noem het
“gridlock”. Dat wordt gebruikt als het verkeer helemaal vast komt te staan en
de kruispunten blokkeert, iets wat in New York nogal eens voorkomt. We zijn aan
het vastlopen, de last van het verleden en de onderlinge samenhang van alles is
zo beklemmend geworden, dat verandering of organische groei niet meer mogelijk
is. Goedbedoelde maatregelen zoals de kilometerheffing zinken weg in een moeras
van doorkoppelingen en afwentelingen, zodat het beoogde effect er nooit meer
komt. Een hogere olieprijs is zo versleuteld in onze economie dat het oude
marktmechanisme niet meer werkt, het een inflatiemotor wordt en ook de overheid
die inflatie weer gaat doorberekenen, we slaan op hol. De fysieke en virtuele netwerken, die eerst
zoveel leuke dingen mogelijk maakten, raken verstopt en worden een belasting.
Internet is een mooi voorbeeld, we raken zo verknoopt met alles en iedereen,
dat het een last gaat worden, de digitale schaduw ons verstikt. Netwerken
worden netten waarin we gevangen raken, wat eens flexibel was wordt nu star,
onbeweeglijk, repressief. Deze gridlock is vrijwel ongemerkt ontstaan, maar nu
begint het toch te knellen. We komen we er niet meer uit, tenzij we in andere
richtingen, in andere dimensies gaan denken en werken. Het is tijd dat uit de
chaos nieuwe concepten spruiten, een nieuw paradigma ontstaat, want anders komt
onze mooie welvaartstrein krakend tot stilstand.
Tevreden met minder is,
met een nu echt wel merkbare recessie in de lucht, de nieuwe trend in
marketing. Als het werkt en de dagelijkse dingen doet, is het goed voor veel
consumenten, die geen super mobieltje of alleskunner notebook meer willen, maar
tevreden zijn met een goedkoper en praktisch ding. De nieuwe zakelijkheid, want
zo kun je de kleine mini-notebooks die nu zo goed verkopen ook zien, slaat
allerwege toe. In de telefonie zie je, bijvoorbeeld bij Telfort in har nieuwe
winkels, al een omslag naar meer prijs/prestatie en “goed genoeg is ook
handel”, maar ook op internet wordt die trend zichtbaar. Pogingen om de
consument meer te laten betalen stranden, de omzetgroei in Internet adverteren
neemt af en volgens onderzoeksbureau IAB is er zelfs sprake van een dipje dit
voorjaar in internetreclames en het kijken naar internetvideo’s. Een
tariefsverhoging, die Marktplaats (eBay dochter) haar klanten in de maag wilde
splitsen, men moest vrij plotseling fors meer betalen voor een
rubrieksadvertentie in een aantal rubrieken, moest goeddeels worden
teruggedraaid na veel protesten. Bij autoverkopen gebeurt hetzelfde, in Amerika
koopt men nu vooral zuinige en goedkope auto’s, de consument wordt wakker. Wat
dat betreft lopen maatregelen als de milieuzone van Amsterdam echt achter de
ontwikkelingen aan. Het zijn achterhoedegevechten die politiek wel stoer
overkomen, maar ook daar blijkt de burger te beseffen dat veel van die grootse
plannen zoals Betuwelijn, NZ en IJ oever veel te duur zijn en achter de feiten
aanlopen.
Kilometerheffing, men
maakt zich er maar druk over. Het kan wel, het kan niet, waar gaat het nou om?
Autogebruik terugdringen, de recessie doet dat al behoorlijk, particulier wat
gaan toeren is te duur aan het worden, het autoverkeer dat blijft is zakelijk
en woon-werk verkeer. Dat duurder maken wordt gewoon afgewenteld, doorberekend
in prijzen, afgetrokken van de winst, dus heeft nauwelijks effect. In plaats
van autootje pesten kan men beter de trein en de bus goedkoper maken en zorgen
dat er geen vertragingen zijn. Maar ja, dat levert niks op voor de schatkist,
dus preekt men mileubewustheid, maar doet lastenverhoging. Ik vind die hele
kilometerheffing gewoon onzin, je betaald via de benzineaccijns toch al voor je
verbruik en nog veel beter dan betalen per kilometer, want een dure slurper
kost meer per kilometer. Zijn de politici blind, dat ze de eenvoud en de
effectiviteit van een hoge benzineprijs niet zien en moeilijk moeten gaan doen
met complexe methodes en toerekeningen. Niemand staat voor z’n lol in de file
en de echte oplossing is als we allemaal verhuizen. Lagere
overdrachtsbelasting, meer verhuisvergoeding, maar waarom de koe niet echt bij
de horens vatten en bedrijfsvestigingen in grote steden verbieden. Een bittere
pil voor Amsterdam, maar gooi de planning zo om, dat bedrijfsvestigingen de
polder in moeten, naast die Vinex lokaties en andere woningbouw. Dat klinkt als
dwarsdenken, maar Amsterdam joeg haar burgers weg naar Almere en Purmerend, dan
ook maar hun werk daar naar toe. Dus stoppen met bedrijfscomplexen in de grote
stad, jammer voor de status, maar beter voor de lucht.
Woekerpolissen, de
verzekeraars en banken hebben zich leuk verrijkt en wentelen het risico af op
de argeloze burger, die onduidelijke deals kreeg aangeboden aan dure bureau’s
met keurige koffie in statige panden van quasi betrouwbare tussenpersonen. We
zijn collectief genaaid, maar ik ben de laatste tijd nog wat dieper gaan duiken
in wat ons is aangesmeerd, al lang voor die beleggings-constructies. Miljoenen
Nederlanders hebben, min of meer verplicht, een levensverzekering en
arbeidsongeschiktheidverzekering afgesloten bij een zgn. spaarhypotheek. Het
belastingvoordeel dat hen werd voorgerekend, volle aftrek over hele looptijd,
was fors en zelfs clubs als Eigen Huis trapten er in. Maar wat blijkt, op die
verzekeringen is schandalig, bijna misdadig verdiend doordat men voorwendde,
dat het om een echte levensverzekering ging en een
arbeidsongeschiktheidsverzekering voor het volle bedrag over de hele looptijd.
Maar zelfs in de kleine lettertjes en algemene voorwaarden stond dat niet, noch
kreeg men bij het afsluiten en overzicht van de premieheffing. En in de loop
der jaren ging die premie leuk omhoog, en dat stond nergens, behalve een
lullige clausule dat de risicopremies worden vastgesteld op basis van
rekenleeftijden. De verzekeraars hebben bewust die gegevens achtergehouden!
Resultaat; op 100.000 euro zogenaamde levensverzekering betaalt men in 30 jaar
zo’n 10.000 euro aan premie. Wie dezelfde verzekering (evenredig dalende zgn
contraverzekering) afsluit via internet betaald vanaf 2500 euro (kunt u zo
checken). En over dat vier keer te hoge bedrag kreeg u ook geen rente. Voor de
arbeidsongeschiktheidsverzekering is het nog erger. Miljoenen Nederlanders zijn
zo misleid, en de verzekeraars hebben daar in de orde van 20 tot 50 miljard aan
verdiend. En dan heb ik het nog niet eens over de ongespecificeerde en steeds
stijgende kosten die ze ongezien in hun zak staken. Misschien begrijpt u nu
waar al die mooie gebouwen aan de ZuidAs van betaald zijn!
aug 2008
Amsterdam wil ICT
(computers en telecommunicatie) topstad worden en de politiek doet z’n best.
Cohen en Asscher duiken op allerlei congressen op en doen net alsof ze zelf zo
ongeveer de kabels helpen leggen. Het klinkt allemaal prachtig, nu weer als
eerste Europese stad een WiMax netwerk, dat is een nieuw soort draadloos
netwerk, zeg maar een heel grote hotspot. Zeker een technologie met toekomst,
maar op dit moment nogal experimenteel en meer een PR stunt. Dat wordt leuk
opgeblazen, de media tippelen er op en nemen over wat het stadhuis aan
propaganda de wereld in stuurt. Zo was er ook het bericht, dat Amsterdam in
2010 de grootste ICT beurs ter wereld krijgt. Klinkt leuk, en er komt inderdaad
een congres, maar dat gaat om zo’n 2000 bestuurders van
ICT-brancheverenigingen. Congressen van dergelijke omvang zijn er vele in
Amsterdam, een ICT beurs van wereldformaat als CeBIT, Computex of CES gaat om
honderdduizend bezoekers. De RAI heeft maar één dergelijk evenement per jaar,
de IBC in september en die was men al een keer bijna kwijt omdat de
hotelprijzen in Amsterdam zo excessief waren. Borstklopperij dus van
bestuurders, die ondertussen het glasvezelnetproject laten versloppen. Niet
alleen haken partners als Tweak en Unet af, het Italiaanse BBNed als
netwerkbeheerder doet niet veel meer dan ADSL (snel internet) verkopen waar men
het makkelijk en goedkoop kan aanleggen. De bedoeling van dat glasvezelnet was
dat ook andere en nieuwe en gemeenschapsdiensten een kans zouden krijgen,
daarmee overtuigde men de Europese Commissie, maar in de praktijk komt daar
niets van terecht. BBned is gewoon een ADSL concurrent met overheidssteun, en
dat gaat nog eens een keer een forse boete kosten. B&W maakt goede sier met
leuk quasi-nieuws, maar let niet op hoe lopende projecten worden misbruikt, net
als destijds bij het kabelnet. En neem Salto, A2 gaat per 1 juli alweer naar een
andere frequentie (256, S15) en er worden nu maar studio’s verhuurd in Pakhuis
de Zwijger, want de energie voor lokale omroep is ook al weggezakt, terwijl
juist daarin Amsterdam ooit echt voorop liep, in de tijd dat de Digitale Stad
door hackers (ICT-krakers) op de kaart werd gezet.
Ik maak me ongerust, de
verharding neemt toe en onze vrijheden worden, het lijkt haast stelselmatig,
geofferd aan een vals gevoel van veiligheid. Er worden zondebokken gezocht, en
of dat nu columnisten, cartoonisten of krakers zijn, het overheidsoptreden
wordt afgedekt en omdat het afkalvende regentenclubje van Bos en Asscher de
peilingen vreest, gaat het steeds verder. In de kranten krijg je de indruk dat
de krakers binnenkort het Paleis op de Dam in de fik willen steken en eigenlijk
vermomde terroristen zijn. Met foto’s van wapens wordt de indruk gewekt dat het
om hard geweld gaat, maar ik noem een doosje patronen naast een gaspistool (dat
helemaal niks afschiet, alleen maar lawaai maakt) afbeelden manipulatief. Het
ging om tientallen woningen, een onverwachte ontruiming en eerlijk gezegd, bij
mij hangt ook een Japans zwaard aan de muur, mijn kinderen zitten op schermles,
hun oude honkbalknuppel, het seinpistool van m’n boot, de vlindermesjes in een
rommeldoos die ze ooit lekker stoer op de markt in Antwerpen kochten, mijn dure
keukenmessen, een inval in mijn huis levert een nog indrukwekkender plaatje op.
En zeker, onder die 51 gearresteerde krakers zullen een paar slechterikken
zitten, die ook best aangepakt mogen worden, maar het hele beeld duidt op
escalatie, polarisatie, stemmingmakerij. Cohen speelt daar een nare rol in,
iedereen te vriend houdend, maar wel degene die de onverwachte en heel dure
(ME-ers in het weekend kosten extra en de inzet ’s morgens ging zo snel na wat
nachtelijke overlast dat het wel op een opzetje lijkt) inval goedkeurde. En wat
me vooral zorgen baart, is dat we nu een nieuwe onderklasse aan het
stigmatiseren zijn, de Oost-Europese migranten. Slecht volk, berichten de media
onderhuids, dat kraakt maar en steelt werk van brave Nederlanders, gooit ruiten
in, een nieuwe vijand, een groep die we makkelijk de schuld kunnen geven. Maar
let wel, die Oost-Europeanen komen hier (legaal nu) om te werken, een bestaan
op te bouwen, misschien als muzikant, filmer, straatartiest, bouwvakker,
vuilnisman of helaas, als drugsdealer. Ze krijgen geen uitkering, hebben geen
recht op een huis en wat doe je dan? Door hen te discrimineren en dat proef je
duidelijk in de berichtgeving, dwingen we ze de criminaliteit in. Dat patroon
kennen we, bij eerdere migrantengolven is dat soms goed fout gelopen.
Amsterdam, en Cohen voorop, moeten niet alleen menselijkheid en barmhartigheid
voorwenden, maar er een beetje hart in leggen.
Juli 2008
Burgemeester en
wethouders hebben onlangs de pers eens uitgenodigd om de balans op te maken. Ik
ben daar nooit bij, de innige relatie tussen voorlichters, journalisten en de
politiek was en is in Amsterdam bij uitstek het middel om dingen onder de pet
te houden, maar mocht via de likkende pers vernemen dat wethouder Asscher (die
van dat uiteenvallende regentenpartijtje) toch wel bezorgd is over de groeiende
tweedeling. Ja, dat merken we allemaal, de tegenstelling tussen rijk en arm,
wit en zwart, zakkenvullers en sappelaars, burger en politiek, politie en
illegaal wordt steeds meer voelbaar. Daar moeten we wat aan doen, helemaal mee
eens, maar is dat een geldkwestie? Die problemen los je niet op met meer geld,
zeker niet als dom beleid, weinig controle en grove missers ondertussen
miljarden kosten (en 1 miljard tekort is toch even 2000 euro per Amsterdams
gezin, wilt u even bijtikken?). Eigenwijs geritsel van vorige wethouders (zoals
wethouder Köhler (GL) met de NZ lijn) en gewoon blunderen (Belliot (PvdA) gaf
miljarden weg voor een fooi), maar wat geeft het, politici worden nooit
afgerekend op missers. Maar wat dan te doen? Misschien gewoon die burger weer
serieus nemen, ophouden met het aandraaien van de repressie-tang, Amsterdam
weer leuk maken, zorgen dat de buitenlui het hier ook naar hun zin hebben,
kortom positief denken. Niet met malle campagnes, steeds meer studiereisjes,
steeds meer leerling agenten op straat en hordes verkeersregelaars, maar gewoon
doen, tolerant, magisch, vriendelijk, barmhartig en af en toe lekker gek.
Willen we T-shirts met IDamnedSterdam of liever gewoon toeristen die het naar
hun zin hebben, met musea die dan misschien niet helemaal hip zijn, maar wel
open, met een horeca die wat kan en mag verdienen, met festivals die Amsterdam
doen bruisen, met mensen die naar elkaar knikken en glimlachen.
Ik heb wel eens onder
vier ogen met Cohen gepraat en hem erop gewezen, dat als je de stad, de burgers
en de bezoekers niet aardig bejegent, de reactie voorspelbaar is. Dat is een
magisch gegeven, de wet van wederkerigheid en ik geloof in die toverformule.
Wie goed doet, goed ontmoet, maar ik vrees dat onze burgemeester dat niet
helemaal begrepen heeft (maar ik kan me vergissen). In iedere geval is er top-down
weinig aardigheid, dus laat ik het eens anders proberen. Als al die leerling
agenten en agentes (met één streepje, u ziet ze meestal getweeën op
bonnenjacht) nou eens iedere maandag, op eigen initiatief, gewoon gaan praten
met burgers, en dan liefst met wat oudere Amsterdammers (in alle kleuren) en
hen vragen hoe het gaat in hun buurt, welke leuke gebouwen, hoekjes en
verborgen schatten er allemaal zijn, wat hen bezighoudt, wat ze leuk vinden.
Misschien gaat een wat meer ervaren agent wel met ze mee (dat is of was toch
het idee van leerling-agent zijn) maar anders, jongelui, gewoon doen! We weten
met z’n allen heel goed wat er aardig is, wat goed gaat, en in die contacten
komen dan vanzelf de suggesties, de goede raad en een stukje wederzijdse
genegenheid. Maak maandag Oom (of tante) Agent dag! Laat die commissarissen
maar vergaderen en wijsneuzerig doen, op straat kan en mag het ook plezierig
zijn, mag je als agent (of ambtenaar of verkeersregelaar) ook best een beetje
“Mensch” zijn. Geen handhaver, maar beschermer van de openbare orde,
aanspreekpunt, even een dagje dat rustige vertrouwen en respect uitstralen.
Ouderwets en het zal even wennen zijn, maar wel zo leuk en erg effectief.
We worden steeds dikker,
ongezonder en dat ligt volgens de deskundologen aan onze voeding, we gaan de
Amerikanen achterna. Meer trans vet, meer suiker, meer fast food en allerlei
snoeperijen en kijk eens, we worden gemiddeld zwaarder, overgewicht wordt
normaal en dat is niet gezond. Klinkt allemaal logisch en ik kan er nog hele
theorieën aan vastknopen, over zuurgraad, over het verband tussen stress,
verkeerd eten en reuma, rsi, adhd enzovoorts. Maar vraagt niemand zich af
waarom we dan al die verkeerde dingen eten?
Dik worden is, in heel algemene termen, een psychosomatisch
verschijnsel, een reactie op omgevingsfactoren, veel meer dan een genetisch
gegeven. Dat kan verveling zijn, je niet geaccepteerd voelen, een heel scala
van gevoelens kan zorgen dat je te veel of verkeerd gaat eten. Wat is in Amerika,
waar overgewicht een nog veel ernstiger probleem is, nou de laatste tientallen
jaren de meest opvallende emotionele trend? Dat is moeilijk precies aan te
geven, maar onzekerheid, schuldgevoel, ontworteling, vervreemding zijn zeker
factoren, om nog maar niet te spreken van steeds meer geweld, thuis, op scholen
en overal, Amerika is eigenlijk altijd in oorlog. Is het dan vreemd dat mensen
aan het eten slaan, een dikke verdedigingslaag opbouwen, verslaafd raken aan
eten en consumeren, om die angst maar te kalmeren? Ik stel dus, dat ook hier
dat dik worden een symptoom is, niet het gevolg van gebrek aan discipline of
karakterologische zwakte, maar van steeds meer angst, steeds meer druk, steeds
meer repressie. Campagnes tegen overgewicht zouden zich daar op moeten richten,
iets doen aan de openbare onrust, aan
het gevoel van onmacht dat ons wordt opgedrongen door een overheid die steeds
meer ruimte neemt, regels stelt en die met allerlei rotsmoezen en angstverhalen
handhaaft. De prijs van onvrijheid is onze gezondheid, zogenaamde veiligheid
betalen we in levensjaren en kwalen.
Soms scheert de dood
langs je heen, als je net een ongeluk misloopt of er iemand in je omgeving
sterft. Dan ga je weer even nadenken over wat dood en dus leven betekent. Voor
mij heeft dat te maken met “thuiskomen in het niet-zijn”. Als je alles wat je
aan het leven bindt, niet alleen de materiële dingen, maar ook je opvattingen
over liefde, rechtvaardigheid, goed en kwaad, ziekte en waarheid overboord kunt
zetten, dan ben je werkelijk vrij. En dat gebeurt als je dood gaat, in het echt
of als je het ego kunt laten gaan en al die opvattingen en gehechtheden laat
varen. Dan kom je thuis, in het niet-zijn. Want wat is het leven anders dan ons
eigen en zo uniek ervaren complex van opvattingen, van projecties en
frustraties, angsten en woede, van gehechtheden en verbeeldingen? De wereld is
altijd je eigen wereld, het Oosterse “Thou are That”, je leeft in het spinsel
van je eigen matrix. Daar aan ontsnappen is vrijheid, thuiskomen, samadhi,
verlichting. Dat inzicht is niet nieuw, William Shakespeare schreef naar mijn
mening over datzelfde DAT: “To be or not to be That” is de grote vraag (dus
iets anders dan “to be or not to be, that is the question”; mijn afwijkende interpretatie van die regel
is mogelijk, omdat men in die tijd geen interpunctie zoals komma’s gebruikte)
en in die dubbele interpretatie ligt precies de filosofische brug naar het
niet-zijn als ontsnapping uit het “That”.
Wat ik aantref als ik werkelijk thuiskom in die zin weet ik niet, maar
ik hoop toch dat ik dan m’n wankelende internet-verbinding, de blauwe brieven,
de pijn in m’n lijf en dat knagende minderwaardigheidsgevoel kwijt ben. En
hemel of hel is dan ook een zo menselijke en beperkte visie, ook dat
onderscheid verdwijnt dan wel.
Juni 2008
De ontdekker van LSD, Dr
Albert Hofmann, is op 102-jarige leeftijd gestorven. Het bewustzijnsverruimende
middel, waarvan hij in 1943 de wonderlijke eigenschappen ontdekte, was zijn
zorgenkind, maar ook een wondermiddel. Zoals alle geneesmiddelen, want zo werd
het in de begintijd zeker gezien, heeft LSD zeer positieve, maar ook wat
angstige kanten. Die werden, om allerlei redenen, overdreven en daarom is LSD
nu een verboden middel en dat is jammer, want uit eigen ervaring weet ik, dat
je van een trip veel kunt leren, over jezelf, over de werkelijkheid en over de
mystieke eenheid van alles. Door LSD is men anders gaan denken over “andere”
staten van bewustzijn, het hele denken over bijvoorbeeld sjamanisme en mystieke
ervaringen is veranderd, LSD zette bewustzijn op de kaart. Misschien juist
daarom werd dit “heilige middel”, zoals Hofmann het zelf noemde, in de illegale
sfeer gedrukt, dat was een politieke beslissing die meer met Vietnam en
onderdrukking van vrij denken van doen had dan met de schadelijkheid..
Albert, ik mocht hem van
nabij meemaken, was een bijzonder mens, die nog op hoge leeftijd snoepte van
z’n eigen wondermiddel en op z’n honderdste verjaardag in Basel in 2006 nog
fris en helder de duizenden bezoekers toesprak. Hij was zeker niet kinds, maar
ik bewonderde vooral zijn kinderlijke enthousiasme, voor de natuur, voor de
kunst, voor het leven, in iedereen die hij tegenkwam zag hij het positieve.
Tussen de vele goeroes, heiligen, spirituele leiders en wetenschappers die ik
heb ontmoet was hij een lichtend baken. Wereldbefaamd, maar voorkomend en
geïnteresseerd in iedereen, blij je z’n tuin met vlinders en bloemen te kunnen
tonen. En voor mij een voorbeeld, een autoriteit, die in liefde boven het
gekibbel van de psychedelische hippies en deskundologen stond, een waarachtig
grote geest die me raakte.
Oranje moet, want we
voetballen weer eens mee! Dus tuigen we de stad weer op, iedere kroeg, iedere snackbar
en zelfs hele straten gaan op oranje, koning voetbal regeert. Historisch gezien
is het natuurlijk nooit zo bedoeld, maar ons koningshuis vaart er wel bij. Die
kleur hebben we te danken aan Orange, een streek diep in Frankrijk, waar w e
behalve de afstamming van de vader de vaderlands, de eerste Prins Willem,
verder weinig mee te maken hebben. Ook genetisch niet meer, onze Oranjes
stammen alleen via een omweg van hem af, maar het blijkt een PR-treffer,
Nederland is oranje en oranje is Nederland. Makkelijk, want dat rood-wit-blauw
hebben veel andere landen ook, en zo blijven we herkenbaar. Met petten, mutsen,
jasjes en steeds weer creatieve vondsten om je vooral oranje uit te dossen. Van
mij mag het, maar ik heb er wat andere associaties mee dan het voetbalspel. Ik
moet vooral denken aan de Kumbha Mela in India, waar miljoenen hindoes in meest
oranje gewaden een bad in de Ganges nemen. Of aan de Summer of Love (1967) in
San Francisco, waar toen ook Oranje een favoriete kleur was. Amsterdam in
oranje, zouden we er ook wat heiliger van worden?
Vrijwel iedereen loopt
vroeg of laat tegen de medische muur op, want helemaal gezond zijn we zelden en
blijven dat vrijwel nooit als je wat ouder wordt. Je krijgt chronische
klachten, sluipende ziektes zoals reuma of ouderdoms-diabetes en blijkbaar
hebben we allemaal zwakke harten, want je bloeddruk en cholesterol is nooit
optimaal, en dan zit je zo aan de pil. We slikken wat af, op doktersrecept of
omdat we wat extra vitamines denken nodig te hebben. Daarmee vallen we echter
in handen van de pharmacologische tovenaars, de bedrijven die al die pillen
ontwikkelen en op de markt brengen. Toegegeven, na veel onderzoek en tests, en
de overheid controleert dat streng, dus slik je braaf mee. Maar ik heb gemerkt,
dat veel medicijnen helemaal geen effect hebben, vooral als het gaat om
balansklachten en auto-immuun aandoeningen (ik heb zelf reuma). Goed letten op
je gewicht, stress vermijden, gezond eten, voor mij is dat de beste medicijn en
zonder bij-effecten. Maar ik ben wel nieuwsgierig en dus ben ik eens gaan
speuren naar de effectiviteit van geneesmiddelen. Daar blijkt een
(statistische) indicatie voor te bestaan, die heet NNT ofwel “number needed to
treat”, het aantal patiënten dat een bepaald medicijn moet gebruiken om te
voorkomen dat er één geval echt mis gaat. Die cijfers zijn verontrustend hoog.
Voor cholesterol verlagende middelen, die heel veel worden voorgeschreven, is
de NNT in de orde van 100, slechts één op de honderd gebruikers heeft er echt
baat bij (in het voorkomen van een hartaanval) volgens een analyse in
BusinessWeek. Je zou ook kunnen zeggen dat 99 mensen onnodig die dure pillen
slikken, maar ja, je zult maar die ene zijn. Daarom is een ander getal ook
belangrijk en dat is NNH ofwel “number needed to harm”, en dat betreft vooral
de bijeffecten. Hoe schadelijk is een medicijn ofwel (statistisch gezien)
hoeveel mensen kunnen dat gebruiken voordat het een keer mis gaat. Nu ben ik
geen medicus en laat de NNT/NNH afweging voor anderen maar over aan de
doktoren, maar voor mezelf kijk ik er wel naar en slik zelf b.v. geen prednison
en ben geneigd om homeopatische middelen te gebruiken met een zeer hoge NNH en
dus weinig risico. Maar wat blijkt nu, er komen wetten (Codex Alimentarius) aan
die juist dergelijke middelen gaan verbieden en ons dus dwingen naar de
zogenaamd “bewezen” geneesmiddelen, waarvan de effectiviteit dus ook erg laag
blijkt te zijn, maar die in het algemeen veel bijverschijnselen kennen. Weer
een stukje vrijheid naar de knoppen!
In Amsterdam probeert men
bijna wanhopig de zogenaamde onderwereld aan te pakken, zonder veel resultaat,
behalve dan dat er steeds nieuwe controlerende instanties en regels bijkomen.
Nu weer de wet Bibob waarmee men alle bouwprojecten boven de 100.000 euro extra
gaat controleren, door weer een club ambtenaren die daarmee toch een soort
opsporingsbevoegdheid en dus macht krijgen. Weer een bedreiging, weer controle,
weer angst zaaien en onzichtbare beslissingsbevoegdheid. Vroeg of laat leidt
dat tot corruptie, daar kun je op wachten, herinnert u zich nog Parkeerbeheer,
de bouwschandalen op de Wallen, het gerommel met de Zuid-as? Van hoog tot laag
zie je in ons land zelfverrijking, achterkamertjesgedoe, fraude en geritsel.
Hoeveel ambtenaren, adviseurs, directeuren van semipublieke ondernemingen,
woningcorporaties, publieke omroepen, consultants of politiecommissarissen in
onze stad verdienen meer dan Balkenenende? Het zijn er heel veel, en dat los je
dus niet op door de kleine ondernemers of particulieren die een schuurtje
willen bouwen een derdegraadsverhoor af te nemen. Dat los je niet op door de
sex-business in de publieke sfeer te trekken of gewoon uit te roeien. Daar kun
je misschien iets aan doen door de normen en waarden in de overheid en de
bovenwereld te handhaven, door inderdaad een lijst te publiceren van wie in
onze stad overmatig uit de ruif vreet.
Juni 2008
Groen Links klopt zich in
een Groen Links Amsterdam krantje stevig op de borst, niet ongebruikelijk in
politiek Amsterdam, fouten toegeven doen we niet graag, successen claimen des
te makkelijker. Een Groen Links wethouder drukte de NZ lijn door met enorme
financiële risico’s, door de bankencrisis gaat de Zuidas van Poelgeest dezelfde
kant op. Groen Links wil een gezonde stad en daar kan niemand op tegen zijn, we
zitten met vervuilde lucht en met die hittegolven merk je pas goed hoe benauwd
het kan worden. Maar los je dat op door autootje te pesten zoals Groen Links
dat wil. Men roept dat sinds de verhoging van de parkeertarieven, en die wil
Groenlinks nog verder fors verhogen, het autoverkeer in het centrum 25% afnam
(in 15 jaar). Maar de middenstanders zullen terecht stellen, dat daarmee hun
omzet ook enorm geschaad is en dat het milieu nauwelijks baat heeft, want in de
regio werd 35% meer gereden. Het verkeer verschuift dus alleen maar, het
probleem wordt in wezen niet opgelost, maar de centrumfunctie met winkels,
horeca en toeristen voor de musea, sex en de hash wordt aangetast. Want als we
even aannemen dat de bewoners min of meer hetzelfde rijgedrag vertonen, dan is
de afname van het aantal auto’s van (geld uitgevende) bezoekers dus veel meer
dan 25%, wel in de orde van 60 to 70% minder en vertaal dat nu eens in hier
niet bestede euro’s. Slim omgaan met parkeren, fietsen bevorderen, kleine
auto’s voorrang geven, allemaal mooi en heel populistisch gebracht, maar wordt
de burger niet bedonderd? De stad wordt op allerlei manieren ontdaan van z’n
economische en culturele trekkracht, het alternatieve waar men voor komt wordt
bewust weggezuiverd, en met hoge parkeertarieven isoleren we de burgers omdat
een bezoekje onbetaalbaar wordt . Dat is misschien Lekker Leven in de Groen
Links optiek, de burger weet beter, maar heeft geen keus meer.
“Groenwassen” is het
misbruiken van ecologische en “groene” argumenten om gewoon weer eens flink de
burger van z’n geld af te helpen. Natuurlijk zijn er ook oprecht milieubewuste
bedrijven, maar te vaak zie je nu dat “groene” als een soort wonderolie om
diensten en producten aan de man te brengen. Groene stroom, dat wil toch
iedereen, dat je daardoor vastzit aan kleine lettertjes valt niet op, je wordt
overspoeld met groene aanbiedingen en heel vaak gaan de overheid, de
woningcorporatie of andere semi-publieke organisaties er breed achter hangen,
meeliften op de groen golf maar stiekem zelf leuke deals maken. Neem de
spaarlampen, dat zou toch wel even gaan besparen, men wil zelfs de gloeilamp
gaan verbieden, de politiek wil “groen” scoren. Maar wat blijkt, die gloeilamp
is in veel toepassingen onmisbaar, helemaal niet zo verkwistend qua energie,
goedkoop en milieuvriendelijk te maken en helemaal niet zo achterhaald. Men
rommelt met de cijfertjes, zo’n spaarlamp produceren is ecologisch duur, er zit
kwik in, ze gaan vaak helemaal niet zo lang mee en zijn voor veel toepassingen
gewoon niet geschikt. En wat belangrijker is, de nieuwe generatie LED lichten
zijn nu misschien nog duur, maar ecologisch wel “gezond” en nog veel zuiniger
dan spaarlampen of TL. Als de politiek werkelijk het milieu wil helpen, dan zou
investeren in LED technologie door research en proefprojecten, zoals Amsterdam
nu overigens ook gaat doen, complimenten daarvoor, heel verstandig zijn. Maar
blijkbaar is er een stevige lobby voor de spaarlamp en ik vraag me af, welke
belangen hier werkelijk spelen en of hier niet leuk wordt groengewassen wat in
feite het met dikke winst uitnutten van fabricagecapaciteit is. De burger en
het milieu betalen de rekening wel.
Er komen steeds meer
cruiseschepen naar Amsterdam en dat zijn ware zorgpaleizen geworden. Het kan
niet op, ze steken niet alleen torenhoog boven de stad uit, maar wat een
technische wonderen. Het zijn
mini-steden waar vooruitgang niet alleen een technology-push, maar een
market-pull karakter heeft, er is vraag naar. Ik denk dat de seniorenmarkt, de
behoeften van de vergrijzende baby-boomers met vette pensioenen en vroege
uittreding een duidelijke groeimarkt is voor brede convergentie. Niet alleen
van convergentie in de zin van meer elektronica en meer computers, maar
convergentie van waar dat allemaal voor bedoeld is, comfort, recreatie,
gezondheid, zorg, veiligheid. De integratie van wat we in brede zin kunnen
aanduiden als hospitality voor de senioren markt krijgt een praktische,
misschien wat overdreven commerciële vorm. Reizen, timeshare, communicatie,
entertainment en zorg worden bij elkaar worden gepakt in cruiseschepen voor 2,
3 tot 4.000 gasten, voorzien van de laatste snufjes om vooral ouderen van dienst
te zijn. De grote hotelketens stappen daar ook in, Radisson met cruise lines,
Hyatt met senior living, Marriott met timeshare en senior living, maar dat is
pas het begin. De gated community, liefst zonder zichtbare maar wel degelijk
met digitale hekken, is in opkomst en zo’n hypermodern cruiseship is daarvoor
een mooi prototype. We moeten voorzichtig zijn, er kleven ook nadelen aan
dergelijke elitaire opzetjes. Ik zou de directies van zorginstellingen en
bejaardenhuizen zeker aanraden om eens aan boord te gaan kijken, al was het
maar om eens te zien wat “service” met een Amerikaans accent kan betekenen.
De informatica
overvleugelt ons, iedere week is er wel weer wat nieuws, weer een site, weer
‘n gadget, weer een dienst, weer iets
wat we niet kunnen of mogen ontberen. Ik zit in dat vak, maar raak wel eens de
weg kwijt, wat moet ik nou met nog een social networking website, nog een
onmisbare portal voor dit, of een betaaldienst voor dat. Ik kom van alles tegen
op het web, maar uitvinden waarom de beheerskosten van het Robeco Hollands
Bezit van 0,63% naar 1,13% zijn gestegen, dat lukt niet. Of eens checken hoe de
miljoenen die Amsterdam stopt in Futureweb en glasvezel worden besteed, vergeet
het maar. Nu zeggen de specialisten, dat dat komt omdat we niet werken met de
werkelijke betekenis van gegevens, de zoekmachines werken met data, harde bits
en bytes. We moeten overgaan naar wat ze het “semantische web” noemen. De semantiek is de wetenschap die zich
bezig houdt met de betekenis van woorden en zinnen, maar eigenlijk moeten we
nog verder gaan, ook de betekenis van beeldmateriaal speelt mee. Eigenlijk kom
je dan bij de filosofische vraag naar de “is-ness”, naar het wezen der dingen.
Geen losse data of feiten, maar inzicht, besef van wat hier en nu belangrijk
aan iets is, een rechterhelft bewustzijn dat niet logisch of causaal is, maar
tijdloos en essentieel. Dat is wat we eigenlijk zoeken, maar we krijgen
voorlopig vooral stapels links en zinloos veel verwijzingen. Maar er is dus
hoop, next-web neigt naar wisdom-web, informatie wordt weer gezien als iets wat
de ontvanger raakt en betekenis heeft, de magie sluipt via de achterdeur weer
de automatisering binnen. Net als in de tijden van Hume en Kant zijn we overvoerd
geraakt met het rationele, depressief door de data-overvloed, en proberen we
weer zin te geven aan onze ervaring. Ik voel me wat dat betreft ook magisch
depressief, zoek naar andere wegen om die hele informatisering weer een plek te
geven; wat is de is-ness van Google.com
Mei 2008
We weten het ondertussen
wel, wie een mobiele telefoon bij zich heeft is traceerbaar, men kan uitvinden
waar je wanneer was en dat wordt ook nog een tijdje bewaard, misschien wel voor
altijd. Een onrustig gevoel, en omdat ook je emails worden gescand, men met
allerlei verfijnde technieken alle international gesprekken scant, en er steeds
meer bestanden aan elkaar worden gekoppeld, is er van privacy, van lijfelijke
vrijheid geen sprake meer. Je bent verdachte en feitelijk schuldig tot het
tegendeel bewezen is, dat is een totale
omkering van wat vroeger gold, namelijk dat je a priori onschuldig bent en dat
de integriteit van je lijf onaantastbaar is (habeas corpus). Met als excuus het
terrorisme, of de zogenaamde veiligheid gaat het steeds verder, nu wil men weer
maagdelijke meisjes gaan inenten tegen een door geslachtsverkeer overdraagbaar
virus. Klinkt goedbedoeld, maar is weer een verdere aantasting van het recht op
je eigen lijf, en ook eigen gedachten zijn al een tijdje gevaarlijk. Samen de
Koran lezen is misdadige samenspanning, wat op je PC staat of je toevallig
binnenhaalt is al min of meer publiek eigendom, want je zou, o, jee, eens rare
of gevaarlijke gedachten kunnen ontwikkelen.
De digitale dwangbuis
rukt op, niet alleen de overheid maar ook het bedrijfsleven en vrijwel alle
organisaties, verenigingen, clubs, verzekeraars etc. slaan gegevens over je op,
doen daar van alles mee en je weet vaak niet wat. Je krijgt bergen spam, popups
en doorlinks naar vreemde sites, er liggen heel gerichte aanbiedingen in de
post en op Schiphol loert die marechaussee ook naar dingen waar je alleen maar
naar kunt raden. De politiek maakt zich daar zogenaamd bezorgd over, we hebben
privacywetgeving, bestandsbeheerders moeten aan allerlei eisen voldoen, maar in
de praktijk wordt onze zogenaamde digitale voetafdruk (digital footprint)
steeds groter en onnavolgbaar. Met als excuus de veiligheid en het terrorisme
wordt alles bewaard, gescand, geanalyseerd. En we helpen zelf druk mee, via
onze persoonlijke websites en Hyves, Facebook en andere social networking
activiteiten zetten we het zelf online, vaak met allerlei details, foto’s en
video’s. Maar beseffen we, dat een uitglijer hier of daar, je naam in een
krantenartikel of zelfs maar een wat ongelukkig geformuleerde email je
jarenlang, misschien wel eeuwenlang gaat achtervolgen. Die digitale schaduw
gaat een probleem worden, die sleep je mee en als je beseft dat de sociale
dienst, maar ook een werkgever, je ex, je buurman of een misdadige organisatie
dat allemaal te voorschijn kan halen, wat doe je dan. Wie ben je eigenlijk, je
eigen zelf of dat wat er op het internet over je staat, pyschologische en
praktische identiteitsroof is geen verzinsel meer. Het zelf weghalen is een
lapmiddel, al die sites, al die verkeersgegevens, al die emails staan nog
ergens, er zijn organisaties die een backup maken van alle websites en zelfs
van alle veranderingen. Wegduiken in de vergetelheid, je zonden achter je
laten, het kan niet meer en het net wordt steeds enger aangetrokken. Er is geen
proportionaliteit meer, de politie fouilleert tienduizenden mensen, steelt hun
tijd, tast hun gevoel van eigenwaarde aan en voor wat? Om een paar zakmessen te
vinden, een enkel alarmpistool, of gaat het om het afschrikken, dus om de
terreur, het bang maken. Maar wie betaalt de echte kosten van al dat gewroet en
gezoek, de depressies, ziekteverzuim, het gebrek aan ondernemingszin, de angst,
het verlies aan creatieve geesten die verhuizen door dit soort gedoe?
Dat je niets te vrezen
hebt als je niets gedaan hebt of niets te verbergen hebt is een kulargument.
Ook binnen het beste systeem worden fouten gemaakt, in onze Nederlandse
rechtspraak blijkbaar heel stelselmatig. En wie tegen de spooknota’s van UPC
gevochten heeft weet hoe moeilijk die strijd is. Hoe kun je je verdedigen in
zo’n situatie, hoe kun je gegevens die over je bestaan en misschien fout of
onvolledig zijn, zelfs maar kennen. We worden ingepakt, in een digitaal net
wordt onze vrijheid, het recht jezelf te zijn, fouten te maken en daarvan te
leren langzaam afgeknepen. En net als bij ratten in een kooi die je langzaam
kleiner maakt gaan we dan elkaar bijten of erger.
Ik zie in die steeds
groter worden digitale schaduw een psychologisch en filosofisch probleem, we
verliezen onze experimenteer-ruimte, ons speelveld, we mogen geen fouten meer
maken, we moeten ons braaf aanpassen, in woord en daad, maar ook in onze
gedachten. Maar hoe leren we dan nog iets, durven we nog iets, ondernemen we
nog iets?
De digitale schaduw is
een wurgslang, met heel diepgaande persoonlijke en maatschappelijke gevolgen,
het gaat niet om het verlies van wat privacy, maar om het verlies van
menselijkheid, barmhartigheid, de computer is onverbiddelijk, een afgod zonder
wroeging.
Ik weet ook niet wat er
tegen te doen valt, want is betalen met je mobiel niet makkelijk, een irisscan
op Schiphol sneller, iedereen een chip in z’n oor rationeel en efficiënt?
Misschien moet er maar ieder jubeljaar (maar misschien is 50 jaar te lang) een
virus worden rondgestuurd, dat ons onze digitale zonden vergeeft.
April 2008
Amsterdam Topstad, onze
Job reist er de hele wereld voor af, alsof Amsterdam serieus mee kan doen in de
competitie tussen de echte wereldsteden. Veel gepraat over Amsterdam als merk,
over promotie, aantrekkelijkheid als vestigingsstad, over cultuur en
topkwaliteit, Amsterdam wil vijf-sterren reisdoel zijn. Maar vergeef me, we
zijn qua omvang en stijl een Europees provincieplaatsje, met wat leuke dingen,
toevallig leuk gelegen, maar duidelijk geen A-merk. Het krampachtig mee
proberen te doen op topniveau is marketingtechnisch geen gezonde keuze, het is
alsof de Hema edelbiefstukken gaat slijten, daar enorm reclame voor gaat maken,
duur marktonderzoek laat doen, consultants inhuurt en meedoet aan
biefstukken-vakbeurzen over de hele wereld, maar uiteindelijk komen de mensen
er voor de worst. Die A-merk ambitie van Amsterdam, inclusief het Madurodam
fatsoens/reinheidssyndroom, gaat ten koste van onze echte markt, de Nederlandse
en Europese Sneakburgers, die op de sex en de tolerantie tippelen, maar
wegblijven vanwege parkeertarieven, fouilleren en de angstbel. De PC
Hooftstraat is een steegje vergeleken met de Kö, de K’Damm, Oxford Street of de
Champs Elysee, een stukje me-too voor genaaide Ajax-aandeelhouders.
Mijn suggestie om het
merk Amsterdam echt even in de markt te zetten? Een red light districtje en
coffeeshop cum rokerij pleintje op Schiphol. Het grootste deel van de bezoekers
op Schiphol is toch transitoverkeer, op kosten van de oren en longen van vooral
de Amsterdammer. Geef ze dan waar ons Amsterdam wereldwijd toch bekend om
staat, maar bespaar hen en ons de moeite om helemaal de stad in te moeten gaan.
Ik vrees alleen dat er geen exploitanten te vinden zullen zijn, die door de
Bibob-toets komen. Want zijn zakkenvullers als Cerfontaine, de bazen van wat we
ooit “onze” woningbouwcorporaties noemden, van Bouwfondsen, Pensioenfondsen of
oud wethouders die merendeels stelselmatig hun wachtgeld uitnutten, wel in
staat om op nette wijze het bijna oudste beroep van de wereld, dat van
hoerenbaas, goed in te vullen?