Hoeveel het precies kost willen ze niet zeggen, maar de consument draait er voor op, volgens de consumentenbond gaat dat een paar honderd gulden per jaar kosten.
Afgezien van die kosten, wanneer de banken die extra inkomsten omzetten
in extra dienstverlening hoeft dat geen ramp te zijn, zijn er ook
andere bezwaren tegen.
Wanneer de banken voor dergelijk werk betaald moeten worden, zullen
alternatieven en dan met name electronisch betalingsverkeer en het
gebruik van credit en debitkaarten toenemen.
Het plastic geld, nu nog een uitzondering, zal haar concurrentiepositie
ten opzichte van de papieren bankbiljetten verbeteren.
Nu lijkt dat op zich geen bezwaar, maar de ervaring in de VS leert
dat daarmee de feitelijke ongelijkheid van de burgers wordt aangescherpt.
Wie rijk genoeg is om een credit-card te krijgen of een computer thuis
heeft voor directe (electronische) transacties met de bank is beter
af.
Degenen die er buiten vallen, staan letterlijk buiten het circuit.
In de VS kun je niet leven zonder krediet, zonder credit-card of bank-cheques,
wordt wel gezegd.
De realiteit is, dat heel wat mensen daar moeten leven zonder die
dingen, en dat aan de arme kant van de maatschappij allerlei vage
half-banken en cheque- cashing winkeltjes daar welig op tieren.
Men handelt in cheques, geld overmaken is daar enorm inefficient,
het zogenaamde particulier initiatief staat voorop, maar leidt tot
misstanden.
De raciale problemen, de armoede, veel van de misdaad in de VS kan
mede zo welig terig tieren door de verdeling in have's en have-not's,
aangescherpt door de scheidslijn van het plastic geld.
Daar is men niets zonder kredietwaardigheid, en iedereen zit er wel
in een of andere databank met een oordeel over zijn krediet(on)waardigheid.
De organisaties daarachter zijn soms bepaald louche, ondoordringbaar
voor controle, zeer machtig, werkend met verdachte links naar overheidsdatabanken,
niets iets wat we hier zouden willen hebben en ook een reden om te
veel concentratie in de bankwereld af te wijzen.
Electronisch betalingsverkeer kan op den duur, en vergeet de mooie beloften en wetten dan maar, alleen functioneren wanneer van iedere deelnemer aan dat verkeer en zijn (betaal)-gedrag alles in de computer zit.
Dit is weer zo'n stapje op weg naar de nummer-maatschappij, waar het
fiscaal/sociaal/bank doopceelnummer net zo onuitwisbaar is, maar ons
meer verminkt dan de tatouage van een concentratiekamp.
Een samenleving van mensen met en mensen zonder credit-card, met en
zonder toegang tot informatie, dat lijkt me maar niks.