CD-ROM: tijd om wakker te worden

In deze verkiezingstijd valt me op dat de politieke partijen qua technologiebeleid of op het gebied van de informatica maar heel weinig te zeggen hebben.

In de boekwerkjes die men je stuurt als je om het parijprogramma vraagt, danst men het liefst om heikele punten als ISDN, om subsidieregelingen voor innovatie, het Europese technologiebeleid en zo heen.

Niemand durft hard en duidelijk te stellen dat bijvoorbeeld de verspilling bij de meeste automatiseringsprojecten voor de overheid (gemeenten, politie, uitkeringsorganen) nu maar eens moet ophouden. Niemand durft een echt heldere mening te geven over waar onze maatschappij met al die informatica, telewerken, toenemende doorzichtigheid van handelsprocessen etc. naar toe moet en de rol van de PTT of Fokker, de NS, de banken etc. daarin. Over privacy en databanken blijft men vaag; ik wil tenminste niet geloven dat partijen die slinks een identificatieplicht hebben ingevoerd of toelieten dat men mij, net als in de oude USSR, zomaar kunnen opsluiten (TBR) zonder dat er een psychiater aan te pas komt, echt geloven in hun prietpraat over de bescherming van de rechten van het individu. Voor mij zitten de neo-fascisten in Den Haag. Misschien had die moderne Amsterdamse roofridder toch gelijk, hij zou het moeten weten met al die relaties daar. Begroef hij zijn politieke vriend nu in uniform of is dat eigenlijk een harnas?

Voor mij hoeft de politiek dus niet. Waarom gaat iemand als Wintzen van BSO niet écht meedoen, dan komt er tenminste eens iemand in de Kamer die weet hoe computers werken, hoe je daar rijk (en weer wat armer) mee kunt worden en zo.

Bij dat alles blijft overeind dat de techniek onze samenleving heel duidelijk vormt en dat we daarin wel degelijk kunnen kiezen. Het is nuttig en noodzakelijk om de techniek niet alleen als een vijandige samenzwering te zien, maar er ook gebruik van te maken om de problemen van werk, veiligheid, milieu en wereld op te lossen.

Voorbeeld

Een klein voorbeeld van iets waar ik me door het werk aan onze eigen CD-ROM bewust van ben geworden. Door het op CD-ROM zetten van documentatie, boeken en andere gegevens bespaar je niet alleen papier, maar ook ruimte. Een stapel CD's met foto's is heel wat efficiënter en met de juiste indexen toegankelijker dan een stapel negatieven of afdrukken. Milieutechnisch dus een goede zaak, en wanneer wat betreft de leesbaarheid, redactie en interactiviteit de hele CD-ROM techniek (voornamelijk een kwestie van software) nog een beetje vooruitgaat, dan kunnen we ook zinvol boeken op CD gaan maken. Dat we die kant uit gaan is onvermijdelijk, maar nu is de vraag of je politiek daar ook iets aan kunt doen. Naar mijn gevoel zou men eens goed moeten nadenken over stimulering van de CD-ROM branche op uitgeversniveau. Niet met demo-projecten als het jaarverslag van de Free Record Shop op CD-i, waar Philips anderhalve ton tegenaan gooide en die niemand ooit zal lezen/draaien, maar met het overzetten op CD-ROM van goede educatieve boeken en leergangen of met het ontwikkelen van aangepaste course ware.

Besparingen

Nogmaals, we zijn er nog niet, maar dat is juist de uitdaging. Waarom zou ons land haar glansrol in de internationale uitgeverswereld niet handhaven door nu te investeren in de overstap naar interactieve, maar kleinschalige media. Dat kun je door subsidies doen, maar ook door als voorwaarde in overheidsopdrachten op te nemen dat de documentatie op CD-ROM moet, door zelf als overheid het voorbeeld te geven, desnoods door een milieuheffing op papier. CD-ROM moet, niet omdat het al ideaal is, maar omdat er duidelijke besparingen mee zijn te bereiken, op korte en lange termijn.

Luc Sala