Vertrouwen

Gaat het ietsje beter, of nog steeds slecht. Op de CeBIT waren er weer allerlei leuke verhalen, ingekocht door de Messe AG om de pers en de meute de indruk te geven dat het weer helemaal OK is, maar wie gelooft dat nog. Apple, HP en Canon, Oracle, om maar een paar namen te noemen, ze waren er niet in Hannover. Toegegeven, er waren ruim 500.000 bezoekers en dat zou je kunnen opvatten als een goed teken, maar waarom kwamen die daar en is de CeBIT niet vooral door de enorme opgang van mobiele telefonie nog zo'n grote beurs? En gaat de groei in het gebruik nog wel door, want dat je in Europa nog veel nieuwe klanten voor een 'handy' zult vinden is onwaarschijnlijk, ook daar dreigt de verzadiging. Er zit wel wat handel in nieuwe diensten met datacommunicatie naar mobieltjes, de hele VoIP-golf van goedkoop onderling bellen en het koppelen van al die netwerken die ontstaan, maar dat is meer een markt voor service-providers en netwerk-integrators, managed services aanbieden is (nog) te zwaar voor de kleine reseller.
Qua computers vinden de meeste mensen het langzamerhand wel mooi, nog eens een upgrade of nieuw bakkie, een plat scherm, maar de vaart is er uit. Hoe krijg je die er weer in, dat is de vraag, een vraag overigens die Bush in Amerika toch deels heeft opgelost door die oorlog en grote tekorten en dat zal hem z'n herverkiezing wel geven, maar wat dan. En wat als er deze maanden nog een grote klap gaat komen, Madrid bewees dat je zoiets eigenlijk niet kunt voorkomen, al fouilleer je iedereen de hele dag.
Het draait om vertrouwen, vertrouwen van de consument, van de handel en van de fabrikanten, maar daar komen toch geregeld stevige deuken in. Aanslagen, enge verhalen over oorlogen en spanningen in de wereld, dreigende milieu-rampen, de berg gevaarlijke depleted uranium stof die blijkbaar deze zomer onze kant komt aanwaaien vanuit Irak (daar is zoveel radioactief materiaal verpulverd dat er qua gevaarlijk materiaal toch nog 250.000 keer een Nagasaki-bom uit kan), vindt u het vreemd dat er zoveel van die stoere 4-W familie-tanks verkocht worden? Onderhuidse angst vertaalt zich in dat soort gedrag, misschien zit er wel handel in mil-spec portables?
Wat de burger en de klant, want economisch gezien zijn we slechts koopstatistieken, anno 2004 vooral zoekt is vertrouwen. Als je in de krant leest dat Nederland fraudeland nr.1 is geworden in Europa, de grote bedrijven de zaak ook op grote schaal besodemieteren, zelfs AH jarenlang grote winsten maakte maar daar vooral leuke en domme dingen deed in Verweggistan, dan wordt je wantrouwig. Dat is de vloek van deze tijd, we vertrouwen niemand meer, maar is dat zo vreemd? Op straat wordt je tegenwoordig gefouilleerd, je moet altijd papieren op zak hebben en dan is er nog om de haverklap bomalarm.
Ook in de computerbranche, volgens sommige wat koersloze politici toch de motor van de economie, speelt dat gebrek aan vertrouwen, naar boven en naar beneden. De eindgebruiker weet ondertussen ook wel, dat ie met z'n inktcartridge de ICT-industrie boven water houdt en dat men hem alleen maar aan de SMS, UMTS of WiFi wil omdat daar dik geld aan wordt verdiend. De behoefte om nog technologisch voorop te lopen en te kunnen opscheppen over je nieuwe spullen is verschoven naar de mobieltjes, en zelfs daar blijkt i-mode in de praktijk geen succes. 1 miljoen Nederlanders hebben zo'n ding, maar gebruiken de dure i-mode opties nauwelijks. En dat KPN z'n klantjes tegenwoordig 2 maanden vooruit laat betalen valt blijkbaar alleen bijstandstrekkers op, maar betekent voor hen wel dat ze even wat minder te besteden hebben, geld dat dus niet wordt rondgepompt.
En het zijn niet alleen de eindgebruikers, de middenstanders en winkeliers weten ook niet meer wie ze kunnen vertrouwen. Zeker niet de overheid, die de locale belastingen, precario en vergunningen steeds meer laat stijgen dan de inflatie, parkeren niet ziet als omzetbepalend voor de middenstand en horeca maar als melkkoetje voor een steeds duurder apparaat. En de WAO wel manhaftig probeert te beperken, maar daarbij de lasten mooi afwentelt op de werkgever. Die ook niet meer weet wat te doen, weer even ondergesneeuwd wordt door verleidelijke aanbiedingen van private verzekeraars en z'n winst allang zag wegzinken in een moeras van regels, boetes, aanbestedingsonzin en administratieve verplichtingen. En jezelf als zelfstandige verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid, dat moet ook via de vrije markt omdat men de WAZ per 1 juli afschaft, maar wat gebeurt met al die premies die je jarenlang betaalde en de verzekeraars vragen snel het driedubbele van de WAZ premie. De overheid is te vaak je concurrent, een ongrijpbare en niet meer te vertrouwen tegenspeler geworden, daar hoef je als ondernemer niet meer te zijn, tenzij je het spel van fraude, vriendjespolitiek en zakkenvullen mee wilt spelen. Het is toch een gotspe, dat ze nu Wim Kok, toch de man die Nederland liet wegzinken in overbesteding en potverteren, een Europese topfunctie geven om de economie weer aan te zwengelen. Het poldermodel, je weet dat het water komt, maar je maakt liever een feestje en als er dan serieuze waarschuwingen komen van onder meer het Pentagon over dreigende rampen, laat je prins onbenul verklaren dat volgens zijn deskundigen er niets aan de hand is. Is dat het officiële regeringsstandpunt of laten we het er maar, bij als dan over een paar jaar de dreiging nog wat harder is, zul je zien dat de grote boys hun onroerend goed belangen al lang hebben veiliggesteld. Kondigden oliemaatschappijen al niet aan niet meer hier te investeren en liever het droge land van Oost-Europa op te zoeken? Ik denk dat Balkenende c.s. maar eens moeten ophouden te praten over normen en waarden en met een stevige bezem gewoon moeten gaan ruimen. Te beginnen bij zichzelf, de baantjesjagerij en zakkenvullerij van politici eens aanpakken. Te veel parlementariërs houden hun lijntjes naar bedrijfsleven en instanties vooral open, omdat ze daar leuk een baantje als commissaris, burgemeester of adviseur kunnen krijgen.
Nederland moet schoon en fraudevrij, dat is een beter motto dan het gezever over morele grondslagen en sociale ethiek. En dan niet blind gaan bezuinigen, maar gewoon erkennen dat misschien wel 80% van de uitkeringstrekkers wat bijrommelen, maar dat daarmee wel de economie gesmeerd wordt, de lullige baantjes ingevuld en onze zogenaamde luxe overeind blijft. Dus hard snijden, alle bestanden koppelen, fraude aanpakken, maar dan wel beseffen dat de gewone bijstandstrekker, werkloze en AOW-er meer geld nodig heeft dan men nu, heel moreel en ethisch maar ook wereldvreemd, voor ze uittrekt. Voetjes op de grond, dus, dan komt er weer vertrouwen, nu zweven de heren beleidsmakers iets te gemakkelijk naar Washington om weer een leuk baantje voor zichzelf of iemand van de club te regelen.
In onze branche ligt dat vertrouwen ook moeilijk, want wie kan nu met droge ogen aanzien dat HP toch maar weer met meerdere distributeurs gaat werken, distributiemodellen kunnen blijkbaar even snel omslaan als het weer. En wil Apple nu echt zaken doen met resellers, terwijl ze jarenlang hun handel kapot hebben laten maken via e-commerce dumping. Nieuwe Apple-stores in Amsterdam, leuk voor iPods, maar qua Macs lijkt Jobs me wel uitgeteld. En wie gelooft dat de agressieve licentietactiek van Microsoft werkelijk in het belang van resellers is. Software Assurance is vooral leuk voor Microsoft, dat verzekerd is van een constante inkomensstroom en wat upgrades betreft wat rustiger achterover kan leunen. En uiteindelijk de reseller niet meer nodig zal hebben, alles kan via het Internet en de dealers worden bedankt, maar over een paar jaar echt afgeschreven.
De vraag is nu of je als klein bedrijf, als buurt-dealer of verticale VAR nog wel kunt overleven, en dan is de paradox dat juist de vertrouwensrelatie tussen leverancier en afnemer voor continuïteit kan zorgen. Het blijkt dat veel kleinere bedrijven graag bij vergelijkbare organisaties kopen. Ze willen geen onpersoonlijke relatie met Dell of een e-Shop, maar kunnen praten met ondernemers die ze kennen, die hun problemen begrijpen en gewoon bij de voornaam kunnen aanspreken. Daarin schuilt het ware kapitaal van de kleine ondernemers, naar z'n kleinzakelijke afnemers, maar ook naar consumenten, vertrouwen is ook een kwestie van schaalgrootte, van herkenbaarheid en van aanspreekbaarheid, wie als kleine ondernemer z'n klanten slecht bedient ziet ze snel vertrekken. En dat weet de klant ook en vreemd genoeg is dat gebrek aan vertrouwen in die grote, boze wereld voor de kleine retailer dus helemaal niet zo'n slechte zaak.

L.S.