Diskette-marketing

Deze week zag ik een stapel verkreukelde en verstampte floppies, die waren teruggezonden omdat ze bij het verzenden beschadigd waren geraakt. Moderne data-techniek gaat onder in de aardse machinerie van de grijpers, stampers, transportbanden en bundelaars. Jammer, maar ook een teken aan de wand. In hoeverre dient de PTT zich in te stellen op een groeiend aanbod aan datapost. Op dit moment rekent die brave post-overheidsorganisatie zich lekker rijk, het bijvoegen van diskettes bij bladen bijvoorbeeld wordt tegen brieftarief berekend. Een kortzichtige houding, via een omweg wordt zo een effectief en milieuvriendelijk dataverkeer en de opkomst van diskette- marketing in ons land onderdrukt.

Het verzenden van brieven en pakjes is een weinig opwindende bezigheid, in deze moderne tijd moet alles immers elektronisch en via steeds snellere dataverbindingen. We kijken in de computerbranche soms een beetje neer op dat gedoe met fysieke distributie, dat is zo weinig efficiënt. Achterhaald, dat gedoe met postzakken en porto-automaten: kunnen we niet zonder? Jammer genoeg niet echt, maar het is lekker dromen over de volelektronische tijd zonder postbestellers. We willen liever alles via het modem of via die opgedrukte techno-fascistische toekomstdroom van het ISDN digitale supernet! Helaas hebben mensen geen ingebouwde magnetische scanners en wil men uiteindelijk liever papier in handen hebben. In plaats van een brief grijpen we daarom niet naar e-mail, maar naar de faxmachine. Of dat milieutechnisch nu zo goed is, is maar de vraag. De meest gebruikte faxen werken met thermisch papier, dus een beetje bedrijf gooit de zaak eerst even op de kopieermachine om een bewaarbare kopie te hebben. Omdat we ook geen rommelige troep willen faxen, is er ook bij het maken al een niet zo erg milieuvriendelijke laserprinter aan te pas gekomen, vaak in twee of drie probeerslagen. Ook de verzender stopt de zaak in een map en zo besparen we op de zogenaamde elektronische communicatie dus nauwelijks papier, waarschijnlijk gebruiken we meer dan bij de oude systematiek van een brief met twee doorslagen. Dit soort milieusommetjes moeten maar eens heel precies gemaakt worden, afval en opslagkosten moet je daar zeker bij betrekken.

Terug naar de floppy-verzending. Iedereen die met tamelijk kwetsbare PostScript-bestanden van enige omvang werkt, kent de problemen van het modemverkeer. Niet alleen zijn die dingen qua snelheid beperkt, maar het zijn ook heel stomme gevallen, zelfs bij zogenaamde automatische verwerking moet er toch nog gebeld worden of de zaak is overgekomen: één lullig bitje scheef en de zaak loopt vast, niet iedereen is gelukkig met elektronische transmissie van `graphics' en `grafische' files. Er is geen `annotatie' mogelijk, dus het soort regie-aanwijzingen dat op een begeleidend briefje wel kan; het sturen van een backup file is niet goed mogelijk en is bij grote files ook te tijdrovend; de harde schijven van de ontvanger raken snel vol met files, die toch maar even voor de zekerheid bewaard worden; er is sprake van een stevige data-milieu vervuiling.

Wie meer dan een Megabyte moet versturen, en met fotowerk loopt dat snel op, grijpt al snel naar de floppy en dus naar de post. Maar daar zit ook een zeker risico in, zie hierboven, dus dan wordt de koeriersservice gebeld. Op een redactie als de onze wordt vrijwel alle zetwerk per floppy verstuurd en de koeriers lopen af en aan. Een floppy krijgt een begeleidend kattebellettje, er kunnen zowel de zogenaamde .C00 PostScript files als de basisdocumenten op worden gezet, een model-uitdraaitje erbij en het werkt ook aan de ontvangkant qua planning en afhandeling veel eenvoudiger. Er is een zeker virus-risico, maar dat heb je bij dataverkeer in principe ook en dan is scannen moeilijker.

Diskette marketing

Niet alleen de professionele wereld blijft vasthouden aan de floppy, ook de marketing van interactieve programma's, diskette- tijdschriften en dergelijke gaat steeds meer datapost genereren. Hier ligt echt een heel terrein open en de kosten van een leuke floppy zijn in kleine oplage geringer dan van b.v. kleurendrukwerk. Milieuvriendelijk, herbruikbaar, maar hier ligt de PTT aardig dwars. Men wil geen redelijke prijs voor floppy-mailings geven, blijft ze als individuele boodschapsdrager (brieven) zien, er valt wat dat betreft met die mannen niet te praten. We zijn daar in het verleden, met de cassettepost in de C-64 dagen, al eens tegenaan gelopen. De voorschriften en regels zijn vast heel duidelijk, maar voor een flexibele en toekomstgerichte opstelling moet je blijkbaar niet bij Tante Pos zijn. Nu lekker centjes vangen, en aan de kans om op termijn in ons land een leuke en ook internationaal toonaangevende diskette-marketing bedrijfstak op te bouwen heeft men geen boodschap. Jammer, want in het verleden hebben regelingen als de periodiekentarieven toch geleid tot een relatief sterke uitgeefbranche in ons land met bijvoorbeeld een veel sterkere abonneebasis dan in Engeland, waar bladen vooral via de newsstand verkocht moeten worden. In de loop der jaren heeft dat op zichzelf geringe voordeel voor de uitgevers geleid tot een structureel sterke branche in Nederland, waar we ook internationaal in meetellen. Voor datapost zit er iets soortgelijks in. De opkomst van de multimedia en interactieve PC-programma's, eventueel gekoppeld aan elektronisch bestellen en betalen, heeft wel een duwtje in de rug nodig. Over een paar jaar kan dat niet meer, de EEG steekt daar dan wel een stokje voor, maar nu zou men dit soort toepassingen best kunnen stimuleren. De uitgevers van elektronische media voelen het beleid van de PTT op dit gebied nu als onrechtvaardig, als columnist zou ik het ook kortzichtig willen noemen.

Luc Sala