OOPS: objecten

Met OOP ofwel ObjectgeOriënteerd Programmeren is mijn beeld van programmeren weer wat opgepoetst. Als programmeur was ik eigenlijk al jaren ingeslapen, ik had er gewoon geen zin meer in om dagen en weken te moeten ploeteren met code en compilerslagen; in mijn herinnering had de frustratie blijkbaar een diepere wonde achtergelaten dan de kleine succesjes en vreugde wanneer het programma deed wat je bedoeld had. Na veel enthousiast geworstel met de Basic van de onvergetelijke C-64 en de omzetslag naar Quick Basic en later Turbo Basic was het schrijven van code wat op de achtergrond geraakt. De belofte van de applicatie-generatoren, de expert-systemen en wat al niet, gaf aan rommelen met regels, instructies en loops een wat achterhaald tintje. Wie nog op die manier programmeerde moest toch wel stil zijn blijven staan. En dat geldt niet alleen voor mij, erg veel enthousiaste thuiscomputeraars die op hun MSX, C-64 of P-2000 nog dagen en nachten zaten weg te ontwikkelen, lieten dat met de overstap naar de PC wat wegzinken.

Programmeren hoefde niet meer, waarom nog een programmeertaal leren als het `morgen' zo veel makkelijker zou gaan. Zelfs in het onderwijs liet men het min of meer vallen, in het Comenius Project stopte men geen gewone basistaal zoals Basic, Pascal of C, maar er moest zo nodig naar het hypertext-achtige Plus worden overgestapt. We werden zo arrogant om te denken dat de eenvoudige logica, het gerommel met printopdrachten en duidelijke lussen eigenlijk niet meer hoefde. Het kon allemaal sneller en beter, we begonnen een beetje smalend te praten over Cobol-programmeurs; de mensen die nog werkten met dergelijke talen hoorden in het Stenen Computer Tijdperk thuis, samen met de mainframes, dinosauriërs die gedoemd waren uit te sterven. De toekomst was aan Artificial Intelligence, Expert Systemen en als dat niet voldoende zou zijn zag men wel een belofte in fractal-wiskunde.

Mooi allemaal, maar ondertussen is mijn VP-Expert nooit echt uit de kast gekomen, lees ik wel veel fraaie boekjes over de nieuwe manieren van programmeren en over wat er bereikt is met AI-technieken (eigenlijk niet zoveel), maar schrijf ik hoogstens een macro in WP of een lullig stukje programma voor dBase. OOP zou dat kunnen veranderen, een weekje tussen de mensen die daar enthousiast voor zijn op de Borland Language Conferentie in San Francisco heeft me weer enthousiast gemaakt. Ik geloof weer in programmeren als nuttige en intelligente tijdsbesteding. Met dit soort `wapens' kunnen we weer heel andere toepassingen tegemoet zien, die waar gaan maken wat AI en Expert Systemen beloofden, en dan nog met een leuke interface ook.

Er is een nieuwe manier van denken, na een incubatietijd van meer dan 10 jaar komt nu de object-ge-oriënteerde manier van omgaan met gegevens en gegevensbewerking van de grond. Misschien slaat het echt aan, gaan we ook in het onderwijs een opleving zien en komt er een nieuwe golf.

Dat lijkt me wel leuk, al was het maar omdat ons land over tien jaar op computergebied anders helemaal niets meer voorstelt. Met het huidige beleid zijn we dan helemaal trendvolgers en wordt de vooruitgang gemeten in hoe snel de releases van WP 7.8 en Windows 10.3 door de gebruikers worden geaccepteerd. De Nederlandse software-industrie is dan niets meer dan een soort automobiel-service dienstverlening, die wat modules uitwisselt en service-werk doet.

Vooruit met de geit dus maar, we moeten meer doen aan programmeren, analyseren en werken met andere programmeer- methoden. Object Oriented Programming is voorlopig de banier waarachter men zich kan scharen, maar laten we niet uitsluiten dat er ook wel weer wat anders opdoemt. Ruimte voor nieuwe dingen, weg met de hercompilatie-trend. Voor programmeurs bestaat het Walhalla nu eenmaal altijd uit Terra Incognita, er is niets zo vervelend als het omzetten van programma's uit Quick-Basic of Cobol naar andere talen, zelfs al is dat in een Windows-omgeving. Nieuwe dingen, nieuw gebruik van de telecommunicatie, meer interactieve beeldverwerking en psycho-actieve software, er kan altijd veel meer dan we denken. De huidige generatie scholieren en studenten moeten -weer- oog krijgen voor wat er met een computer allemaal nog meer kan, voor spelletjes, kunst en maatschappelijk geëngageerde toepassingen. De hackers en zelfs de `crackers', de inbrekers in andermans systemen hebben ons iets geleerd over interconnectivity en de lol van het grasduinen in de `dataspace', waarom zijn de `normale' programma's om dat te doen zo vreselijk vervelend?

Het `Silicon Path' is nog echt niet helemaal afgelopen, maar we waren misschien even vergeten dat een stukje basis-kennis en dat houdt dus ook kennis van programmeren in, net zo essentieel is als kunnen lezen, schrijven en tellen.

Luc Sala